D. de Latour, M. Brykczyński "Opowiem ci mamo co robią pająki", czyli nie czytać przy kapturnicach

Nie lubię pająków.

Nie przepadam za ich długimi odnóżami, a szczególną odrazę żywię do tych owłosionych i tłustych. W domu straszą, wyłażąc znienacka zza wezgłowia łóżka; w lesie produkują kilometry pajęczyn, w które zaplątuję się w czasie moich wędrówek.

Doceniam tylko to, że dzięki nim nauczyłam się powściągać emocje. Odkąd mam w domu dwóch synów, przestałam na widok pająków krzyczeć. Zamiast tego bezgłośnie sięgam po odkurzacz, a niekiedy nawet odważnie gołą ręką chwytam za pajęcze kończyny (wyłącznie te nieowłosione).

Tegoroczna wiosna nastroiła mnie jednak pozytywnie do wszelkich przejawów życia. Dzięki niej zaczęłam życzliwszym okiem patrzeć nawet i na pająki. W przypływie ciepłych uczuć zażądałam, by dzieci ostrożnie chwytały je do specjalnego pojemnika, po czym wynosiły na ogród (najlepiej za płot, do sąsiadów).

Znalazłam również specjalną pozycję książkową, prezentującą pająki w chwytający za serce sposób.

Pająki – dziadkowie czytający książki i wycierający pajączkom-wnukom zasmarkane noski.

Pajęcze oseski, z kokardami na malutkich główkach.

Pająki – podróżnicy, nieustraszenie wędrujący po najciemniejszych nawet zakamarkach.

Wydawało mi się, że - wyrysowane przez Daniela de Latoura - na zawsze odmieniły nasze serca (no, może moje to nie, ale ja już stara i niereformowalna jestem).

Przez kilka dni po lekturze radowałam się za każdym razem, gdy widziałam Młodszego, który w skupieniu czekał aż pająk wejdzie do pojemnika, po czym ostrożnie go wynosił, cicho przy tym nucąc. „Cóż za wrażliwe dziecko!” – myślałam. „Moja krew” – dorzucałam pod nosem, patrząc krzywo w stronę własnego męża.

Wczoraj jednak sprawa się rypła. Przyłapałam Młodszego gdy przemykał z zamkniętym w pojemniku pająkiem na piętro. Cichaczem podążyłam za nim.

Nie zdążyłam.

Napisałabym, że dobiegło mnie tylko mlaskanie, ale kapturnice nie mlaszczą.

W zasadzie nie powinnam się dziwić. Człowiek, który ma w domu rośliny owadożerne (oprócz kapturnicy jest i rosiczka) nie powinien zapominać o konieczności zamontowania tabliczki z napisem: „Nie dokarmiać roślinek!”

Zastanawiam się tylko, co nie zadziałało.

Czy to Daniel de Latour użył za mało wzruszającej kreski?

Czy może za bardzo się rozproszył i niepotrzebnie tak wiele miejsca poświęcił innym owadom? Jak na książkę o pająkach, pająków tu bowiem stanowczo za mało. Na kolejnych stronach znacznie więcej niż pająków znaleźć można muszek, much, komarów, trzmieli, żuczków i innego obrzydlistwa. Trudno powściągnąć odrazę i mordercze instynkty!

Prawdopodobnym winowajcą wydaje się też autor tekstu, Marcin Brykczyński. Napisane przez niego słowa (dumnie nazwane przez wydawcę „wierszami”) są w tym przypadku raczej zbędne, a do tego niekoniecznie sensowne. Niby na temat i do rymu (szkoda tylko, że to rymy raczej częstochowskie), ale wydaje się, że mali odbiorcy znakomicie poradziliby sobie i bez tych łopatologicznych podpowiedzi. Z nimi natomiast, zirytowani, nie dziwota, że próbują odreagować!

„Bardzo polecam książkę o pająkach – zwłaszcza jeśli dziecko panicznie się ich boi albo ma zwyczaj rozdeptywać wszystko, co jest małe i się rusza. Dzięki tej lekturze, zamiast uciekać albo atakować, może się zastanowi, jak napotkanemu stworzeniu na imię oraz ile ma braci i sióstr.” – napisała na okładce dr Alicja Zagrodzka z Akademii Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej.

Faktycznie, coś w tym jest. Młodszy zaniósł dziś kapturnicy Stasia, Krysię i Agatkę. Przekazał potem, że Agatka powiedziała mu przed śmiercią, że ma jeszcze dwudziestu braci i osiemnaście sióstr, które kryją się gdzieś po kątach.

Daniel de Latour i Marcin Brykczyński „Opowiem ci mamo co robią pająki”. Wydawnictwo „Nasza Księgarnia”, Warszawa 2014.