J. Olech "Dynastia Miziołków", czyli z pamiętnika Mamiszona

15 września, poniedziałek, Albina i Rolanda

Postanowiłam być twarda. Starszy od dwóch miesięcy nie czyta nic poza komiksami. Nie mam nic przeciwko komiksom, ale gdyby było w nich więcej słów z „rz”, „ż”, „ch” i „h”, być może nie musiałabym zastygać z przerażenia, zaglądając do należącego do Starszego zeszytu od polskiego. Nagadałam mu dzisiaj o analfabetach, ale wymiar dydaktyczny szlag trafił, gdy po pięciu minutach mojej przemowy Starszy uprzejmie zapytał: „Mamo, a kto to jest analfabeta?” Gdy już ochłonęłam, kazałam mu natychmiast zacząć czytać jakąś książkę. Nawet się zgodził, a potem zapytał skąd ma ją wziąć. Faktycznie. Zapomniałam, że wszystkie ich książki stoją jeszcze w kartonach w piwnicy. Jutro pójdę do biblioteki.

16 września, wtorek, Kornela i Edyty

Byłam w bibliotece. Wzięłam Starszemu pierwszą część Harry’ego Pottera. W końcu, jeśli chodzi o zachęcenie go do czytania, trzeba wybrać coś atrakcyjnego.

Wieczorem

Starszy odmówił wzięcia Harry’ego do ręki. Twierdzi, że nie lubi takich książek. Zapytany, skąd wie jaka to książka, oświadczył, że przecież widzi, że to taka, której nie lubi. Zażądał wyniesienia z piwnicy kartonów z jego książkami. A figa!

17 września, środa, Justyny i Roberta

Jestem strasznie niewyspana, bo ze złości wieczorem sama zaczęłam czytać tego Pottera i czytałam do trzeciej. Nie mogę się doczekać powrotu do domu, żeby dowiedzieć się co będzie dalej. Starszy pewnie znów będzie domagał się kartonów, dlatego po drodze zajadę do biblioteki. Wymyśliłam, że wypożyczę mu „Dynastię Miziołków”. Po pierwsze, to jedna z jego lektur (ale tego jeszcze nie wie), po drugie, może mu się spodoba i znów zaskoczy z czytaniem.

18 września, czwartek, Stanisława i Ireny

Z „Dynastią Miziołków” to nie był najlepszy pomysł. Starszy owszem, łaskawie zaczął czytać, ale co chwilę przyłazi, zadając głupie pytania.

„Mamo, a co to jest „Koło Fortuny”?”, „Mamo, a dlaczego Miziołek nie idzie do gimnazjum, tylko do siódmej klasy?”, „Mamo, a ty też robisz sobie taką maseczkę z twarożku i truskawek, jak Mamiszon?”

Zapomniałam, że ta książka dość mocno się już zestarzała. Gdyby to było kiedy indziej, to w sumie nawet chętnie opowiedziałabym mu o tym, jak wszyscy chcieliśmy wystąpić w „Kole Fortuny”, ale nie dzisiaj, jak rany! Dzisiaj to ja muszę się natychmiast dowiedzieć, co zdarzyło się w Hogwarcie!

19 września, piątek, Teodora i Konstancji

Starszy przegina. Od rana podejrzliwie mi się przyglądał. Wieczorem nie wytrzymałam i spytałam o co mu chodzi. Trochę kręcił, ale wreszcie powiedział, że sprawdza czy rosną mi wąsy. Najpierw chciałam udusić go na miejscu, ale potem policzyłam do dziesięciu i spytałam, skąd ten pomysł. Powiedział, że z „Dynastii Miziołków”. Sprawdziłam, doszedł do miejsca, w którym Miziołek opisuje jak to mama Fify zajęła się biznesem, a ojciec został gospodynią domową. Mam niejasne wrażenie, że chodzi mu o fragment: „Kończyliśmy jeść obiad, kiedy wpadła mama Fify. Rzuciła teczkę, siadła, zasłoniła się gazetą z aktualnymi kursami walut i jadła kopytka, nie przerywając lektury. Na pytania Fify odpowiadała pomrukami. Nie zdziwię się, jak jej wyrosną wąsy”. Nie wiem o co smarkaczowi chodzi, przecież dziś na obiad była pomidorowa!

20 września, sobota, Filipa i Franciszka

Przemyślałam wydarzenia dnia wczorajszego. Może faktycznie nie powinnam w czasie jedzenia siedzieć z nosem w swoich papierach z roboty. I chyba za często na pytania Starszego odpowiadam „Yhy”. W ramach zacierania złego wrażenia postanowiłam upiec ciasto. Ok, wiem że obiady gotuje ojciec, ale niech dzieci wiedzą, że matka też umie zrobić coś jadalnego!

