Prot, Filip, SA Wardęga i dwie blondynki, czyli kto jest hecny

„Raz gotował Filip flaki,

A Prot wpadł na pomysł taki,

Że podrzucił mu do garnka

Stary kalosz. Filip sarka,

Obwąchuje całą kuchnię,

A tu obiad gumą cuchnie.

Filip wzdycha i narzeka,

A Prot woła już z daleka:

- Ach Filipie, ach, Filipie,

Trzeba znać się na dowcipie!”

Dobry żart jest w cenie. Człowiek robiący sobie żarty, dworujący z siebie i innych, zazwyczaj bywa duszą towarzystwa. W felietonie zamieszczonym w ubiegłotygodniowym Dużym Formacie (nr 37/1095) Mariusz Szczygieł, nazywając taką osobę, używa słowa „hecny”.

„Hecny to dla mnie ktoś więcej niż dowcipny. (…) Współczesny słownik podaje, że hecny równa się zabawny, wesoły, zadziorny. Owszem, hecny ma taki być, ale przede wszystkim musi umieć przygotować hecę, czyli mały, nawet dwuzdaniowy teatrzyk. (…)

My mamy jajcarstwo, które wydaje mi się prymitywne. W jajcarstwie jest coś przyziemnego, hecny chyba nobilituje, a nawet sprawia, że hecni hecarze, hecownicy, hecarki i hecowniczki oraz ich hece mogą od razu zamienić się w anegdotę, a nawet stać się częścią literatury.”

Pięknie. Piękne jest samo słowo „hecny”; nic dziwnego, że każdy chciałby taki być.

„Filip dostał raz po dziadku

Pozłacany fotel w spadku,

Mówił tedy wszystkim dumnie:

To najlepszy mebel u mnie.

Prota znudził spokój błogi,

Więc w fotelu podciął nogi,

Potem rzecze: - Przyjacielu,

Usiądź sobie w tym fotelu.

Filip usiadł, a tu właśnie

Fotel pod nim jak nie trzaśnie!

Cztery nogi – w cztery strony!

Wstaje Filip potłuczony:

Któż to zrobił mi, u licha?

Na to Prot ze śmiechu prycha:

- Ach Filipie, ach, Filipie,

Trzeba znać się na dowcipie!”

Czy SA Wardęga jest hecny? Według przytoczonej wyżej definicji tak, po tysiąckroć tak! Cała Polska jak długa i szeroka chichocze przed monitorami komputerów, oglądając kolejne sprowokowane przez niego hece. Najnowsza z nich, historia zatytułowana „Mutant Giant Spider Dog”, została już na You Tubie wyświetlona blisko 90 milionów razy.

Tymczasem mnie ani trochę nie śmieszy. Czemu? Zapraszam do małego eksperymentu.

Wszystkich, którzy do tej pory nie mieli okazji obejrzeć filmu, proszę o skorzystanie z zamieszczonego niżej linku i obejrzenie fragmentu gdzieś między 1:10 a 1:30. Chodzi o dwie młode kobiety oczekujące na windę.

Już?

Śmieszne? Hecne?

A teraz pytanie. Co Waszym zdaniem zrobiły te dwie kobiety, kiedy już przestały wrzeszczeć i oddaliły się na odpowiednio bezpieczną odległość?

Co Wy zrobilibyście w takiej sytuacji?

W tym tygodniu jak zwykle maszerowałam po lesie z kijkami, tym razem w towarzystwie koleżanki. Godzina raczej wieczorna, las w rejonie, w którym byłyśmy, pustawy.

Przechodząc ścieżką, zobaczyłyśmy w niskich zaroślach, około cztery metry od nas, męskie ciało. Ciało leżało na brzuchu, w nienaturalnej pozycji. Było obute, na głowę miało naciągnięty kaptur od bluzy. Nie reagowało na nasze głośne okrzyki.

Nie, nie uciekłyśmy, wrzeszcząc. Oddaliłyśmy się z godnością, nerwowo przerzucając się uwagami na temat tego, co i która z nas powinna zrobić.

