R. Malo i F.J.Mateos "Mama bohatera", czyli o czym każda matka wiedzieć powinna

Choć w powszechnej opinii to wieczór sprzyja romantycznym wyznaniom, w moim domu najłatwiej usłyszeć je o poranku.

- Kocham Cię najmocniej na świecie, mamusiu i całe życie będę z Tobą zawsze wszędzie jeździł! – regularnie oznajmia mi Młodszy, gdy o szóstej trzydzieści szczotkuję przednie szóstki.

Choć zdaniem wielu czułe słowa najszybciej trafiają do serca wówczas, gdy towarzyszy im oprawa ze świec, kwiatów i oszronionej butelki szampana, ja zazwyczaj zostaję nimi ugodzona w łazience.

- Mamusiu, tak bardzo Cię kocham, że nigdy Cię nie oddam! – wyznaje Młodszy, gdy ja rysuję na powiece kreskę, która natychmiast staje się krzywa ze wzruszenia.

I o ile pierwsze z wyznań, gdy głębiej się nad nim zastanawiam, nie wzbudza mojego entuzjazmu, o tyle drugie, gdy tylko się powtórzy, niewątpliwie odbiorę od niego na piśmie.

Moi synowie kiedyś dorosną. Tak wierzę.

Nie odkryję Ameryki, gdy napiszę, że będę musiała wówczas na nowo przedefiniować swoje macierzyństwo.

Prosto jest być matką kilkulatka. Mama przytula, dba i się troszczy, zapełnia lodówkę, gotuje (to taka metafora), pierze i prasuje (to zaś – dla odmiany – przenośnia).

Co zaś robi mama dwudziesto-, trzydziestolatka?

Bohater, słynny szermierz Dick van Dyke, wybornie władał mieczem, miał kapelusik z piórkiem, wytworny wąsik i wysokie mniemanie o sobie.

Miał też mamę, którą odwiedzał co niedziela. Całkiem niewykluczone, że z tej właśnie przyczyny nie znajdziemy w książce wzmianki o żonie i dzieciach, jednak nie będziemy się tym na razie zamartwiać.

Mama szermierza, wnosząc po stroju – wdowa (zostawmy na boku przyczyny takiego stanu rzeczy), w XXI wieku niewątpliwie zostałaby zakwalifikowana do kategorii rodziców toksycznych.

Gra bowiem na emocjach, nie licząc się z tym, jakie może to przynieść skutki i jakie piętno odcisnąć na delikatnej psychice jej syna:

- „Synu kochany – zawołała na jego widok – przyszedł do ciebie ważny list. I to od samego króla!

- Od króla? – zdumiał się szermierz, biorąc papier do ręki. – Coś takiego, pisze, żebym co rychlej stawił się w pałacu…

- W takim razie ruszajmy do króla.

- Jak to „ruszajmy”? Pójdę sam.

- Pozwól mi pójść z tobą, synu, tak chciałabym poznać króla.

- Ale jak rycerz… - wahał się - …ma się pokazać u króla z mamą?

- Czyli chcesz mnie tu zostawić samą? – wyjąkała mama, gotowa w każdej chwili wybuchnąć szlochem.”

Nie potrafi pozwolić synowi dorosnąć i samostanowić o sobie, w tym o własnym wyglądzie, gdyż nieustannie go krytykuje, także publicznie:

„Przeto ruszyli, oboje wystrojeni. Mama przygarbiona, odziana na czarno, dźwigając wielką torbę. A u jej boku Dick van Dyke w błękitnej pelerynie i wysokich butach ze skóry…

- Nie wyczyściłeś! Masz brudne buty! – zrobiła mu wyrzut mama. – Jak można tak iść do króla? Cóż za brak szacunku!

- Mamo, rycerze nie noszą butów nieskazitelnie czystych… - próbował się tłumaczyć, ale bez przekonania.

- A peleryna pomięta! To już szczyt wszystkiego!

- Mamo, proszę… - fuknął.”

Nie umie się zachować w miejscach publicznych, czym naraża na uszczerbek nieskazitelną dotąd reputację swojego syna:

„Zaś jego mama, która była istnym kłębkiem nerwów, zbliżyła się, by przed wyjściem dygnąć przed majestatem, ale potknęła się i padła jak długa na posadzkę.

- Mamo, błagam… nie przynoś mi już wstydu! – wymamrotał szermierz i wyciągnął ją za sobą z pałacu pod zdumionym spojrzeniem króla.”

Z drugiej jednak strony, nie da się ukryć, że bez mamy nasz dzielny bohater skończyłby marnie.

To ona pamięta o tym, że nawet najdzielniejsi z dzielnych czasem muszą coś zjeść:

„Ciocia Carlota wielce się uradowała na ich widok. Wizyta była króciutka. A jeśli troszkę się przedłużyła, to tylko dlatego, że mama szermierza uparła się przygotować mu na drogę kanapkę z omletem, żeby miał się czym pokrzepić.

- Lepiej niech ja ci ją zrobię – nalegała. – Wiadomo, co ci przyjdzie spożywać, gdy będziesz tam wędrował tak samotnie!”

To ona pokazuje, że rozwiązania siłowe nie zawsze muszą być skuteczne...

„- Uuorrrrrrraaggghhh! – zaryczał ogromny ogr, który wyskoczył ku nim z nader groźną miną.

- Cofnij się, mamo! – rycerz postąpił naprzód i dobył miecza. – Zabiję go!

- Jak to „zabijesz”? – odparła, ciągnąc go za ramię. – Kto cię tego nauczył?

- Mamo, to jest ogr!

- Niech no zerknę – rzekła mama i stanęła twarzą w twarz z ogrem, który aż zamilkł ze zdumienia, nie bardzo wiedząc, co ma począć.

- Co z tobą, u licha?

- Bo… jestem głodny.

- I nie masz mamy, która by ci robiła kanapki?

- Miałem, ale… zabił ją jakiś rycerz! Moja biedna mamusia…! – i ogr zalał się rzewnymi łzami.”

… i że nawet dorosłemu nie zaszkodzi, gdy zostanie altruistą:

„- Mam pomysł – odparła mama. – Damy mu kanapkę i załatwione.

- Ale… to moja kanapka – zaoponował syn.

- Nie bądź egoistą. On jest w większej potrzebie niż ty.

Masz – zwróciła się do ogra, podając mu kanapkę. – Z omletem. Dałam mało chili, bo mój syn ma od niego biegunkę.”

Do tego gotowa jest do upadłego bronić dobrego imienia syna:

„- Auć! – zawył Czarny Kawaler i zwrócił się wściekły w stronę cienia. – Co, u diabła?

- Jestem jego matką! – zawołała mama, tłukąc go torbą bezlitośnie. – A ty nazwałeś go ciamajdą…

- Au, auu, auuu…! – tylko tyle mógł wyrzec Czarny Kawaler, kuląc się coraz bardziej pod ciosami torbą, które przybierały na sile.”

Jak by nie liczyć, od dwudziestych urodzin pierwszego z synów dzieli mnie jeszcze dwanaście lat.

Wiele muszę się przez ten czas nauczyć.

Roberto Malo i Francisco Javier Mateos „Mama bohatera”. Ilustracje: Marjorie Pourchet. Przekład: Filip Łobodziński. Wydawnictwo Tako, Toruń 2012.