Nagroda "Gryfia", czyli wstydzę się

Wstydzę się za Szczecin.

Który – choćbym się bardzo z tego powodu obruszała – był i jest miastem prowincjonalnym. I takim pozostanie.

W którym szanse na stworzenie czegoś dobrego umie się zaprzepaścić jak nigdzie indziej.

W którym króluje towarzystwo wzajemnej adoracji, ograniczające się wyłącznie do zachwytów nad własną pomysłowością i talentem. Ewentualnie urodą.

O aferze wokół „Gryfii” – dumnie nazwanej Ogólnopolską Nagrodą Literacką dla Autorki - było głośno jakiś czas temu, kiedy to mocą odgórnej decyzji wyeliminowano z grona jurorów i organizatorów Ingę Iwasiów oraz całkiem niedawno, kiedy to Olga Tokarczuk oświadczyła, że rezygnuje z ubiegania się o tę nagrodę, mimo iż znalazła się w gronie pięciu nominowanych osób.

Nie jestem szczególną fanką Ingi Iwasiów, ale różnicę w „Gryfii” z nią i bez niej dostrzegam gołym okiem. Z nią było światowo, bez niej – tylko prowincjonalnie, coraz bardziej prowincjonalnie.

I nie idzie mi o feministyczne odchylenie, czy raczej obecnie – jego brak.

Rzecz w tym, czy ktokolwiek w tym mieście potrafi zrobić z przyznania tej nagrody prawdziwe wydarzenie, przyciągające uwagę kogokolwiek innego niż organizatorów oraz nominowanych autorek (i proszę mnie źle nie zrozumieć: nie o autorki tu idzie).

Moja diagnoza jest taka, że nie tylko nie potrafi, ale i nie chce.

Fakt, pogoda w ten weekend nie rozpieszczała. Zimno i mokro.

Tym bardziej w mojej ocenie organizatorzy powinni dołożyć wszelkich starań, by spotkania z autorami (a było ich całkiem sporo, i to z ciekawymi autorami) nie były spotkaniami z wielką pustką.

Nie zrobili niczego.

Informacja w mediach i w mieście była żadna. Na oficjalnej stronie internetowej „Gryfii” jeszcze gorsza (choć trudno to sobie wyobrazić). O części spotkań nie informowano w ogóle nigdzie.

Przez zupełny przypadek wczoraj dowiedziałam się, że dziś w ramach imprez współtowarzyszących „Gryfii” będzie można spotkać się z Rafałem Skarżyckim, wielbionym w naszej rodzinie z racji bycia połową duetu Leśniak & Skarżycki (wyrazy uwielbienia tutaj). Mimo tego, że jestem dość biegła w internetowych poszukiwaniach, z pewnym trudem udało mi się wyklikać gdziekolwiek jakąkolwiek informację na temat godziny spotkania (na stronach Gryfii na moje pytanie odpowiedziała tylko głucha cisza, przerywana trzepotem rzęs niezwykle z siebie zadowolonej przewodniczącej jury).

Pojechałam.

Z Rafałem Skarżyckim w Szczecinie spotkał się prowadzący spotkanie pan (na zdjęciu), a także ja i trójka będących pod moją opieką dzieci (dwójka własnych, jedno czasowo przygarnięte).  

Czułam się zażenowana. I czuję się tak nadal.

Gdybym była Rafałem Skarżyckim, byłoby mi po prostu przykro.

Gdybym była organizatorką „Gryfii” spaliłabym się ze wstydu.

Nie wiem jak zachęcić nieczytających ludzi do tego, by w niedzielne, zimne i pochmurne  przedpołudnie zwlekli się z kanap i przyszli posłuchać świetnego człowieka, który nie tylko pisze znakomite i zabawne książki dla dzieci, ale i ma coś mądrego do powiedzenia. Wiem jednak, że zwyczajna przyzwoitość wymagałaby, aby na spotkaniu pojawili się jacykolwiek przedstawiciele organizatorów. Chociażby po to, by robić frekwencję.

W maju byłam na spotkaniu z Aleksandrem Dobą, zdobywcą tegorocznej nagrody National Geographic dla Podróżnika Roku. Razem ze mną przyszło osiem osób.

Tydzień temu byłam razem z dziećmi na spotkaniu z Tomaszem Szwedem, człowiekiem-orkiestrą, twórcą m.in. książek dla dzieci. Frekwencja: dwadzieścia osób, w tym połowę stanowili organizatorzy oraz ich dzieci.

Źle się dzieje w tym mieście.

Szkoda tylko, że organizatorzy „Gryfii”, pochłonięci pisaniem entuzjastycznych relacji z tego prześwietnego wydarzenia, tego nie dostrzegają.