Za szybko, czyli i tak nie zdążę

Na ławeczce przed blokiem siedzą dwie bardzo starsze panie, uważnie obserwując otoczenie.

Przebiegam obok, tupiąc obcasami. Właśnie zawiozłam Starszego na angielski, za 15 minut mam odebrać Młodszego z piłki, ale najpierw muszę zdążyć do szewca, u którego trzy tygodnie temu zostawiłam buty, które miały być gotowe następnego dnia. Zamyka zakład za dwie minuty.

- Patrz pani, te młode to one wszystkie tak się teraz spieszą. – dobiega mnie z ławeczki.

Tup, tup, tup, przebiegam obok tej samej ławeczki trzy minuty później. Panie siedzą nadal. Nieco zwalniam i nadstawiam ucha.

- I czemu one, pani, tak się spieszą? I tak nie zdążą, i tak nie zdążą.

Starsze panie mają rację. I tak nie zdążę.

Mimo to gnam, pędzę, a nie nadążając, pogrążam się w rozpaczy i frustracji.

Za dużo. Za bardzo. Za szybko.

W pracy sprawa pilna goni bardzo pilną oraz najpilniejszą. Każdy dzień mojej zwłoki wywiera wymierne skutki na czyimś życiu.

Kręgosłup, przyzwyczajony przez lato do niemal codziennej porcji ruchu na świeżym powietrzu, gwałtownie protestuje przeciwko zmianom.

Starszy, czwartoklasista, wrzucony w nową szkolną rzeczywistość, potrzebuje intensywnego wsparcia.

Młodszy nie potrzebuje wsparcia, ale potrzebuje, by z nim być.

Mąż, na kolejnym zawodowym wirażu, w zasadzie też by czegoś potrzebował, ale nie mam czasu zapytać czego.

Złota jesień mija niepostrzeżenie, a ja nie mam w kieszeni żadnego kasztana.

Z listy osób, do których koniecznie muszę w tym tygodniu zadzwonić lub – w najgorszym wypadku – napisać maila, bo inaczej obrażą się na śmierć i już nigdy się nie odezwą, uznając że je lekceważę, od trzech tygodni nie skreśliłam żadnego nazwiska, za to dopisałam dziesięć nowych.

Moja babcia, lat osiemdziesiąt cztery, nie widziała mnie od miesiąca.

Więcej niż połowa naszych rzeczy nadal spoczywa w kartonach, niewypakowana od czasu przeprowadzki, która miała miejsce dwa miesiące temu.

Wyrzuty sumienia, poczucie winy.

Gdy o szóstej rano, zamknięta w łazience, w czasie porannych ablucji przeglądam gazety, widzę, że wszędzie Religa.

Religa pracoholik, wizjoner, człowiek, którego zasługi – mierzone tak w skali indywidualnej, z perspektywy pojedynczych pacjentów, którym osobiście uratował życie, jak i globalnej, z perspektywy nas wszystkich, którzy obecnie korzystamy z kardiochirurgii na światowym poziomie – są nie do przecenienia.

W ostatnim „Magazynie Świątecznym” Gazety Wyborczej (11-12 października 2014r.), rozmowa z Tomaszem Kotem, odtwórcą roli Zbigniewa Religi w obsypywanym zewsząd pochwałami filmie „Bogowie” (mąż, nieśmiało: „Może byśmy poszli na to do kina?” Po chwili pełnych wymownych spojrzeń dodaje, usprawiedliwiająco „Nie, no faktycznie, teraz to kiedy, nie da rady”).

Pyta Donata Subbotko:

„Odnalazł pan w Zbigniewie Relidze coś bliskiego sobie?

- Byłem na zjeździe kardiochirurgów, gdzie spotkałem jego zwolenników i oponentów. Mówili różne rzeczy, ale jedni i drudzy powtarzali, że on był taki gwałtowny, szybki. Pomyślałem, że skoro podkreślali to ludzie mający na niego odmienne spojrzenie, to kluczem do Religi musi być jakiś rodzaj rozdygotania. (…)

         Jest taka piękna teoria pięciu minut – żeby chociaż tyle mieć codziennie dla siebie. Pięć minut to nie jest wiele. Przez pierwsze dwie minuty nie ma problemu z podsumowaniem dnia. Byłem tu i tam, spotkałem tego i tamtego, ale dalej jest przestrzeń, w której może się wyświetlić coś sensownego – czy czegoś nie spieprzyłem, czy nie powiedziałem za dużo albo za mało. Chodzi o to, żeby spać spokojnie, mieć czyste sumienie. To chyba tworzy całość życia, nie?”

A zaraz obok rozmowa Anny Dudzińskiej z profesorem Andrzejem Bochenkiem, współpracownikiem Zbigniewa Religi.

„Praca z nim musiała być nieprawdopodobnie trudna.

- Religa nie miał domu, mieszkał w szpitalu. Wymagał od nas, żebyśmy żyli tak samo. Jak nie było nas przez pięć minut, wydawało mu się, że w ogóle nie pracujemy. A przecież mieliśmy rodziny. To było trudne do wytrzymania. Nie dawałem rady. Ciążył nam mit Wincentego Pstrowskiego, przodownika pracy z Zabrza. Ale teraz widzę, że to była cena, którą warto było zapłacić.”

Przez ostatnie trzy tygodnie śnią mi się wyłącznie koszmary.

Za dużo. Za szybko. Niedobrze.

Czy to jest cena, którą warto zapłacić?