Osobiście nie przepadam za znajdowaniem zwłok w lesie. Koleżanka okazała się podzielać moje upodobania. Obie znamy też wystarczająco dużo prawdziwych historii, okraszonych zdjęciami z autentycznych policyjnych archiwów, by nie garnąć się do podchodzenia do obcych, żyjących mężczyzn, leżących w lesie. Wiem, mogłyśmy go dźgnąć kijem. Sami sobie dźgajcie.

Zadzwoniłam na numer 112 (pomijam z kim mnie połączono, gdzie ten ktoś się znajdował i jak bardzo był kompetentny. Funkcjonowanie numeru 112 w tym kraju to temat na książkę, nie na wzmiankę w poście). Przełączono mnie do pogotowia, mimo że opisałam całą sytuację, łącznie z tym, że nie podeszłyśmy do tego kogoś, więc tak naprawdę nic nie wiemy. Dyspozytorka postanowiła wysłać karetkę. My miałyśmy doprowadzić ją na miejsce.

Oszczędzę Wam opisu jazdy karetką przez las. Oszczędzę Wam przytaczania dialogów z czasu tej jazdy. Ci ludzie mają naprawdę ciężką pracę, gdzieś muszą odreagować.

Dojechaliśmy na miejsce. Ciało nadal leżało. Młoda lekarka puściła przodem równie młodego ratownika.

Wróćmy w tym miejscu do SA Wardęgi, jego zmutowanego pająkopsa i mojego pytania.

Co powinny zrobić te dwie kobiety? Moim zdaniem zadzwonić na 112. W końcu zobaczyły leżące w windzie męskie ciało i coś strasznego, co z niego zlazło (wątpię, aby zdążyły się zorientować co to, ale ja darłabym się tak samo głośno jak one, a uciekała jeszcze szybciej).

Co stałoby się, gdyby na miejsce przyjechało pogotowie?

Kto wie, może zresztą przyjechało. Niewykluczone również, że uwieczniony w kolejnych kadrach filmu młody mężczyzna, który znalazł w parku wiszące coś, przypominające ludzkie zwłoki, wezwał na miejsce policję.

Brawo, SA Wardęga, naprawdę niezła heca!

Nasze męskie ciało okazało się profesjonalnie napompowanym ubraniem, ułożonym przez kogoś tak, aby wyglądało jak ludzkie zwłoki. Tak, gdybyśmy dźgnęły je kijem, z pewnością byśmy się o tym przekonały. A może nie, bo ów ktoś naprawdę bardzo się postarał. Całkiem niewykluczone, że gdzieś na drzewie umieścił miniaturową kamerkę, w końcu co to za heca, gdy nie można jej podejrzeć, prawda?

„Tu już Filip najwyraźniej

Dość miał całej tej przyjaźni:

- Lubisz psoty? Oto psota,

Która jest w sam raz dla Prota!

Przy tych słowach popadł w zapał,

Za czuprynę Prota złapał,

Wytarmosił bez litości,

Porachował wszystkie kości

I za krzywdy tak odpłacił

Że Prot cały dowcip stracił.”

Można oczywiście stać na stanowisku, że Filip był sam sobie winny, że taki głupi, że nie poznał się na żartach Prota.

Można pęknąć ze śmiechu przy tym i kolejnym filmiku SA Wardęgi.

Można też ponabijać się z mojej historii. Historii o dwóch durnych blondynkach, które wzywają pogotowie do kupy szmat.

Mnie jednak jakoś wcale to nie śmieszy. Być może dlatego, że od wczoraj zastanawiam się, czy wówczas, gdy ja jeździłam karetką po lesie, ktoś naprawdę jej nie potrzebował.

Dlatego, gdybym spotkała tego hecarza, z przyjemnością postąpiłabym z nim tak, jak Filip postąpił z Protem. Z braku laku, mogę zrobić to samo i z SA Wardęgą.

Zamieszczony w poście wiersz stanowi obszerny fragment wiersza Jana Brzechwy „Prot i Filip”, pochodzącego ze zbioru „Brzechwa dzieciom”, zilustrowanego przez Jana Marcina Szancera. G&P Oficyna Wydawnicza Poznań, Poznań 2011.