"Gwiezdne wojny: Przebudzenie mocy", czyli co się stało z Hanem Solo?

Kiedy pierwszy raz byłam w kinie na Gwiezdnych wojnach (a była to część VI, „Powrót Jedi”), miałam 10 (a może 9, nie pamiętam dokładnie) lat. Wszyscy bohaterowie wydawali mi się taaacy dorośli, a Han Solo na dokładkę jeszcze niezwykle przystojny.

źródło zdjęcia

Kiedy wczoraj byłam w kinie na siódmej części Gwiezdnych wojen, z minuty na minutę popadałam w coraz większą depresję. Okazało się bowiem, że wszyscy bohaterowie są znacznie ode mnie młodsi.

Wszyscy, poza Leią i Hanem Solo. Który niewątpliwie nadal jest przystojny, ale tylko gdy ograniczyć się do kategorii „bardzo starsi panowie”. Leia zaś… Cóż, Leia zmieniła fryzurę i na tym stwierdzeniu poprzestańmy.

Trzydzieści lat temu ani mi, ani żadnemu innemu polskiemu widzowi nie śniły się jeszcze świetlne miecze, kredki, termosy czy śniadaniówki oklejone podobiznami bohaterów Gwiezdnych wojen. Nie było też książek i komiksów o takiej tematyce, a przede wszystkim brak było kilkudziesięciu zestawów klocków Lego Star Wars, dostępnych po wydaniu jedynych kilkuset złotych za sztukę.

Wczoraj siedziałam w kinie razem z moimi dziećmi, dla których Star Wars to przede wszystkim marka. I Starszy, i Młodszy ze zrozumieniem obejrzeli więc serię tematycznych reklam, które mnie doprowadziły do szewskiej pasji. Za oczywiste uznali, że taki film ogląda się wyłącznie w 3D, podczas gdy ja co chwilę ściągałam okrutnie mnie denerwujące okulary. Po powrocie do domu zaś, gdy ja odtwarzałam sobie jeszcze raz w głowie obejrzane przed chwilą obrazy, Młodszy przystąpił do składania znalezionego pod choinką modelu gwiezdnego myśliwca, Starszy natomiast czym prędzej podłączył się do You Tube’a.

Świat się zmienia, a ja, Leia i Harrison Ford się starzejemy. Na szczęście, choć jestem w depresji, to nie na tyle głębokiej, by nie dostrzec, że mimo wszystko po tych trzydziestu latach oni wyglądają znacznie gorzej niż ja. Żałuję tylko, że Yoda umarł już w szóstej części, byłoby mi jeszcze lepiej.

Od roku 1985 nie zmieniło się chyba tylko jedno: zapotrzebowanie na bajki o walce Dobra ze Złem.

„Przebudzenie mocy” to bajka zrobiona bardzo przyzwoicie, w której coś dla siebie znajdą i młodsi, i starsi odbiorcy.

I tylko Hana Solo żal.