Wieczorem

Gdy tylko wstawiłam ciasto do piekarnika, Starszy natychmiast przybiegł do kuchni, pytając czy pokłóciłam się z ojcem. Na pytanie, skąd ten pomysł, oświadczył, że Mamiszon zawsze jak pokłócił się z Papiszonem piekł ciasto, więc myślał, że ja mam tak samo. Ta książka stanowczo mu szkodzi!

Jeszcze bardziej wieczorem

Starszy zjadł kawałek ciasta, mimo że mówiłam mu, że jest jeszcze ciepłe i będzie bolał go brzuch. Machnął ręką i stwierdził, że musi natychmiast sprawdzić. Najpierw chciałam go spytać, co chce sprawdzić, ale przypomniało mi się, że ciągle czyta „Dynastię Miziołków” i przezornie ucichłam. Po przeżuciu Starszy oświadczył, że jednak nie jestem podobna do Mamiszona, bo moje ciasto nie jest czarne i da się je zjeść. Zaraz potem dodał, że jakbym chciała napisać książkę kucharską, to w Miziołkach podali fajny tytuł dla takiej książki. „Pichcę i knocę”, albo jakoś tak. Nie wiem czy najpierw udusić Starszego, czy Joannę Olech.

21 września, niedziela, Miry i Mateusza

Starszy siedzi i czyta. W zasadzie powinnam się cieszyć, w końcu o to mi chodziło. Nieco się jednak niepokoję. Czy on aby nie wypaczy sobie przez tych Miziołków obrazu świata? I w ogóle, co on z tego rozumie? Zapytałam go, co mu się w tej książce podoba. Odpowiedział, że wreszcie ktoś napisał, że starszy brat ma ciężko w życiu i że „ten, kto wymyślił młodsze rodzeństwo, powinien być wtrącony do lochu”. Nie jestem pewna, czy to właśnie będą omawiać na lekcjach, ale nie podzieliłam się z nim moimi wątpliwościami.

22 września, poniedziałek, Tomasza i Maurycego

Okazało się, że szkolne omawianie Miziołków sprowadziło się do wspólnego przeczytania wstępu. Efekty tego nowoczesnego podejścia do lektur widać w zeszycie Starszego.

Powiedziałam mu, że skończy jak Klakson i będzie po nocach pisał dyktanda. Spojrzał na mnie z oburzeniem i oświadczył, że w takim razie będzie robił eksperymenty jak Piroman. Nie dałam tego po sobie poznać, ale przeraziłam się. Z dwojga złego już wolę, aby został ortograficznym głąbem jak Klakson. Nie jestem gotowa na wybuchy w łazience.

23 września, wtorek, Bogusława i Tekli

Starszy wrócił dziś ze szkoły z informacją, że dziewczyny z jego klasy „dzielą się na głupie i bardzo głupie”. Starałam się zwrócić mu uwagę, że nieładnie jest tak mówić o dziewczynach, zwłaszcza że ja też nią jestem, ale wytknął mi, że skoro tak napisali w „Dynastii Miziołków”, to jest to prawda, a ja na pewno nie jestem dziewczyną. Ta książka stanowczo mąci mu w głowie! Nie dość, że niepedagogiczna, to jeszcze genderowo niepoprawna!

24 września, środa, Gerarda i Jaromira

Starszy wrócił dziś ze szkoły z zadaniem domowym z polskiego brzmiącym: „Opisz w żartobliwy sposób jednego z członków Twojej rodziny”. Chodzi po domu i łypie na nas ukradkiem, co jakiś czas podbiegając z głośnym rechotem do biurka. Próbowałam delikatnie podpytać go, o kim będzie pisał, ale odpowiedział, że to niespodzianka.

Pozwoliłam mu jeść przed telewizorem i nie zrobiłam awantury o kapcie, których jak zwykle nie miał na nogach.

Ojciec kupił mu coca-colę i obiecał, że jutro pozwoli mu samodzielnie wywiercić dziurę w ścianie nową wiertarką.

Tylko Młodszy, niczego nieświadomy, zachowywał się jak zwykle.

Wieczorem

Gdy Starszy był w łazience, zajrzałam do jego zeszytu od polskiego. Napisał piękną pracę. Zaczyna się tak: „Mój brat, lat pięć i pół, przypomina gryzonia, bo często zostawia ślady zębów na mojej ręce. Wstyd powiedzieć, ale ciągle śpi ze swoimi pluszakami!”

Jak sobie pomyślałam o tym, że niewiele brakowało, a czytałabym o sobie, aż zadrżałam. Kto by przypuszczał, że jedna mała, nienajnowsza książeczka może mieć taki wpływ na życie rodziny!

Joanna Olech „Dynastia Miziołków”, ilustracje Joanna Olech, projekt graficzny i zdjęcia Grażka Lange. Egmont Polska, Warszawa 2003.