Życie wśród kartonów, czyli po przeprowadzce

„Nasz dom jest stary, hałaśliwy i przeludniony. Kiedyśmy się tu wprowadzili, mieliśmy dwoje dzieci i około pięciu tysięcy książek; spodziewam się, że gdy w końcu przestaniemy się mieścić i trzeba będzie się wyprowadzić, okaże się, że jesteśmy posiadaczami dwadzieściorga dzieci i dobrego pół miliona książek; jesteśmy także właścicielami wielu łóżek, stołów, koni na biegunach, lamp, sukienek dla lalek, modeli statków, pędzli i, dosłownie, tysięcy pojedynczych skarpetek.”

Tak zaczyna się, napisana blisko siedemdziesiąt lat temu, książka Shirley Jackson „Życie wśród dzikusów”. Jakżeż ciągle jest aktualna!

Kiedy piętnaście lat temu wprowadzaliśmy się do naszego mieszkania, było ono stare i zagracone tysiącami przedmiotów, jakie przez lata zgromadzili w nim moi dziadkowie. Nie mieliśmy wtedy ani jednego dziecka, zaś książek tylko marne pół tysiąca. Tydzień temu opuszczaliśmy je nie tylko my, ale i naszych dwoje dzieci oraz tysiące przedmiotów, jakie przez lata zgromadzili moi przodkowie, a których nie potrafiłam wyrzucić, jakieś dwa i pół tysiąca książek, kilkaset miniaturowych samochodzików, z czego co najmniej trzysta zdezelowanych oraz milion innych przydasiów. Wszystko udało się spakować w czterdzieści sześć kartonów po bananach (o, błogosławieni bądźcie wy, pracownicy rozlicznych Biedronek, którzy podzieliliście się ze mną tym skarbem!), dwadzieścia parę kartonów innego rodzaju oraz kilkadziesiąt stupięćdziesięciolitrowych worków na śmieci.

- Wiesz mamo, chyba polubiłem nasz nowy domek. – wyznał wczoraj Młodszy. Po czym natychmiast dodał, z wyraźnym przestrachem w głosie: - Ale nie będziemy się na razie z niego wyprowadzać?”

Ach, gdybym z książek posiadała wyłącznie książki kucharskie, ewentualnie parę kryminałów o czarnych okładkach! Mogłabym się wówczas przeprowadzać codziennie.

Myślałam, że wyprowadzenie się z miejsca, w którym przeżyłam wiele pięknych chwil, gdzie moja rodzina mieszkała od prawie siedemdziesięciu lat (tj. mniej więcej od tego czasu, gdy Shirley Jackson wpadła na pomysł napisania swojej książki), będzie trudnym psychicznie przeżyciem. Myliłam się. Najtrudniej było taką decyzję podjąć. Jej realizowanie okazało się nadspodziewanie proste (pomijając konieczność zdobywania i zapełniania kolejnych kartonów po bananach). Paradoksalnie, najbardziej pomogła mi moja druga babcia, opowiadając o swoim przedwojennym życiu, z którego – po piętnastu minutach, jakie jej rodzice dostali na spakowanie się i opuszczenie mieszkania – udało jej się ocalić w zasadzie tylko wspomnienia.

Dlatego odrzucam sentymenty i nadmierne przywiązanie do miejsc i rzeczy. Jak zresztą widać na załączonym wyżej obrazku, wiążą się one tylko z obrazem nędzy i rozpaczy, jaki po sobie pozostawiliśmy.

Owszem, początek życia w nowym miejscu także nie przedstawia się dużo bardziej malowniczo. Jasnym punktem jest jednak kot, nabyty, jak się okazało, w pakiecie z domem. Może to tylko moja nieznajomość kocich obyczajów, ale na razie wydaje mi się nieco dziwne, że ulubionym miejscem nowego członka naszej rodziny jest wanna...

W każdym razie po całym tym zamieszaniu jestem bardzo zmęczona. A końca domowych robótek ręcznych nie widać. Cieszcie się więc moi blogowi wrogowie, a smućcie przyjaciele. W najbliższym czasie w sieci będzie mnie raczej mało.

Obiecuję jednak wrócić wraz z ostatnim rozpakowanym workiem!