Zadanie z geografii, czyli ćwiczenia praktyczne

Dziś zapraszam na wspólne ćwiczenia. 

Temat zajęć: dlaczego dziecko nie jest człowiekiem.

Ćwiczenie pierwsze:

Dostawca prądu w przesłanej Wam fakturze zaznaczył, że zmianie ulega numer rachunku  bankowego do dokonywania wpłat i podał (wcale nie małym druczkiem) nowy numer.

Rachunek opłaciliście jak zwykle przelewem, w terminie.

Miesiąc po upływie terminu płatności budzicie się rano a tu w lodówce ciemno. I wszędzie indziej też.

Wściekli dzwonicie do Waszego dostawcy prądu, chcąc dowiedzieć się o co chodzi - przecież zapłaciliście.

Osoba, z którą rozmawiacie, cedzi przez zęby: „płatności nie odnotowano, nie wiem dlaczego, nie interesuje mnie to, to Pana/Pani problem”, po czym się rozłącza.

Jak się czujecie?

Sprawdzacie historię konta – przelew poszedł, jak byk. Wściekli, maszerujecie do punktu obsługi klienta Waszego operatora, gdzie regulujecie należność gotówką i zgłaszacie potrzebę ponownego podłączenia prądu (bo światło w lodówce by się jednak przydało).

Miesiąc później, gdy przychodzi kolejny rachunek, ze zdumieniem odkrywacie, że zmienił się numer konta i… poprzednio po prostu się pomyliliście, a przelew poszedł na stary numer rachunku.

Niestety, przelane wcześniej pieniądze są nie do odzyskania.

Reakcja na Waszą próbę wyjaśnienia sytuacji sprowadza się do pełnych politowania spojrzeń i kąśliwych komentarzy typu: „a czytać Pana/Pani nie nauczyli? Wie Pani/Pan, w Pana wieku to chyba należałoby wiedzieć na co trzeba zwracać uwagę.” (Gdyby wyjaśnianie sprawy odbywało się poprzez wymianę maili, reakcja mogłaby być na przykład taka: „no faktycznie, bardzo trudno było popatrzeć gdzie trzeba i przeczytać ze zrozumieniem fakturę. <turlam się ze śmiechu>”)

Czy uważacie, że to byłoby w porządku? Czy chcielibyście, aby tak Was potraktowano?

Wczoraj mój syn dostał z geografii zero. Pod zrobionym przez niego zadaniem domowym nauczycielka napisała „Brak zadania”.

Sprawdziłam: zero w tym przypadku oznacza zero punktów na pięć możliwych do zdobycia. Ocena nie podlega poprawie. Nie ma możliwości ponownego wykonania zadania.

Abstrahując od tego, jak było naprawdę, załóżmy, że moje dziecko po prostu się pomyliło. Miało zrobić zadanie numer 3, a zrobiło zadanie numer 4.

I co?

Jak to co? 

Nie ma zmiłuj. Jak głupi, niech cierpi.

Pod zamieszczonym na Facebooku przez Marzenę Żylińską postem na ten temat (link do jej profilu tutaj), jeden z komentujących napisał (dalsze zamieszczane przeze mnie w tym poście komentarze będą pochodziły z tego samego źródła, zachowuję oryginalną pisownię):

Uczniowie mieli opisać, a nie zaznaczyć na mapie (swoją drogą na mapie brak Półwyspu Helskiego). Polecenie jest jasne i czytelne. A dawanie komuś chociaż jednego punktu bo sie napracował jest słabym pomysłem. Później rośnie pokolenie ludzi niezdolnych do pracy. Dochodzi do sytuacji gdzie młodzi nie chca pracować bo im sie nie podoba, że miszą coś robić tak jak szef każe a nie tak jak oni chcą. Że nie ma nagród za wszystko co sie zrobiło. Że zrobiło się źle a szef nie dał chociaż małej premii za to, że się napracował. Bo w szkole pani dawała punkty za źle wykonane zadanie, bo przecież się starał. Takie zachowania trzeba kształtować od początku. I uczyć czytania i słuchania ze zrozumieniem. Jak jes tapisane opisz to opisz a nie zaznacz na mapie. Jak każą opisać damę z łasiczką a uczeń namaluje obraz to też należą się punkty bo się napracował? Nie tędy droga. Szkoła ma również uczyć, że życie to nie tylko nagrody. To również kary i konsekwencje. Nie wykonałeś zgodnie z poleceniem to masz 0 punktów. Generalnie praca ładna (sam jestem po geografii) ale nie na temat.

