Dlaczego nie należy za bardzo się otwierać, czyli jak wygrać z matką w warcaby

Nigdy nie jest za późno, by zmienić swe życie na lepsze.

Przeczytawszy „Schreimutter” i dobiwszy się Jesperem Juulem (post o jego książce wkrótce, mam nadzieję) postanowiłam wreszcie zostać mądrą matką, otwartą na potrzeby swoich dzieci.

Trzy dni temu Młodszy, widząc że jak zwykle wieczorem włączam komputer, z poważną miną zasiadł naprzeciwko.

- Czy chciałbyś o czymś ze mną porozmawiać? – zapytałam, obdarzając go uważnym spojrzeniem świeżo otwartej matki.

- Tak – odpowiedział poważnie. – Chciałbym, żebyś miała dla nas więcej czasu.

- Ja też bym tego chciała – odpowiedziałam. – Niestety, mam bardzo dużo bardzo ważnej pracy.

- Ale ja wiem, mamo, co możesz zrobić – odparł Młodszy.

- Tak? Co – zapytałam.

- To proste. Wystarczy, że będziesz wstawała o czwartej. Wtedy będziesz mogła rano sobie pracować, a wieczorem się z nami bawić – rzucił, po czym poszedł, zostawiając mnie pogrążoną w głębokiej rozpaczy.

Pełna wyrzutów sumienia matka jest gotowa do wielu poświęceń.

Następnego dnia wstałam o czwartej rano. W końcu Napoleon też spał tylko cztery godziny na dobę. 

Gdy o osiemnastej wróciliśmy do domu, nie było żadnych przeszkód, bym mogła spędzić wieczór, robiąc z dziećmi to, na co mają ochotę.

- To może zagramy w warcaby? – zaproponował Młodszy.

Oczywiście, zgodziłam się (jakież to cudowne, że moje dziecko zamiast łupać w jakąś komputerową grę, woli zagrać z matką w staroświeckie warcaby!).

Ograł mnie. Raz, a potem drugi.

Ograłby i trzeci, ale zasnęłam nad planszą.

Śniło mi się, że Młodszy uknuł niecny plan doprowadzenia matki do stanu nieprzytomności po to, by wygrać z nią w warcaby.

Po przebudzeniu postanowiłam na wszelki wypadek nieco się z powrotem zamknąć.