Ch.Cho "Sekrety urody Koreanek", czyli straszne skutki urlopu

Uwielbiam być na urlopie.

Tylko wówczas osiągam ten stopień wewnętrznego wyluzowania, który pozwala mi sięgać po książki, na widok których zazwyczaj snobistycznie spluwam ze wstrętem.
Na szczycie listy takich dzieł plasują się ostatnio wszelkie bestsellery napisane przez skośnookie panie.

Tym właśnie sposobem w ubiegłym roku przeczytałam fascynującą książkę pani Marie Kondo, w tym zaś sięgnęłam po „Sekrety urody Koreanek” autorstwa Charlotte Cho.

źródło zdjęcia

Życie Charlotte Cho dzieli się na dwa etapy: przed i po.

Charlotte Cho
źródło zdjęcia

W pierwszym wiodła życie Amerykanki koreańskiego pochodzenia. Jak sama stwierdza, była wówczas opalona, miała pryszcze i grube pasemka (przy okazji skończyła zdaje się, że nienajgorzej, studia, ale nie to odgrywa w tej historii znaczenie).

W drugim, po wyjeździe do Seulu, odkryła, że najważniejszym przejawem kultury jest „kultura dbania o cerę”. I tak już jej zostało.

Nie zamierzam w tym miejscu wcale naśmiewać się z pani Cho ani jej admiratorek. Przeciwnie, po pobycie nad polskim morzem, nad którym ciągle triumfy święci „leżing i smażing”, szereg jej uwag uważam za wręcz nieocenione.
Nie sposób bowiem nie zgodzić się z nią, gdy pisze: „Poznałam (…) mnóstwo osób, które starają się jeść tylko organiczne produkty albo wydają mnóstwo pieniędzy na lekcje jogi, by utrzymać dobre samopoczucie, a mimo to ochrona skóry przed słońcem znajduje się bardzo nisko na liście ich priorytetów. Z jakiegoś powodu wielu z nas wciąż myśli, że emulsja z filtrem przeciwsłonecznym to nieobowiązkowy element rytuału pielęgnacyjnego, co jest nieprawdą. (…)

Wspaniale jest czuć na ramionach ciepłe promienie, to prawda. No i od lat wmawia nam się, że opaleni wyglądamy lepiej. Mimo to słońce nie jest naszym przyjacielem i nie ma czegoś takiego jak „zdrowe opalanie” – w rzeczywistości może ono uszkodzić skórę, spowodować jej przedwczesne starzenie i zwiększyć ryzyko zachorowania na raka.”

Nie mogę także wykluczyć, że nie skorzystam z którejś z zamieszczonych w książce porad dotyczących pielęgnacji skóry, zwłaszcza tej z przebarwieniami (na marginesie: gdyby było zapotrzebowanie na post pt. „Jak wydałam bez sensu kupę forsy, próbując usunąć przebarwienia i do jakich wniosków doszłam”, jestem gotowa, proszę tylko dać znać).

Trudno byłoby też kwestionować trafność porad zamieszczonych w rozdziale 10, w tym o treści: „pij dużo wody”, „dobrze się odżywiaj”, „porządnie się wysypiaj” i „ogranicz stres”. Mam nadzieję, że nie zostanę uznana za zrzędę, gdy napomknę, że mimo wszystko wydają mi się one mało innowacyjne.

Główne moje wątpliwości są jednak związane z bezkrytycznym przenoszeniem kosmetycznego modelu koreańskiego na polski grunt.

Wydaje mi się bowiem, że jeśli należałoby za kimś podążać, to może niekoniecznie akurat za Koreańczykami. A w każdym razie nie w każdą stronę.

„Korea to kraj, który ma najwyższy stosunek zabiegów chirurgii plastycznej do liczby mieszkańców na świecie. (…) Wydaje mi się, że popularność takich operacji wynika z kulturowej presji, aby dążyć do bycia idealnym, także idealnie pięknym.

Wszystkie kultury cenią atrakcyjność fizyczną, ale rozwijająca się gospodarka, pieniądze w kieszeni i atmosfera rywalizacji sprawiają, że Koreańczycy i Koreanki uznają inwestowanie w chirurgię plastyczną za rzecz niezbędną, aby pozostać w grze. Piękno, bogactwo lub status społeczny zapewniają wiele korzyści.”

Pomijam głębokość myśli zawartej w ostatnim zdaniu przytoczonego fragmentu książki (nie pastwmy się nad autorką); jeśli mam jednak traktować życie jako rodzaj takiej gry – wybieram inną planszę.

Obawiam się też, że gdyby przyszło mi pracować w Korei, mogłabym nie odnaleźć się tam tak dobrze jak autorka książki. Dotychczas zazwyczaj ucinałam bowiem sobie w pracy pogawędki na inne niż ona tematy.

„Ludzie w biurze dokuczali mi, bo miałam potargane, nieokiełznane włosy, i patrzyli na mnie nierozumiejącycm wzrokiem, kiedy próbowałam im wyjaśnić, że pofalowane włosy, jak po dniu na plaży, to fryzura w stylu boho. Uważali za barbarzyństwo, że nie nakładam na twarz esencji, i śmiali się (ze mną czy ze mnie – trudno powiedzieć), kiedy przyznałam, że nie wiem, co to takiego. (…)

Moi współpracownicy rzucali uwagi typu: „Twoje podkrążone oczy widać z drugiego końca biura” albo „Co ci tam wyrosło na twarzy?” Moja ulubiona – bo troska o moje dobre samopoczucie i wygląd dla wielu zaczęła się stawać prawie udręką – brzmiała: „Błagam cię, uczesz w końcu włosy.”

Wreszcie, wstyd się przyznać, choć łasa jestem na komplementy, te prawione przez Koreańczyków mogłyby nie spełnić moich oczekiwań.

„To, że skóra jest najważniejsza, wynikało jasno z wielu codziennych interakcji. Podczas jazdy windą do mojego mieszkania podsłuchałam, jak starszy mężczyzna wita stojącą obok mnie kobietę słowami: „Pani cera wygląda dziś wspaniale”. (…)

Reakcja kobiety świadczyła o tym, jak dumna się poczuła, usłyszawszy komplement. Otwarła szerzej oczy z radości i zachichotała, grzecznie przysłaniając dłonią usta."

Wszystkich, którzy w tym miejscu otwarli szerzej oczy, uspokajam. Następny urlop mam dopiero za rok.

Charlotte Cho „Sekrety urody Koreanek. Elementarz pielęgnacji”, tłumaczenie Joanna Dziubińska. Znak Literanova, Kraków 2016.