"Bolek i Lolek w mieście", czyli palców nie lizać

Są dzieci ze wsi i są dzieci z miasta.

Dzieci ze wsi dziwią się temu, co te z miasta uważają za oczywiste (a w każdym razie tak uważają twórcy niektórych książeczek dla dzieci):

„- Skąd się bierze tyle ludzi w mieście? – pytał [Bolek].

- A po co tu tyle samochodów? – dopytywał się Lolek.

- Czy miasto musi być takie duże? Czy zamiast mieszkać w mieście, nie lepiej w domku z ogródkiem? – pytali dalej chłopcy.”

Nie, nie lepiej, mam ochotę odpowiedzieć. Zwłaszcza że gdy patrzę na wystrój wnętrz w bolkololkowym domu, wyraźnie widzę, że domek z ogródkiem wychodzi im bokiem. Na firanki wszak zabrakło (czemu nikt nie mówi głośno, że kupno karniszy i firanek do domku z ogródkiem pochłania majątek?), podobnie jak na sensowne oświetlenie (taką lampę stojącą też mam gdzieś w piwnicy, ale wystarczy że ja przy niej oślepłam, moje dzieci nie muszą, dlatego na razie będą czytać przy żarówkach obsadzonych w miejscu kinkietów).

Bolek i Lolek wraz z mamą (ojciec zaginął bez wieści, pewnie odsiaduje wyrok za malwersacje popełnione w czasie budowy domku z ogródkiem) może jednak kiedyś odbiją się od dna, ja zaś na pewno pozostanę na nim na wieki.

„Następnego dnia chłopcy wstali bardzo wcześnie, żeby zdążyć do autobusu. Jechali dość długo, ale wcale się nie nudzili. Cały czas wyobrażali sobie to, co zobaczą w wielkim mieście.

- Ciekawe, czy zobaczymy kino? – pytał Bolek.

- I czy pójdziemy na lody? – dopytywał się Lolek.”

Być może są gdzieś jeszcze dzieci, które – jak Bolek i Lolek - nie traktują przejażdżki autobusem jako jednej z największych możliwych atrakcji. Nie są to jednak niewątpliwie dzieci z miasta. Te, wożone wszędzie samochodami, na autobusy spoglądają tęsknym wzrokiem. Nie kino im wtedy w głowie i nie lody – te luksusy mają bowiem na co dzień!

„Lolek zaczął się przepychać do kasownika, ale Bolek powstrzymał go.

- Poczekaj, nie pchaj się. Najpierw skasują bilety ci, co są przed nami.

- Ale ja chcę skasować i usiąść – zawołał Lolek.

Wtedy mama uśmiechnęła się i powiedziała: - Lepiej będzie, jeśli usiądzie jakaś starsza osoba.”

Po przeczytaniu tego fragmentu przypomniałam sobie, dlaczego w czasach szkolnych nienawidziłam jeździć autobusami. Zawsze wsiadał do nich ktoś starszy ode mnie, kto koniecznie potrzebował usiąść. Od tego czasu moim marzeniem są autobusy miejskie wyposażone wyłącznie w miejsca siedzące!

„Bolek i Lolek zeskoczyli ze schodków i już stali przed wejściem do kina.

Wystarczyło tylko kupić bilety, wejść na salę i usiąść na wyznaczonych miejscach.”

- Halo, halo, Bolku i Lolku! Jak to?! Tak bez pepsi i popcornu? Do kina? Bez sensu.

„Kiedy zgasło światło i na ekranie pojawiła się zapowiedź filmu o zielonym Azorku, Lolek się przestraszył.

- Ratunku! Awaria światła! – zawołał Lolek i chciał uciekać.”

Trudno się dziwić, któż dziś prowadza dzieci na takie filmy? Bajka o zielonym glucie, owszem, ale Azorku?

„Koło fontanny dzieci karmiły miejskie gołębie. Spacerowały też panie z pieskami. Lolek chciał zajrzeć do baseniku z fontanną i niewiele brakowało, a wpadłby do wody.”

Być może na wsiach istnieją jeszcze skwerki takie jak ten. Spokojna jednak głowa, wkrótce i one zostaną zrewitalizowane, dzięki czemu żadna pani z pieskiem nie będzie miała się po co tam zapuszczać!

„Niewielki strumień opryskał chłopców. Mieli teraz mokre czupryny, tak jak inne dzieci, które podbiegały do fontanny. Mamie nie podobała się ta zabawa.

- Nie chcę, żebyście byli mokrzy.”

Nigdy nie uwierzę, że mama spoza miasta może powiedzieć tak do dziecka. Choć, gdy lepiej się przyjrzeć, mama Bolka i Lolka nie trzyma żadnych standardów, więc w sumie, kto wie?

Miastowe mamy w każdym razie dobrze wiedzą, że zrewitalizowane fontanny zapewniają ochłodę w upalny dzień. I chwilę spokoju, w czasie którego można spokojnie poczytać książkę na ławce. A dzieci? Doskonale się sobą zajmą i z pewnością kiedyś wyschną!

„Kiedy przechodzili koło dużego sklepu z artykułami gospodarstwa domowego, mama przypomniała sobie, że musi tu zrobić zakupy.

- Proszę, bądźcie grzeczni i niczego nie dotykajcie – powiedziała mama i kiedy weszli do sklepu, wzięła chłopców za ręce.

To był duży sklep zastawiony wysokimi półkami.”

Gdyby dalszy ciąg tej opowieści brzmiał: „natychmiast po wejściu do sklepu chłopcy zaczęli ganiać się wokół regałów, wydając dzikie okrzyki”, bajka niewątpliwie zabrzmiałaby bardziej wiarygodnie.

W grę mogłaby wchodzić także wersja „chłopcy usiedli na parapecie przy kasie, jęcząc głośno „ale nuuuda! kiedy idziemy?!”

Na pewno jednak nie jest możliwy takie przebieg zdarzeń:

„- Mamo, proszę kup mi kubek z kotkiem – poprosił Bolek.

- A ja proszę o kubek z żabką – poprosił Lolek.”

Z kotkiem? Z żabką? Chłopaki, co z wami? Nie wiecie, że w waszym wieku to nie wypada?

„Teraz pójdziemy do cukierni na ciastka i lody.(…)

- Hurra! (…) – zawołali chłopcy i grzecznie poszli za mamą.

(…) Podano im placuszki z serem i kakao. Kiedy zaczęli jeść, mama powiedziała: - Jedzcie ładnie. Nie oblizujcie palców, bo to nie wypada.

- A gdzie wypada? A dlaczego tu nie można? - spytał Lolek.

- Na łące, na kocu przy kanapkach wypada – odrzekł Bolek.

- Nie – powiedziała mama – nigdzie się tego nie robi, bo to nie jest ani grzeczne, ani eleganckie.”

Drogie dzieci z domków z ogródkami!

Jeśli, ku swojemu nieszczęściu, natrafiłyście na tę książkę, nie bierzcie jej zbyt serio. Są miasta, w których można oblizywać palce. Są też książki, przy których można to robić. Przy tej jednak radzę założyć rękawiczki.

„Bolek i Lolek w mieście”, tekst Marta Berowska, ilustracje Kazimierz Łędzki. Wydawnictwo Dragon, Warszawa 2007.