Inny komentujący rzuca mimochodem:

to faktycznie bardzo trudne do zrozumienia polecenie <turlam się ze śmiechu>

Czy to, że dzieci są traktowanie w szkole inaczej niż sami chcielibyśmy być traktowani, jest w porządku?

Czy obowiązkiem pracowników jest wykonywanie „bez szemrania” wszystkich poleceń przełożonych? Bo jeśli szef coś powiedział, to trzeba to zrobić i już?

Czy chcielibyśmy, aby za wszystko nas karać? Pomyliłeś numer konta do przelewu, bach!, nie dość, że musisz zapłacić drugi raz, to jeszcze kara. Na początek finansowa, ale kto wie, może w przyszłości pomyślimy nad jakimś biczowaniem (to ukłon w stronę tych, którzy tęsknią do czasów bicia uczniów linijką po łapach), albo wrzucaniem nazwisk na internetową „listę idiotów”, nad którą zbiorowo będziemy turlać się ze śmiechu?

Ćwiczenie drugie:

Zrobiliście w domu remont. Nic wielkiego, ale tylko na tyle było Was stać. Pomalowaliście ściany w kuchni i pokoju. Chcecie skorzystać z ulgi remontowej i odliczyć od podatku kwoty równe podatkowi VAT doliczonemu do cen zakupionych materiałów budowlanych. Wypełniacie potrzebne dokumenty, składacie rachunki, a tu bach! Urząd Skarbowy twierdzi, że pomalowanie ścian to żaden remont, bo remont musi mieć większe rozmiary i ulga Wam nie przysługuje.

Czy możecie coś zrobić? Czy uważacie, że urząd ma zawsze rację tylko dlatego, że jest Urzędem, a obowiązkiem obywatela jest się go słuchać?

Polecenie, jakie nauczycielka podyktowała (niczego więcej nie tłumacząc) dzieciom w klasie mojego syna brzmiało: „opisać pasy rzeźby terenu Polski”.

Tok myślenia Starszego był taki (wiem, bo zapytałam): jestem na geografii, nie na polskim. Na geografii pracuje się z mapami, a nie pisze wypracowania.

Co więc zrobił? Narysował mapę Polski, zaznaczył na niej pasy rzeźby i ich granice oraz opisał. Tak jak on rozumie słowo „opis”.

Jaka była reakcja nauczycielki?

Jak na pierwszym zdjęciu: suchy komunikat: „Brak zadania. Zero.”

Ani słowa wyjaśnienia. Żadnej możliwości odwołania. Tylko prosty przekaz: nie masz racji, bo rację mam ja. Bo tak. Bo jestem Urzędem. Urzędem Nauczycielskim.

Dlaczego dzieci muszą się na to godzić, a ich rodzice nie?

Dlaczego dorośli mogą odwołać się od decyzji urzędu, przekonując, że to ich interpretacja pojęcia „remont” jest właściwa, a dzieci nie mają prawa złożenia do nikogo odwołania?

Uwaga: dorosły też może nie mieć racji i przegrać. Ale ma prawo do tego, żeby ktoś zbadał jego sprawę i wytłumaczył mu na czym polegał jego błąd.

Zacytujmy kolejny komentarz:

 Co jest niejasnego w poleceniu "opisz"? I czy naprawdę _nastolatek_ nie odróżnia "opisz" od "narysuj"...? Ja też bym nie wpadła na pomysł, że uczniom z 7 klasy trzeba tłumaczyć takie rzeczy.

Tak, bo racja jest zawsze tylko jedna, a świat czarnobiały, nieprawdaż?

Dlaczego dorośli mają prawnie zagwarantowaną zasadę rozstrzygania wątpliwości na ich korzyść (w prawie karnym: in dubio pro reo, a w prawie podatkowym in dubio pro tributario), zaś dzieciom nie przyznaje się takiego prawa?

Czy naprawdę uważacie, że to jest w porządku?

