J.Bauer "Schreimutter", czyli dlaczego dorośli potrzebują dzieci

Wtorek wieczór.

Starszy, Młodszy i Matka wrócili do domu, po zaliczeniu szkół, przedszkoli, zakładów pracy, basenów, angielskich, zakupów.

W kuchni na stole i blatach piętrzy się stos brudnych naczyń, z kolei zmywarka szczerzy się błyskiem stosu naczyń czystych, których jednak nikt rano nie miał czasu wyładować.

Matczyny brzuch głośno burczy (w zakładach pracy nie dają obiadów), dzieci napomykają, że też by coś zjadły.

Frani ani widu, ani słychu.

Pół godziny później.

Starszy siada do lekcji. Matka siada przed komputerem, bo to że wróciła do domu, nie oznacza że wróciła z pracy – najpierw zabiera się za to, co jest na wczoraj, ale wie, że musi przerobić jeszcze to z dzisiaj oraz to na jutro. Wskazówki zegara przesuwają się nieubłaganie w stronę czarnej nocy. Matkę ogarnia czarna rozpacz.

Starszy przychodzi z zadaniami z matematyki. Nie rozumie ni w ząb, mimo że trzy tygodnie wcześniej (i cóż, że przed feriami?) tłukł to z matką aż do bólu.

Matkę (ani chybi dla kontrastu) trafia jasny szlag. Przez zaciśnięte zęby spokojnym, acz jadowitym głosem wysykuje w stronę Starszego, co o tym wszystkim myśli i że jeśli uważa, że ona będzie mu to znów tłumaczyć, to się myli, a także, że musi sam sobie poradzić z tym problemem.

Starszy pochyla głowę nad zeszytem. Z oczu kapią mu łzy.

„Dziękuję ci mamo, że na mnie nie nakrzyczałaś” – szepcze.

Kiedy pierwszy raz wzięłam do ręki „Schreimutter” Jutty Bauer (było to w październiku 2013r., w czasie spotkania z Iwoną Chmielewską), byłam wstrząśnięta.

Obiecałam sobie, że przestanę krzyczeć, że nie może być tak, że moje dzieci się mnie boją.

W czasie urlopu, podczas dłuższych przerw w pracy dotrzymuję obietnicy.

Co innego na co dzień, gdy jestem zazwyczaj tak zmęczona, że zasypiam pięć sekund po tym, jak położę głowę na poduszce.

Co mnie ani trochę nie usprawiedliwia.

To nie jest normalne.

Nie mogę rozpadać własnych dzieci.

Bo może i przeproszę, i pozbieram je potem do kupy.

Ale nigdy tak do końca nie będzie wiadomo, czy czegoś w nich nie uszkodziłam.

Gdyby ktoś miał wątpliwości po co komu dzieci, ja mu wyjaśnię.

Po to, żeby przypominać dorosłym, co w życiu jest istotne.

Po to, żeby dorośli mogli przejrzeć się w nich niczym w kryształowym, niczym jeszcze nieskalanym zwierciadle.

A ci, którzy nie mają dzieci, niech sięgną chociaż po książki dla dzieci.

Jutta Bauer „Schreimutter”. Beltz & Gelberg, 2013.