Mam dwa lata i jestem starsza niż pierwsza książka, czyli jak to możliwe?

Skończyłam dwa lata. Blogowo, rzecz jasna.

To na tyle dużo, by jawić się światu jako dość już wyraźnie (w każdym razie w moje subiektywnej opinii) ukształtowany stwór. By mieć własne zdanie i własne pomysły. By przeżyć już sporo zdziwień, oburzeń, ale i wzruszeń.

Z drugiej strony, to ciągle mało. Wprawdzie już, już prawie sięgam głową ponad stół, ale do jego krawędzi jeszcze trochę mi brakuje. Nie mówiąc o tym, że nie mam pojęcia co ujrzę, gdy wreszcie go przerosnę.

W wieku dwóch lat doświadcza się też pierwszych egzystencjalnych kryzysów. Po okresie intensywnego smakowania blogowo-internetowej rzeczywistości przychodzi czas na chwile zmęczenia, a niekiedy i zniechęcenia.

Cóż, bunt dwulatka jest zjawiskiem naturalnym. Jako doświadczona matka dwóch byłych dwulatków wiem, że najlepiej pomaga cierpliwe czekanie na to, że minie. 

W prawdziwym, nie wirtualnym życiu, lat mam jednak (niestety!) znacznie więcej. Za każdym razem, gdy udaje mi się wyprzeć ten fakt z pamięci, do akcji wkraczają moje niezawodne dzieci.

- Mamo, a czy Ty kiedy byłaś mała i byłaś chora, to lubiłaś grać na komputerze? – zapytał Młodszy podczas wczorajszego obiadu.

- Synku, kiedy ja byłam dzieckiem, to nie było jeszcze komputerów. – odpowiedziałam, niekoniecznie zgodnie z prawdą, choć niewątpliwie zgodnie z peerelowską rzeczywistością.

- Jak to?! – zdumiał się Młodszy. – A oglądałaś wtedy bajki?

- Synku, kiedy ja byłam mała, to nie było tylu bajek co teraz. Bajki można było oglądać tylko raz dziennie, wieczorem. – odparłam.

- Jak to??!! – wykrzyknął Młodszy. – A na diwidi też nie mogłaś oglądać? – spytał.

- Nie, bo nie było wtedy jeszcze dvd. – odpowiedziałam, zapominając o elementarnej ostrożności.

- To co robiłaś, kiedy byłaś chora??? – rozpaczliwie spytał Młodszy.

- O, kiedy ja byłam chora – rozpoczęłam, zadowolona z faktu, że udało się skierować rozmowę na tory umoralniająco-dydaktyczne – to za każdym razem czytałam bardzo dużo książek.

- Już były?! – nie wytrzymał Młodszy. 

Moi Drodzy!

Jako że urodziłam się w czasach, w których książki już były, w odróżnieniu od komputerów, internetu i bajek na dvd, ten blog jest właśnie o nich. A w każdym razie przede wszystkim o nich.

Dziś mijają dwa lata od moich blogowych narodzin. Bardzo dziękuję zarówno kilkorgu akuszerkom oraz akuszerom, którzy stale doglądają potomstwa, jak i wszystkim, którzy przez ten czas zechcieli tu zajrzeć, chociażby jednorazowo i przelotnie.

Bufetu niestety nie będzie, bowiem jestem w trakcie przeprowadzki i nie mogę znaleźć talerzy. Sensownych postów przez jakiś czas też pewnie nie, gdyż poza talerzami zgubiłam gdzieś także wolny czas. Pewnie jest w którymś z kartonów, jednak nie mam pojęcia w którym.

Póki co, przesyłam Wam więc bukiet moich ulubionych letnich kwiatów.