Dzień Matki, czyli powiew wielkiej literatury

Dziś Dzień Matki.

Dzień, w którym okazało się, że moje dzieci obdarzone są niewiarygodnym talentem literackim (w końcu mówi się, że niedaleko pada jabłko od jabłoni, nieprawdaż?).

Jako dumna matka pragnę podzielić się tą dobrą wieścią z całym światem.

Czytajcie i wzruszajcie się.

Na pierwszy ogień utwór Młodszego, lat 7.

Bez tytułu.

Treść jak na fotografii. Przepisywanie nie miało sensu z uwagi na konieczność zachowania oryginalnej formy graficzno-ortograficznej.

A oto dzieło Starszego, lat 11, nazwane przez niego Wierszem na cześć Mamy.

Treść publikuję poniżej, po uprzednim zanonimizowaniu, obejmującym także dokonanie niezbędnych skrótów.

Moja mama

Moja mama jest sędzią prawa i sprawiedliwości w domu. (…)

Złote ma włosy jak blask słońca w lato.

Kocha mnie strasznie, jak i brata mego.

Trochę ma pryszczy na twarzy, lecz każdy skrywa w sobie mądrość.

Dobra jest i pracowita.

Czyta tyle książek, że jest najmądrzejsza na świecie.

Mama jest niska, lecz mądrość i dobro w niej są wielkie niczym wieżowce. (…)

Gdy już obetrzecie łzy z twarzy (będące z pewnością łzami wzruszenia, bo jakimiż by innymi?), zapamiętajcie jedno: nigdy, ale to przenigdy nie wyciskajcie żadnych pryszczy!

Ps. Dotarłam także do wersji pierwotnej wiersza. Zamiast „pryszczy” miały być „zmarszczki na nosie”, ech!

EDIT:
Na specjalne życzenie PT Czytelników dołączam zdjęcie odwruconej laurki (a może laórki?)
Jak widać, w sztukach plastycznych Młodszy preferuje minimalizm.