Ćwiczenie trzecie:

Postanowiliście wziąć udział w konkursie literackim. Napisaliście wiersz od serca, tak jak Wam muzy dyktowały.

Nie wygraliście. Pal sześć.

Dowiedzieliście się jednak, że niektórzy członkowie jury w kuluarach podśmiewali się z Waszego wiersza, komentując, że nie dość, że grafomański, to jeszcze żywcem ściągnięty z internetu.

Jak byście się czuli?

Starszy zrobił zadanie, korzystając z mapy zamieszczonej w podręczniku. Kontury Polski odrysował przy użyciu tekturowego szablonu pożyczonego od kolegi, resztę zrobił samodzielnie.

Parskającym pod nosem zwracam uwagę: nie rozmawiamy o tym czy Starszy zrobił dobrze, czy źle. Czy jest mądry, czy głupi (nie bójmy się nazywać rzeczy po imieniu, wszak jesteśmy tacy odważni, a w internecie to już najbardziej)

Ale ponieważ widzę, że sala ma taką potrzebę, to może pokomentujemy i osądzimy?

Komentujący nr 1: Bardzo kreatywnie! http://edudu.pl/print-sciaga-uksztaltowanie-powierzchni...

Tylko o tekstu spod sciagi juz sie kreatywnemu i pracowitemu dziecku nie chcialo przepisac :)

Komentujący nr 2: No właśnie. Tam wyżej pani specjalistka dramatycznie pyta: "czego można nauczyć się przepisując tekst z podręcznika, a czego rysując taką mapę, jak na załączonym obrazku?"
Śmiem twierdzić, że więcej można się nauczyć przepisując, niż kopiując mapkę (i to bardzo niechlujnie - co z Mierzeją Helską?) przez przytknięcie kartki do monitora.
Mam wrażenie, że do komentatorów nie dociera, że chodzi o ucznia klasy VII i zachowują się tak, jakby mowa była o sześciolatku, który godzinami tę mapkę kolorował. Otóż nie, nastolatek pobazgrał trochę, bo ewidentnie nie chciało mu się wykonać zadania, nawet o wielkie litery nie zadbał. Nie wykonał pracy - nie należą się punkty.

Komentujący nr 3: Jakby przerysował samodzielnie, to by nie oddał tak perfekcyjnie wszelkich proporcji i krzywizn. no chyba, że mamy dziecko uzdolnione plastycznie, o czym reszta rysunku kompletnie nie świadczy.

Komentujący nr 2: Nawet dziecko uzdolnione musi trochę poszkicować, zanim mu się uda, i na kartce byłyby ślady wytartego ołówka. To jest odrysowane.

Pozamiatane. Apelacja nie przysługuje.

A teraz proszę do odpowiedzi.

Są jacyś ochotnicy czy mam szukać z listy?

UZUPEŁNIENIE Z 5 PAŹDZIERNIKA: 

Napisałam ten post wczoraj. Wydawało mi się, że jasno określiłam o czym on jest.

Gdybym była złośliwa, napisałabym, że większość komentujących nie umie czytać ze zrozumieniem, więc stawiam im zero.

Zamiast tego, po przeczytaniu części internetowego hejtu jaki wylał się na mnie tu i ówdzie (przy okazji: nie prosiłam nikogo o rozpowszechnianie mojego tekstu. Żaden z rozpowszechniających, w tym dziennikarzy, nie zwrócił się do mnie z żadnym zapytaniem), napiszę tylko, że każdy widzi to co chce. A to, co widzi i jak widzi, wynika z tego, co ma w sobie.

Ja, mimo tego, że na co dzień spotykam się często ze złem, widzę w ludziach dobro. Dlatego nie doszukuję się wszędzie kłamstwa i oszustwa. Nie przypisuję ludziom na starcie złych intencji. Jeśli mam wątpliwości, pytam i – co ważne, o ile nie kluczowe – słucham odpowiedzi.

Jeśli ktoś zechce mnie o coś zapytać, chętnie odpowiem. Albo podyskutuję. Rzeczowo. Kulturalnie. Z przedstawieniem argumentów.

Oczekuję, że moje dziecko będzie tak samo traktowane. Dla niektórych to zbyt wiele.