R.Skarżycki & T.Leśniak "Hej, Jędrek! Przepraszam, czy tu borują?", czyli Polak potrafi!

Odkąd Starszy stał się samodzielnym czytelnikiem, nie ustaję w próbach znalezienia lektury, która naprawdę go zachwyci i sprawi, że na zawsze połknie książkowego bakcyla.

Na razie zaliczyłam parę celnych strzałów i parę rzutów kulą w płot. W efekcie Starszy, owszem, czyta, ale nieregularnie i chimerycznie.

Chyba że dostanie do ręki komiks.

Na przykład taki:

Albo śmieszną historię kryminalną, z dużą ilością obrazków.

Na przykład taką:

Wówczas znika, bez żalu porzucając wszelkie inne rozrywki.

Napisać, że jako rodzice jesteśmy zachwyceni faktem, że nasz syn lubi twórczość duetu Leśniak & Skarżycki to mało.

Jako rodzice jesteśmy z tego powodu wniebowzięci.

Być może dlatego, że sami niezmiernie tę twórczość lubimy…

 …a może dlatego, że fajnie jest mieć dziecko, które śmieje się z tego samego, co my?

O ile historie o jeżu Jerzym są zdecydowanie tylko dla dorosłych, te o Tymku i Mistrzu – i dla dorosłych, i dla dzieci, o tyle „Hej, Jędrek!” adresowany jest raczej do dzieci (choć – jak pokazuje mój przykład – także dorośli mogą momentami zaśmiewać się do rozpuku).

Wprawdzie ani toto pedagogiczne i dydaktyczne (hura! - zakrzykną dzieci), ani ładne (i co z tego? – zapytają, a ja dorzucę, że mi tam się podoba), za to na pewno wciągające i nieszkodliwe.

Nie mam specjalnych zapędów literacko-patriotycznych, ale przyznaję że bardzo mnie ucieszyło pojawienie się książki, która – o ile będziemy mieli do czynienia z porządną jej promocją – ma szansę stać się równie popularna jak „Dziennik cwaniaczka”.

Skoro bowiem dziesięciolatki, nawet te na co dzień nieczytające, sięgają po tę ostatnią książkę (w klasie mojego syna czytali już chyba wszyscy, tylko nie… mój syn), czemu mieliby nie polubić Jędrka?

Dla zachęty krótka ilustrowana charakterystyka głównego bohatera (absolutnie nietrzymająca żadnych wymaganych w tym zakresie standardów).

Jędrek ma dziesięć lat (chociaż wygląda na jedenaście),

starszą siostrę („Jeżeli chcecie znać moje zdanie, siostry to wynalazek szatana. Zwłaszcza starsze siostry”),

pracującą w policji matkę, której właśnie powierzono do prowadzenia poruszającą całe miasto sprawę kradzieży kolekcji dwóch tysięcy maleńkich diamentów (tu bez cytatu, za to z brawami dla autorów za wyeksponowanie drugoplanowej roli żeńskiej, a nie męskiej)

oraz ojca – mechanika samochodowego, sprawnie operującego typowym rodzicielskim słownictwem.

Oprócz tego Jędrek ma:

sprawdzonych szkolnych kumpli,

problemy w szkole

oraz wątpliwości co do prawdziwych zamiarów nowej szkolnej dentystki.

Powiedzieć, że Jędrek brawurowo prowadzi śledztwo, to jakby nie powiedzieć niczego.

On – dążąc do rozwikłania zagadki (niezbyt zresztą trudnej, choć dla dziesięciolatka jak znalazł) naraża własne życie, reputację oraz przyszłość.

Wszystko w słusznej sprawie (choćby dorosłym wydawało się inaczej).

Od Lassego, bohatera szwedzkiej serii opowieści o przygodach Biura Detektywistycznego Lassego i Mai, różni go zdecydowanie większy luz i swoboda wypowiedzi (co tu kryć, historie autorstwa Martina Widmarka są napisane raczej drętwym językiem; może w sam raz do nauki czytania, ale na pewno nie do zachwycania) oraz silne osadzenie w swojskich realiach.

Pewnie, że dobrze jest poczytać czasem o szejkach i grających w golfa ojcach, ale równie ekscytujące bywają opowieści o ludziach takich jak my, którym w znanym nam dobrze otoczeniu przytrafiają się niesamowite przygody.

A że skutkiem ubocznym lektury może być niechęć naszych dziatek do biuściastych dentystek rozwiercających trzonowce?

Cóż, czasem trzeba złożyć ofiarę na ołtarzu sztuki!

Rafał Skarżycki & Tomasz Lew Leśniak „Hej, Jędrek! Przepraszam, czy tu borują?”. Wydawnictwo „Nasza Księgarnia”, Warszawa 2015.

PS. Niniejszym, we własnym dorosłym imieniu chciałam jeszcze w tym miejscu zamieścić wyrazy uwielbienia dla autorów za idealne ukazanie ciężkiego losu osób przesłuchujących świadków. Aby nie zdradzać zbyt wiele, przytoczę tylko jeden cytat: „Świadkowie potrafią bardzo szybko biegać. Serio. Gdybyśmy wysyłali świadków na olimpiadę zamiast sportowców, zdobywalibyśmy worek medali”.