Wyścig z prymitywem, czyli co powiniśmy robić w Walentynki

Kiedy jeszcze oglądałam telewizję, zdarzało się, że trafiałam na śmieszne i inteligentne reklamy.

Odkąd słucham wyłącznie radia, mam wrażenie, że inteligentna reklama to coś w rodzaju mamuta.

Przed świętami cierpiałam (jak się okazało, razem z milionami) z powodu reklamy sieci Media Expert. Wydawało mi się wówczas, że oto odkryłam reklamowe dno.

Okazało się, że można jeszcze zrobić podkop.

Nadawane w okresie okołowalentynkowym spoty reklamowe tej samej firmy (o treści mniej więcej: "- Marian, co robisz? - No, jak to co? Walę tynki!") sprawiły, że każdorazowo zastygałam w osłupieniu. Nie wierzyłam bowiem, że ktokolwiek mógł wpaść na taki pomysł oraz, że komukolwiek może się on spodobać (a tym samym zachęcić do wizyty w sklepie tej sieci).

Do dzisiaj.

Najpierw jednak o czym innym.

„Dzisiaj niemal każda reklama, która nie jest odtworzonym schematem wynikającym z ustalonej i zatwierdzonej przez klienta strategii, nie przechodzi przez badania. Ludzie po obejrzeniu scenariusza przepytywani są punkt po punkcie, czy ich zdaniem założenia tego schematu wynikają z reklamy.

- To kto zgłupiał – klienci czy widzowie? Może wy?

Problem polega na tym, że głupiejemy wszyscy. Oglądamy coraz głupsze filmy, słuchamy coraz gorszej muzyki, książek w ogóle nie czytamy. Gdyby reklamy jakimś cudem uwolnione zostały od chomąta głupoty, miałyby ogromne znaczenie edukacyjne. Jesteśmy na nie skazani, a idą na to ogromne pieniądze.”

To Iwo Zaniewski, w rozmowie z Wojciechem Pelowskim i Łukaszem Sakiewiczem, opublikowanej w numerze 2/1113 „Dużego Formatu” z 15 stycznia 2015r. 

Dalej jest tylko gorzej.

„- Może teraz doskoczyliśmy bliżej do krajów Zachodu i może jest u nas tak, jak tam było od dawna?

Kilkanaście lat temu była ogromna różnica. Powstawały tam wybitne utwory, jeśli można tak powiedzieć o reklamie. Dzisiaj cały świat intelektualnie i artystycznie leci w dół. Programy telewizyjne są wszędzie równie potworne. Nawet kanały popularnonaukowe są nie do oglądania. I nie jest to bynajmniej pocieszające, że dotyczy to całego świata, to właśnie przeraża. Wieś angielską od polskiej nadal dzieli przepaść, ale media tu i tam pracują pełną parą, żeby przypodobać się odbiorcom o najniższych potrzebach intelektualnych. (…)

   Właściwie nie brzmi to źle. Prawdziwa demokracja. Produkty przemysłowe co prawda rozpadają się w rękach, ale za to są tanie. Powstają miliony ton szkodliwych odpadów i w końcu coś trzeba będzie z tym zrobić. To zadanie dla ekonomistów i technologów. Można sądzić, że za jakiś czas będą zmuszeni do działania. Z kulturą rzecz ma się, niestety, gorzej. Aby to lepiej zrozumieć, wróćmy znów do przemysłu. Powszechny cielęcy zachwyt nad technologiami rozkręca mechanizm popytu i podaży. Coraz więcej inżynierów coraz lepiej zarabia, coraz lepiej się kształci i coraz bardziej stara się te technologie doskonalić. Kulturę produkują intelektualiści, humaniści, artyści. Popyt na wysoką jakość ich pracy spada. Ta wąska grupa społeczna ulega dziś degradacji i na razie nie rodzi się żaden mechanizm, który w przyszłości mógłby ten proces odwrócić. Góry śmieci przeszkadzają wszystkim, to jest wyczuwalne ostrzeżenie. Góry grafomańskich wytworów w księgarniach czy filmu oparte na prymitywnych identycznych schematach przeszkadzają za małej liczbie ludzi, żeby coś zacząć robić w tej sprawie.”

W kontekście tego, co przydarzyło mi się dzisiaj, nic dodać, nic ująć.

Po pierwsze, otworzyłam weekendowe wydanie „Dziennika Gazety Prawnej”. Na żółtych, prawniczych stronach, na samym początku pyszni się takie oto zdanie:

Phi, powiedzą niektórzy. Prawnicy to rzemieślnicy, nie intelektualiści. A ortografia rzecz wtórna.

Po drugie, wracając z pracy zajechałam do popularnego dyskontu spożywczego. W centrum czterystotysięcznego miasta.

W kolejce do kasy podsłuchałam rozmowę pani ekspedientki z panem ochroniarzem (oboje mniej więcej w moim wieku).

„- Co robicie z żoną na Walentynki?

- Na Walentynki? Walę żonie z dyńki!”

Od dziś uwierzę we wszystko. Nawet w Media Expert.