J. Przybora "Weltszmerc", czyli komu w mordę, komu?

Czasem jest tak, że atmosfera zagęszcza się z dnia na dzień, aż osiąga punkt krytyczny, po przekroczeniu którego może nastąpić tylko wybuch.

Roztopiło ci się słonko nagle w plusze,

choć powinno obiektywnie wszystko grać.

Transcendentny smutek kładzie się na duszę –

coś dziwnego się zaczyna w tobie dziać.

Wkurza mnie, że wzięcie trzech dni urlopu powoduje gwałtowne nawarstwienie się problemów i powstanie nie dających się usunąć zaległości.

Toczę pianę z ust na myśl o tym, że nie ma żadnych rozwiązań instytucjonalnych, aby temu zapobiec (poza niekorzystaniem z urlopu).

Ogarnia mnie niepohamowana wściekłość, gdy wszyscy tzw. decydenci rozkładają bezradnie ręce, mówiąc „no, tak jest i nic z tym nie możemy zrobić, bo wiesz, wytyczne, procedury, nie ma środków, ale poradzisz sobie, prawda, bo przecież zawsze sobie radzisz!”.

W innych krajach nazywają to

„weltszmercem”

i tabletki różne na to muszą brać.

A Słowianin z duszą jasną, rzewnym sercem,

Musi na to wziąć i komuś w mordę dać.

W mordę dać –

w mordę dać.

Musi komuś w mordę dać.

Po nieco ponad tygodniu sypiania po cztery, w porywie do pięciu godzin na dobę, z perspektywą, że potrwa to jeszcze przez następny tydzień (po którym pójdę na tydzień urlopu, po którym to urlopie wrócę do pracy i natychmiast zejdę z tego świata), szlag mnie jasny trafia, gdy widzę moją koleżankę z biurka naprzeciwko, która przychodzi do pracy wyspana („w naszym wieku, moja droga, osiem godzin to absolutne minimum”), z perfekcyjnie zrobionym manicure i ufarbowanym odrostem. Szlag mnie trafia, bo wiem że ona ma dokładnie tyle samo pracy co ja. Tyle, że ona ma ją w dupie. Co za różnica jak zrobisz, ważne jest że zrobisz, no nie?
W związku z powyższym ilość wypowiadanych przeze mnie w ciągu dnia słów obelżywych i wulgarnych wzrasta w tempie lawinowym, osiągając apogeum w chwilach gdy prowadzę samochód. Klakson za chwilę odmówi współpracy z uwagi na zmęczenie materiału.

I dopieroż to okropne są katusze,

gdy dokoła taka pustka, że psiamać! -

tu się czuje: dać po mordzie komuś muszę,

a tu nie ma, a tu nie ma komu dać.

W mordę dać –

w mordę dać.

Nie ma komu w mordę dać.

I chociaż od dawna już nie oglądam i nie słucham wiadomości, to jednak nie jestem zupełnie odizolowana od świata. Docierają więc do mnie głosy tych, co to mają patent na mądrość, prawdę i szlachetność i którzy próbują do końca zdezawuować jakość, sens i wartość także mojej pracy, oceniając ją merytorycznie, chociaż nie mają do tego żadnych kwalifikacji, stosując pomocniczo chwyty pozamerytoryczne, nakierunkowane wyłącznie na cel znajdujący się poniżej pasa. Pomimo, że niby nie biorę tego do siebie, to jednak wentyle mi puszczają. Racjonalna część mojej osobowości nakazuje mi przy tym natychmiastowe wszczęcie poszukiwań świadectw moralności rybek akwariowych mojego dziadka, bowiem przeczucie mówi mi, że za chwilę mogą być mi niezbędnie potrzebne, gdyż bez ich okazania nie zostanę dopuszczona do wykonywania zawodu.

A kiedy z drugiej strony czytam wypowiedzi osób z zasady stonowanych, wyważonych i kompetentnych, takie jak wypowiedź profesora Jerzego Stępnia zamieszczona w najnowszej „Polityce” (kto chce, niech szuka, dostęp w internecie płatny), to ogarnia mnie rozpacz, bo chociażbym chciała (chcę, chcę!), to nie mogę podważyć trafności stawianej diagnozy, jako że zgadzam się z nią niemal w stu procentach (wyjątek zostanie omówiony niżej). Bo jest źle, a będzie jeszcze gorzej. I akurat w tym przypadku nie o rozwiązania instytucjonalne idzie.

I gdy do reszty pogrążam się w zawodowej rozpaczy, zostaję postawiona do pionu przez dzieci, którym muszę po raz dwa tysiące pięćset dziewięćdziesiąty czwarty wytłumaczyć, dlaczego się z nimi nie pobawię, nie pogram w gry albo nie pójdę na sanki. W odpowiedzi słyszę „no tak, ty nigdy nie masz dla nas czasu, bo ty tylko pracujesz i pracujesz”, a kiedy rankiem następnego dnia mój pięćdziesięcioletni przełożony, będący mieszkającym z mamusią starym kawalerem (uwaga, omawiam sygnalizowany wyżej wyjątek: tak, panie profesorze, nie całe zło tego świata pochodzi od kobiet!) mówi mi, że najwyraźniej mam złą organizację pracy, chce mi się wyć.

Objawem zdrowego podejścia wydaje się więc to, że kiedy zaczynam odczuwać wyrzuty sumienia z powodu pójścia z dziećmi w sobotę do teatru (wszak to zmarnotrawienie co najmniej trzech godzin, licząc z dojazdem, w ciągu których można byłoby tyle zrobić!), nieśmiało przebija się myśl, że może należałoby oddać się w ręce specjalisty. Takiego na literkę "pe".

To nie musi wcale być antagonista –

taki facet na uboczu może stać.

Bezinteresowna chęć to jest i czysta –

można nawet go przeprosić i mu dać.

W mordę dać –

w mordę dać.

Przeprosiwszy, w mordę dać.

A ponieważ ostatnio Znany i Wielce Lubiany nakierował mnie w stronę Jeremiego Przybory, przypomniała mi się jego mało znana piosenka, którą słyszałam ostatni raz bardzo dawno temu, nie mam pojęcia w czyim wykonaniu. I oblicze mi nieco pojaśniało.

Mistrzu Jeremi, dzięki za radę! Wyruszam na poszukiwania!

Jeremi Przybora „Weltszmerc” ze zbioru „Piosenki prawie wszystkie” Warszawskie Wydawnictwo Literackie MUZA S.A., Warszawa 2002.

PS. Wszystkich ewentualnych Wujków Dobra Rada, którzy chcieliby uświadomić mi, że inni mają jeszcze gorzej, a mi się we łbie przewraca, informuję że doskonale zdaję sobie z tego sprawę, ale chwilowo mam to dokładnie tam, gdzie moja koleżanka z pracy.