Paszporty "Polityki", czyli bez przesady z tym parytetem

W ostatnim numerze „Polityki” (nr 50, 10-16 grudnia 2014r.) znalazł się między innymi artykuł Filipa Gańczaka „Panie przodem”, poświęcony działaniom, jakie w najbliższym czasie zostaną podjęte w Niemczech po to, by zamieszczony w art. 3 niemieckiej konstytucji zapis o tym, że mężczyźni i kobiety są równouprawnieni przestał być pustym frazesem.

„Jedna Angela Merkel wiosny nie czyni”, stwierdza autor tekstu, by następnie szczegółowo wyłożyć sytuację za naszą zachodnią granicą i przyczyny wprowadzenia parytetów, dzięki którym być może „uda się poprawić szanse awansu kobiet i uczynić rynek pracy bardziej sprawiedliwym”.

W artykule w paru miejscach wspomina się też o Polsce, w której wszystko statystycznie znacznie lepiej wygląda (Polki podobno zarabiają tylko o 6% mniej niż Polacy, podczas gdy statystyczna różnica między zarobkami Niemek i Niemców to aż 22%). Wypada tylko zachwycić się i odetchnąć z ulgą, że taka piękna nasza Polska cała.

Być może dlatego, gdy po raz pierwszy przeczytałam listę osób nominowanych do Paszportów POLITYKI, nie wzbudziła ona u mnie żadnych żywszych uczuć.

Sześć kategorii, po trzy osoby nominowane w każdej z kategorii, no przecież wszystko w porządku.

Coś mnie jednak tknęło i wróciłam do lektury. A wówczas ze zdumieniem dokonałam spostrzeżeń całkiem innego rodzaju.

Sześć kategorii, z czego:

- w trzech (sztuki wizualne, literatura i muzyka popularna) nominowani wyłącznie mężczyźni;

- w dwóch (muzyka poważna i film) kobiety pojawiają się tylko w jednej z trzech nominacji w danej dziedzinie, jednak nie samodzielnie, ale wspólnie z jednym (film: duet Elwira Niewiera i Piotr Rosołowski) lub dwoma mężczyznami (muzyka poważna: kwartet Kwadrofonik, złożony z dwóch kobiet i dwóch mężczyzn).

- tylko w jednej kategorii (teatr) pojawia się samodzielna kobieca nominacja (owacje dla Weroniki Szczawińskiej!).

Hm, ciekawe z czego to może wynikać.

Na pewno z tego, że nie mamy żadnej młodej obiecującej literatki, prawda?

Trzeba także założyć, że żadna kobieta nie stworzyła po prostu niczego godnego uwagi w muzyce popularnej.

Bądźmy szczerzy. Pewnie i w muzyce poważnej kobiety nie dałyby same rady, gdyby nie ciągnący je w górę mężczyźni.

Teatr? Cóż teatr, tam zazwyczaj jest ciemno, a Weronika Szczawińska na zamieszczonym w gazecie zdjęciu ma krótkie włosy. Pewnie ktoś się pomylił i wziął ją za mężczyznę.

Przeglądam listy nominujących w poszczególnych kategoriach. Łącznie 61 nazwisk, z czego 19 kobiecych. Jak na moją znajomość matematyki – 31%. Brawo, doprawdy, na pewno są w Europie kraje, w których ta średnia byłaby niższa.

A jednak marzy mi się, aby osoby odpowiadające za Paszporty „POLITYKI” przeczytały ze zrozumieniem tylko dwa zdania z artykułu Filipa Gańczaka:

„Większość badanych [chodzi o sondaż zlecony przez niemiecką telewizję N24] wątpi zarazem, czy parytet zwiększy rzeczywiste równouprawnienie. I chyba słusznie, bo łatwiej zmienić prawo niż mentalność.”

Filip Gańczak „Panie przodem”, tygodnik „Polityka” nr 50 z 2014r., str. 51-53.

PS. I żeby nie było wątpliwości: przynajmniej jeśli chodzi o kategorię „muzyka popularna” uważam za w pełni zasłużoną nominację dla Pablopavo i trzymam kciuki, aby to on zdobył Paszport. Ale jeśli ktoś się jeszcze nie zorientował: to nie o to chodzi.