Walentynkowe wyznanie miłości, czyli kogo kocha momarta

Dziś Walentynki, czas wyznać komuś miłość.

Jako dojrzała kobieta nie będę bawić się w niuanse, tylko wywalę prawdę prosto z mostu:

KOCHAM PANA, PANIE WODECKI!

I WAS, MITCHE, TEŻ!

źródło zdjęcia

Odkąd pierwszy raz, a było to kilka lat temu, Was usłyszałam, wiedziałam, że taka miłość zdarza się tylko raz w życiu. Nie wiedziałam tylko, co najbardziej mnie do Was przyciąga: czy znamienna data w tytule płyty, czy wokal pana Zbigniewa, czy może niesamowita muzyka.

Po wczorajszym koncercie wiem, że chodzi także o coś więcej.

Jako ślepo zakochana, oddam głos głównemu obiektowi moich uczuć:

źródło zdjęcia

Co pokazali panu Mitch&Mitch?

- Nauczyć się Paganiniego to połowa roboty. Druga połowa to umieć się tym bawić. Gdy zaczynasz się bawić muzyką, wtedy jesteś artystą. Jeśli nie umiesz się bawić, jesteś rzemieślnikiem.

I jeszcze:

źródło zdjęcia

- Nigdy nie poznałem muzyków, którzy gwiazdorzą mniej od Mitchów. Oni właściwie nie gwiazdorzą. Ludzie, którzy w dzisiejszych czasach nie gonią za własnym ogonem w Warszawie i to w tej branży, muszą być dziwni. Bardzo dziwni! Z innej planety. Spotykają się w swoim składzie i godzinami potrafią bawić się muzyką, nie czekając na szmal. To się już prawie nie zdarza. Cała reszta jest zestresowana i zesrana ze strachu, że im się nie uda. Ale jak już ktoś wejdzie w estradę, to nie ma nic gorszego niż choroba popularności. Można wyjść z gorzały, narkotyków, najgorszego świństwa, ale jak raz zachorujesz na gwiazdorstwo, to kamień w wodę. Zaczyna się piekło. 

Czyli Mitche są dziwni, dlatego, że są normalni?

- Otóż to! Oni są normalni, bo nie chcą robić kariery.

Mało? Bardzo proszę:

- Najlepsze jest jednak to, że ja właściwie odniosłem sukces z tą płytą po blisko czterdziestu latach. Czekać na sukces czterdzieści lat to jest dość wyczerpujące, przyzna pan. Na szczęście byłem zajęty robieniem kariery. Mnie się udało parę festiwali wygrać, nagrać utwory, o których wspomniałem, zaś o tamtej płycie kompletnie zapomniałem. Zyskałem za to mnóstwo siwych włosów. Gdybym kiedyś miał taki stosunek do muzyki, jakiego mnie teraz nauczyli Mitch & Mitch, to miałbym dziś o połowę tych siwych włosów mniej. Naprawdę, przez to dążenie do kariery, do popularności, dbałość o to, by przez te kilka dekad być wciąż na topie, przestałem się muzyką bawić. Zapomniałem o tym, co kiedyś robiłem, żeśmy się bawili z zespołem bigbeatowym, improwizowało się. I zobaczyłem, ile straciłem, kiedy pojawili się ci ludzie młodsi od moich dzieci, którzy grają moją muzykę, lepiej się nią bawią ode mnie. Uświadomili mi, ile czasu straciłem na robienie kariery. Uświadomili mi, że muzyka nie służy temu, żeby się wybić, odnieść sukces, wygrać festiwal, dostać nagrodę i pokazać się w telewizji w muszce, elegancko uczesany, tylko służy temu, żeby się bawić. 

Ale tak naprawdę ważne jest co innego. Tak w muzyce, jak i w życiu. Niezależnie od tego, co się w nim robi. Zbigniew Wodecki umie to znakomicie ująć. I za to Go kocham!

źródło zdjęcia

- (…) mój ojciec był świetnym trębaczem, był pierwszym trębaczem krakowskiej Orkiestry Symfonicznej, w której ja później grałem siedem lat. Był też ułanem, był w 8. Pułku Ułanów, i zawsze mi powtarzał: zurückzuhalten. Takie określenie z niemieckiego jest - wstrzymać, przyhamować. On mi zawsze, kiedy ja grałem, chciałem się popisywać, tu ekspresja, tam wibracja, mówił: hamuj, synek, hamuj! Zurückzuhalten. Tego konia przed przeszkodą trzeba przyhamować, a potem w odpowiednim momencie puścić, żeby on wystrzelił jak z procy. To samo jest w muzyce, to samo jest w codziennym postępowaniu. Bardzo często, gdy odnoszę jakiś, powiedzmy, sukces, przypominam sobie te słowa ojca. Hamuj, synek. Hamuj, hamuj, bo jeszcze dużo słuchania przed tobą, uczenia się na innych. Ja się uczę na innych, uczę się słuchać muzyki i polecam młodym ludziom, żeby jak najwięcej słuchali mistrzów i doszukiwali się w ich graniu wirtuozerii, logiki, kultury, różnicy między efekciarstwem a czymś naprawdę efektownym. Oczywiście, to nie jest obowiązkowe, żeby każdy był muzykalny, ale jednak im bardziej będziecie umieli słuchać, tym lepiej dla was, bo to życie będzie bogatsze. To się tyczy również malarstwa, literatury i tak dalej. Ludzie muszą wiedzieć, co jest kiczem, a co nie, co to jest perspektywa, światłocień, farby do czego, na jakim podkładzie. W tym cała sztuka.

Wszystkim, którzy w dzisiejsze Walentynki smucą się, bo nie wiedzą kogo kochać, dobrze radzę: pokochajcie Wodeckiego i Mitchów. To będzie miłość z happy endem!

A kto może, niech idzie na koncert. Póki grają.

Cytaty pochodzą kolejno z:

Uczę się bawić – ze Zbigniewem Wodeckim rozmawia Jacek Świąder. Gazeta Wyborcza, 20.05.2015r. Dostęp tutaj.

Zbigniew Wodecki i Mitch&Mitch; rozmawiają Arkadiusz Bartosiak i Łukasz Klinke. Playboy, sierpień 2015. Dostęp tutaj.

„Hamuj synek, hamuj” – ze Zbigniewem Wodeckim rozmawia Piotr Dobry. T-Mobile, 28.05.2015. Dostęp tutaj.

Zbigniew Wodecki with Mitch&Mitch, Orchestra and Choir "1976: A Space Odyssey". Lado ABC.