Lulaki i Przedszkoludki na froncie, czyli czy można wygrać kampanię wrześniową?

Pomna traumatycznych doświadczeń ze Starszym, Matka postanowiła lepiej uzbroić się na zbliżający się wrzesień. Pierwszy miesiąc Młodszego w przedszkolu.

Zaczęło się nienajlepiej. „Bolek i Lolek w przedszkolu” okazali się być w rzeczywistości wysłannikami wroga. Podobieństwo do prowokacji gliwickiej było uderzające, jednak Matka postanowiła nie poddawać się bez walki. W końcu historia nie może się wiecznie powtarzać!

Do akcji wysłano najlepsze wojska; zaciąg prowadzono w bibliotece.

Pani Bibliotekarka ze łzami w oczach, bijąc się w piersi i zaklinając, że nie ma nic wspólnego z poprzednim atakiem oraz, iż też padła ofiarą podstępu, przysłała silne wsparcie w postaci dwóch armii: Lulaków i Przedszkoludków.

Pierwsza z nich nadciągnęła dumnie powiewając sztandarem z napisem: „jestem na Liście Fundacji ABC Cała Polska czyta dzieciom”! Na odwrocie małym druczkiem dopisano: „jestem bajką terapeutyczną”.

Robiła wrażenie niepozornej: wychudzona i bidna (23 strony), ze specyficznym umundurowaniem, zaprojektowanym przez Anettę Krella-Moch.

Dowodził nią generał Hubercik, mający silne wsparcie w osobie kotka – Pana Czekoladki.

Hubercik twierdził, że ma bogate przedszkolne doświadczenie, bowiem codziennie jest budzony przez stukacze-pukacze, a następnie świdraki-wkrętaki i daje radę!

W krótkich żołnierskich słowach opowiedział cały swój dzień. Zaczął od „Dzień dobry”, a potem już poszło: „droga do przedszkola, śniadanie, przedstawienie, obiad, leżakowanie, ogródek, podwieczorek, powrót z przedszkola, już w domu, wieczorna kąpiel, dobranoc”.

Na Szeregowym Młodszym Hubercik i spółka nie zrobili większego wrażenia. Wiercił się i kręcił, a po zakończonej prezentacji nie zadał ani jednego pytania. W ciągu następnych dni nie raczył zaszczycić ich choćby jednym spojrzeniem.

Wówczas wmaszerowały Przedszkoludki.

Radosne, kolorowe i bezpieczne mundury z atelier Agaty Nowak stanowiły dla Szeregowego miłą odmianę, toteż na jego twarzy zaczęło malować się zaciekawienie.

Żołnierze opowiadali o sobie na zmianę to wierszem, to prozą. Jeśli wierszem, to przy użyciu łatwych, ale sympatycznych i wpadających w ucho rymów. Gdy zaś prozą, to barwnie opisywały szereg typowych przedszkolnych zajęć, doszukując się w nich jednak nadzwyczajnych i bajkowych podtekstów.

Szeregowy zaczął wznosić zagrzewające do boju okrzyki, dopytując się kiedy zostanie wysłany na front i zapewniając, że o niczym innym bardziej nie marzy.

Dobra nasza, pomyślała Głównodowodząca Matka. Zwycięstwo mamy w kieszeni!

W tej sytuacji oczywistym było wysunięcie na pierwszą linię Przedszkoludków. Lulakom zakomunikowano, iż mają do odegrania rolę mięsa armatniego.

Nadszedł 1 września, w tym roku podstępnie ukryty w kalendarzu pod datą 3 września.

A lato było piękne tego roku…

Tego uderzenia Matka się nie spodziewała, o czym najlepiej świadczy fakt, że poszła do przedszkola nieuzbrojona w okulary słoneczne.

Szeregowy owszem, wznosił okrzyki, jednak nie były one bynajmniej bojowe, lecz wyłącznie rozpaczliwe. Krzyczał coś o tym, że nie chce na front, że jest jeszcze za młody, by ginąć. Widząc armię Przedszkoludków kopał i gryzł (Matka z trudem uchroniła je przed zagładą – Pani Bibliotekarka mogłaby tego nie przeżyć). Tuż przed dotarciem na pole bitwy w pośpiechu (acz nie po cichu) zdezerterował, czemu z zaciekawieniem przyglądała się liczna okoliczna ludność cywilna. Także już po dotarciu na miejsce walk próbował salwować się ucieczką. Sięgał także po sabotaż.

Głównodowodząca, ciągnąc resztką sił uznała, że jedyne co może w takiej sytuacji zrobić to wsadzić Szeregowego na minę – albo przeżyje, albo nie, trudno.

Silne ręce Kapitan Przedszkolanki przytrzymały Szeregowego. Matka uciekła. W drodze powrotnej usiłowała ukryć przed ludnością cywilną fakt, iż kamuflaż jej się rozmazał, ale nie była zbyt skuteczna.

Telefon od wizytujących pole bitwy emerytowanych marszałków Babci i Dziadka nie poprawił sytuacji.

Matka poległa.

O 14.00 okazało się, że Szeregowy przeżył.

Głównodowodząca cudownie ożyła.

Natychmiast obmyśliła strategię na dzień następny. Przeprosiła serdecznie Lulaki, przegnała na skrzydła Przedszkoludki.

Rano wydawało się, że wsparcie stukaczy-pukaczy oraz świdraków-wkrętaków będzie miało kluczowe i decydujące znaczenie oraz, iż tym razem uda się osiągnąć sukces. Głównodowodząca obmyśliła nadto, iż dla zmylenia przeciwnika tym razem Szeregowego poprowadzi do ataku Marszałek Ojciec.

Jako, że mężczyźni nie lubią, gdy opowiada się o ich klęskach, spuśćmy na ten dzień zasłonę milczenia...

W ciągu kolejnych dni Szeregowemu szło jednak coraz lepiej.

Być może wpływ na to miał fakt, iż zwolniono do rezerwy zarówno Przedszkoludki, jak i Lulaki, a małemu żołnierzowi wsparcia udzielili wyłącznie Zdrowy Rozsądek oraz Empatyczne Podejście do Emocji Dziecka.

Głównodowodząca pomału zaczęła myśleć o tym, że chyba się udało.

Błąd.

Wróg nigdy nie zasypia.

Właśnie dziś, gdy Szeregowy rano pierwszy raz poszedł na front z radosną pieśnią na ustach, nieprzyjaciel rzucił do ataku swoją tajną broń.

Katar, kaszel i temperaturę.

Czy to przypadek, że dziś jest 11 września???

Jest do obsadzenia stanowisko Głównodowodzącej, bo właśnie podała się do dymisji. Ktoś chętny?

Beata Ostrowicka „Lulaki, Pan Czekoladka i przedszkole, czyli ważne sprawy małych ludzi”, Wydawnictwo Literatura, Łódź 2009, wydanie III; ilustracje Anetta Krella-Moch.

Agnieszka Frączek "Przedszkoludki 100 radości i 2 smutki", Agencja Wydawnicza Jerzy Mostowski, 2007; ilustracje: Agata Nowak.