M. Dymek "Jadłonomia", czyli o kuchni roślinnej, która nie kłuje w podniebienie

Ostatnio za dużo narzekam i filozofuję, co widać także na blogu.

Znak, że znów wkroczyłam na nienajlepszą drogę życia i czas coś w nim zmienić.

Najprościej zacząć od jedzenia.

Książek kucharskich mam w domu mnóstwo (na zdjęciu kilka wyłącznie wegetariańskich). Kiedyś kupowałam je po to, by wyszukiwać ciekawe przepisy i wypróbowywać nowe smaki.

Odkąd odkryłam blogi kulinarne, gotuję głównie to, co wynajdę w sieci. Książki kucharskie kupuję nadal, choć znacznie rzadziej niż wcześniej i głównie dla obrazków.

Do tej pory nie kupiłam jednak żadnej „blogowej” książki kucharskiej.

Choć od kilku lat czytam blog White plate Elizy Mórawskiej, jakoś nie pasuje mi żadna z dwóch wydanych dotąd przez jego autorkę książek.

To samo dotyczy Moich wypieków Doroty Świątkowskiej.

Jadłonomia natomiast… Tak, „Jadłonomia” to zupełnie co innego.

Weganką byłam krótko i z przymusu (silna alergia u Młodszego, gdy był jeszcze w wieku noworodkowym). Dowiedziałam się wówczas tego, że na świecie jest mnóstwo jadalnych i zarazem pysznych rzeczy, o których istnieniu nie miałam pojęcia.

Niestety, jednocześnie odkryłam, że nie mogę żyć bez jajek.

Bez mięsa, owszem, mogę. To głównie kwestia nawyków smakowych (choć żyjąc w naszej szerokości geograficznej zawsze zimą odczuwam silną i niemożliwą do odparcia potrzebę wgryzania się niemal co dzień w kawał surowego mięsa, najchętniej w postaci pęta kiełbasy polskiej).

Bez krowiego mleka i jego przetworów też jakoś przeżyję.

Niemożność zjedzenia jajka (w jakiejkolwiek postaci, choćby jako składnika ciasta) wywołuje jednak u mnie niedający się nijak zwalczyć ból istnienia.

Co nie oznacza, że nie mogę czerpać pełnymi garściami ze znakomitych pomysłów Marty Dymek.

Blog Marty jest sympatyczny i bezpretensjonalny.

Autorka nie jest nawiedzoną anorektyczką, czego po wegance spodziewałaby się większość naszego żywiącego się fast foodami społeczeństwa. Nie zamierza nikogo kulinarnie nawracać, ani wyklinać. Zamiast tego pokazuje, że zdrowe nie musi być niesmaczne lub, co gorsza, nudne. Jej pomysły są często nieszablonowe i zaskakujące, ale zawsze trafione. Ja w każdym razie ilekroć wypróbowywałam któryś z jej przepisów, zawsze byłam wyłącznie zachwycona. A moja mięsożerna rodzina razem ze mną.

„Jadłonomia” w wersji papierowej zachowuje nieco atmosfery bloga.

Niezwykle starannie wydana, z przepięknymi zdjęciami, na których widok ślina sama napływa do ust, może stanowić inspirację do tego, by spróbować najpierw ugotować, a potem zjeść coś nowego.

Większość przepisów jest niezwykle wręcz prosta; tylko niewielka część wymaga ekstraordynaryjnych składników, przy czym większość z nich bez problemu można już nabyć na wydzielonych w niektórych zwykłych sklepach stoiskach ze zdrową żywnością (mam tu na myśli np. płatki drożdżowe czy pastę tahini. Sama autorka pisze np. o batatach, że są „dość drogie i trudno dostępne” – najwyraźniej nie odwiedza Biedronki, w której można je od pewnego czasu dostać za jedyne 6,99 zł za kilogram). To wyróżnia „Jadłonomię” spośród innych wegetariańskich książek kucharskich, których autorzy często prześcigają się w wymyślaniu dziwnych, ich zdaniem niezbędnych, dodatków do potraw. Z drugiej jednak strony, zanim obruszymy się, że każe nam się szukać czegoś drogiego i nieznanego, warto sprawdzić po co każe nam się to robić. W przypadku kuchni wegetariańskiej, a zwłaszcza wegańskiej dużą rolę odgrywa bowiem właściwe zbilansowanie diety. Czasem więc pozornie pozbawiony sensu dodatek odgrywa olbrzymią rolę.

Kilka lat temu w taki sposób (dzięki kuchni wegańskiej) odkryłam niełuskany sezam – bezcenne źródło wapnia (jest go w nim nieporównywalnie więcej niż w mleku), dzięki zaś „Jadłonomii” życzliwym okiem spojrzałam na płatki drożdżowe, bogate w witaminy z grupy B i szereg składników mineralnych.

Kiedy dowiedziałam się, że „Jadłonomia” pojawi się drukiem, zastanawiałam się, czy jest sens ją kupować, skoro znam i regularnie czytam bloga. Gdy odkryłam, ile kosztuje już wydana książka (69 złotych), tym bardziej zaczęłam się wahać.

Jakichkolwiek wątpliwości pozbyłam się po tym, jak – siedząc w księgarni wydawnictwa Dwie Siostry w czasie Bajtlikowych warsztatów – przejrzałam "Jadłonomię" kartka po kartce.

Sądzę, że trzeba wspierać takie inicjatywy (dotyczy to zarówno autorki, jak i wydawnictwa). Ba! Myślę, że każdemu ze wspierających wyjdzie to tylko na zdrowie.

Ja w każdym razie dziś zrobiłam duże zdrowe zakupy.

Marta Dymek „Jadłonomia. Kuchnia roślinna. 100 przepisów nie tylko dla wegan”. Wydawnictwo Dwie Siostry, Warszawa 2014.