P.Wakuła "O czym szumi las" i M. Fajak-Słomińska "Król naszego lasu", czyli z dreszczykiem lub słitaśnie, wybór należy do Ciebie

O zwierzątkach i lesie można pisać na dwa sposoby.

Wybierając tradycyjny, można zacząć na przykład tak:

„Pani Wiewiórka i pani Zającowa są najbliższymi sąsiadkami. Pierwsza z nich mieszka w obszernej, wygodnej dziupli starego klonu z mężem i czwórką dzieci. Pani Zającowa z czterema małymi zajączkami i mężem zajmuje dużą, pięknie urządzoną norę w korzeniach tego samego klonu. Obie panie żyją w zgodzie i wielkiej przyjaźni. Czasem pożyczają sobie szklankę soli albo zapraszają się nawzajem na herbatkę i ciasto.”

W takim przypadku trzeba jednak być konsekwentnym aż do końca. Skoro to książka dla dzieci, nie obejdzie się bez odpowiedniego zilustrowana. Obrazki muszą być więc śliczne i odpowiednio rozkoszne.

Gwarantuje to sukces wśród niewyrobionych czytelniczo trzylatków. Zasną nie później niż w połowie pierwszego rozdziału.

Metoda nowoczesna zakłada natomiast znajomość podstawowych hitchcockowskich zasad. Rozpocząć trzeba więc koniecznie od czegoś w rodzaju trzęsienia ziemi:

„Leśniczy Piątek spojrzał niebezpieczeństwu prosto w oczy.

Głodny tygrys, waląc ogonem po zapadniętych bokach, sprężył się do skoku. Z ogłuszającym rykiem odbił się od ziemi…

Za późno! Piątek złapał pierwszą z brzegu lianę i cudem unikając ostrych jak brzytwa pazurów, skoczył w przepaść.”

Potem będzie już z górki. Wystarczy osadzić akcję w pozornie zwykłym lesie, zaludniając go jednak szeregiem dziwolągów.

Weźmy takiego niedźwiedzia. W polskich lasach zdarzają się, owszem, ostoje niedźwiedzia brunatnego. O jąkających się niedźwiedziach brutalnych chyba nikt jednak do tej pory nie słyszał. Nie trzeba też dodawać, że mało kto uwierzy w to, że w lesie można spotkać wilkołaki, leśne licha, skrzaty, błędne ogniki, dziwożony, bagienniki i żabony. Całą masę żabonów.

Niedowiarków odsyłam do pierwszej książeczki, życząc im dobrej nocy.

Ciekawskich, otwartych i obdarzonych poczuciem humoru zachęcam natomiast do lektury opowieści o perypetiach leśniczego Piątka. Nie powinni się rozczarować.

Gdybym musiała umieścić Pawła Wakułę w jakiejś przegródce, byłaby to ta sama, w której znalazłby się Tomasz Samojlik.

Obu sporo łączy: obaj i piszą, i rysują, obaj mają specyficzne (mi bardzo odpowiadające) poczucie humoru, obaj odwalają kawał dobrej roboty na trudnym ekologicznym ugorze.

Obaj też umiejętnie żonglują wątkami i skojarzeniami. O ile jednak Samojlikowi bliżej do popkultury (dysząca niczym Darth Vader Norka Zagłady już na zawsze pozostanie w mojej głowie), o tyle Wakuła sięga raczej do klasyki, naginając ją zgrabnie do współczesnych realiów.

Jeśli pojawi się więc płanetnik z problemem miłosnym, to będzie snuł swoją opowieść na poligonie, wśród świstu pocisków.

Kiedy leśniczy Piątek sięgnie po książkę, będzie to ulubiona lektura jego dzieciństwa - „Winnetou” Karola Maya, która naprowadzi go na trop oszusta Dzikiego Billa alias Rączego Mustanga, także – jak Old Shatterhand – z pochodzenia Niemca.

Nawet Baba Jaga (trzystuletnia, a więc w sile wieku) okaże się być na bieżąco z technologicznymi nowinkami:

         „Wyciągnęła z szafy opalizującą szklaną kulę. Przez chwilę wpatrywała się w nią ze zmarszczonymi brwiami. Brodawki na jej nosie ustawiły się w znak zapytania.

         - I jak? Widzi pani coś? – szepnął z przejęciem Piątek.

         - No właśnie, że nic nie widzę! – odparła zdegustowana. – Chyba mi kula nawaliła!

         Grzmotnęła w nią pięścią jak w telewizor.

         - Co za szmelc teraz robią!

         - Szkoda – westchnął rozczarowany leśniczy. – Prawie się przekonałem do tego wróżenia.

         - Czekaj! Mam coś jeszcze!

         Baba-Jaga wyszła z pokoju, a gdy wróciła, Piątek aż otworzył usta ze zdumienia. W rękach niosła ni mniej, ni więcej tylko najprawdziwszy laptop. 

         - Trzeba iść z duchem czasu! – mrugnęła do niego wesoło.”

        

Przy okazji nie zabraknie też wątków pedagogiczno-edukacyjnych, zaserwowanych bez jakiejkolwiek dydaktycznego smrodu. Dzieciom przyda się przypomnienie o tym, że w lesie nie wolno niszczyć żadnych grzybów, nawet trujących, zaś dorosłym o tym, że naturalnym środowiskiem motorów crossowych nie jest ekosystem leśny oraz, że da się przeklinać inaczej niż wulgarnie.

Mi niestety ciągle nie udaje się w chwilach zdenerwowania wykrzyknąć w ślad za Piątkiem: „A niech to cetyniec mniejszy do spółki z większym!”. Za to moi synowie do lasu najchętniej chodziliby teraz codziennie. I już nie mogą się doczekać momentu, w którym staną się dorośli.

Dlaczego?

To przecież jasne. Bo wtedy wreszcie będą mogli zostać leśniczymi.

Paweł Wakuła „O czym szumi las”, „Na tropie sześcioptaka”. Wydawnictwo Literatura, Łódź 2012 i 2013. 

Pierwsza przywołana w poście książka to zaś:

Mariola Fajak-Słomińska "Król naszego lasu", ilustrowała Eliza Gruszczyńska. "Novae Res" Wydawnictwo Innowacyjne, Gdynia 2012.