Wakacje, wakacje i po wakacjach, czyli polska troglodytka na urlopie

Było, minęło.

Właśnie kończy się ostatni dzień mojego urlopu; wczoraj zaczął się rok szkolny i przedszkolny (ten ostatni pod znakiem syreny strażackiej wyjącej wniebogłosy przez całą drogę do przedszkola i wyłączającej się cudownie i bezpowrotnie po jakichś 10-15 minutach po przybyciu do niego).

Kiedy mnie tu nie było, coś tam czytałam (i czytam dalej), ale na razie – w ramach zaklinania rzeczywistości – garść luźnych, nieksiążkowych spostrzeżeń.

Na wakacje zagraniczne wyjechaliśmy po raz pierwszy od czasu, gdy pojawiły się dzieci. Powiedzenie, iż byt określa świadomość w tym przypadku się nie sprawdza – przy wyborze miejsca wakacji jest dokładnie odwrotnie…

Kiedyś, kiedyś, dawno temu jeździliśmy tam, gdzie chcieliśmy, bez względu na odległości oraz ewentualne niedogodności (jak np. plaża złożona wyłącznie z głazów różnych rozmiarów, z zejściem do wody w postaci chlupa z wysokości dwóch metrów). Lokalizacja: wyłącznie u tubylca, po to, by snuć z nim i jego sąsiadami długie rozmowy o życiu i o tym, co w okolicy jest najlepszego.

Odkąd w naszym życiu pojawił się Starszy, zwany też od niedawna Panem-Nudzi-Mi-Się, a już zwłaszcza odkąd dołączył do niego Młodszy, zwany od początku Panem-Nie-Ma-Takiej-Dziury-W-Którą-Nie-Wejdę, program wycieczek musiał zostać dostosowany do wytrzymałości rodziców.

Czyli: blisko (z uwagi na ilość rzeczy absolutnie niezbędnych całej rodzinie do przeżycia w grę wchodzi tylko samochód) i z dużą ilością atrakcji (ilość nudzimisiów można wtedy ograniczyć z 200 dziennie do jedynych 50, bezcenne!).

Ach, ten polski Bałtyk i jego temperatura, powodująca, iż wspólne kąpiele z Matką absolutnie odpadają! (Matka na najmniejszą wzmiankę o możliwości takiej kąpieli ucieka, opatulając się szczelnie polarem).

Ach, ten kicz nadmorskich rozrywek, sprawiający iż kieszenie rodziców opróżniają się w zastraszającym tempie, a uszy więdną już o godzinie 15.00!

Ach, ci współplażowicze, okupujący od wczesnych godzin porannych każdy skrawek piasku, leżący bezwładnie to brzuchem, to pleckami do góry przez bitych 8 godzin dziennie i gardzący słowem pisanym, nie licząc „Faktu”!

Jako, że wszystko ma swoje granice, a nasze zostały już dawno przekroczone, w tym roku rzuciliśmy się na głęboką wodę. 1250 kilometrów, 1250 nudzimisiów i Lombardia była nasza!

I teraz parę retorycznych pytań:

1) czemu polskie kempingi jakoś ciągle nie wyglądają tak jak zagraniczne? Fakt, my byliśmy na czterogwiazdkowym, ale mam wrażenie, że w Polsce to i jednogwiazdkowych brakuje…

2) czemu nikt nigdzie nie napisał, że Lombardia jest obecnie częścią Niemiec?

Napotkanie Włocha okazało się być pewną sztuką, w przeciwieństwie do napotkania Niemca. Oni byli wszędzie! (W jednym z miasteczek, na dźwięk słowa „mydełko” obca polska rodzina rzuciła się nam na szyję, wyznając niemal ze szlochem, że myśleli, iż już tylko „Seife” im pozostało…).

Co więcej, o zgrozo, wszystko wydawało się być podporządkowane właśnie niemieckim turystom. Nie to, żebym była jakaś zakompleksiona, ale poczułam się lekko dziwnie, gdy przy okazji nabywania we włoskim porcie, we włoskiej kasie, od włoskiej pracownicy biletu na włoski statek wycieczkowy, otrzymałam w pakiecie wydaną we Włoszech po niemiecku gazetę informującą mnie, gdzie mogę nabyć składniki na dania z grilla, za którym niewątpliwie zdążyłam się stęsknić.

Ba! Żebym się specjalnie nie trudziła jeżdżeniem po jakichś włoskich sklepach, w pakiecie dostałam mapkę z dokładną lokalizacją wszystkich Lidli w okolicy.

Cóż, nie od dziś wiadomo, że najgorsze, co turystę może spotkać we Włoszech to prosciutto, panini, ravioli, względnie grappa, więc trzeba zrobić wszystko aby zminimalizować ryzyko!

Dopiero po przyjeździe przeczytałam tutaj-klik, że tak naprawdę powinnam być Niemcom wdzięczna, bo ratują w tym roku europejską turystykę. Może gdybym wiedziała to wcześniej, byłoby mi lepiej…

3) jak to jest, że podobno Europie grozi klęska demograficzna, a na naszym kempingu najbardziej popularnym rodzajem rodziny był model 2+3?

My z naszym 2+2 jeszcze jakoś uchodziliśmy, ale 2+1 by nie przeszedł, z pewnością!

4) dlaczego, kiedy spędzam urlop w Polsce, zazwyczaj robię za dziwadło, bowiem jestem jedyną osobą w promieniu kilometra, która wyciąga i czyta książkę?

Na naszym kempingu czytali wszyscy. WSZYSCY.

Poza kilkoma polskimi rodzinami, oczywiście.

Pierwszego dnia popadłam w lekkie osłupienie, gdy zobaczyłam, że każdy leżak przy kempingowym basenie okupowany jest przez Człowieka Z Książką. Wiek nieważny. Płeć bez znaczenia. Każdy miał książkę! Ba! Wszyscy te książki czytali, a nie tylko robili inteligentne wrażenie. I tak było cały czas, niezależnie od narodowości (pomijając Polaków).

Co u nich (w Holandii, Niemczech, Wielkiej Brytanii) takiego robią, czego nie robią u nas, a co sprawia, że czytanie jest rzeczą oczywistą?