"Jabłoneczka" w Pleciudze, czyli i ty możesz zostać koneserem sztuki

Ostatnio – w związku z dyskusją u Ani na temat odbioru sztuki (pardon, Sztuki) przez dzieci – doszłam do przykrego wniosku, że jestem przypadkiem beznadziejnym.

Ściślej rzecz ujmując – do wniosku doszłam wcześniej, jednak teraz wyartykułowałam go wprost i na forum.

Wniosek ów brzmi: kiedy rozdawali talenta plastyczne i wrażliwość estetyczną, ja stałam w innej kolejce.

Plastyka i zetpete (ta nazwa do dziś wywołuje u mnie dreszcze) były najbardziej znienawidzonymi przeze mnie lekcjami. Pal sześć, gdy mieliśmy coś przylutować – jako ulubiona wnuczka swojego dziadka pobrałam szereg lekcji w jego warsztacie, a wartość estetyczna lutu była dla naszego nauczyciela mniej istotna niż jego trwałość. Gorzej, gdy trzeba było prosto wbić gwóźdź lub – o zgrozo – na plastyce namalować akwarelami martwą naturę.

Teraz myślę, że pewnie mogłoby być inaczej, gdyby ktoś bardziej się przyłożył do rozbudzania plastycznej strony mej duszy (głęboko wierzę, że takowa istnieje, choć moja rodzina i bliscy znajomi pewnie zgłosiliby w tym miejscu zdania odrębne). O ile bowiem nie da się zostać mistrzem w jakiejś dziedzinie, nie mając talentu, o tyle dobrym rzemieślnikiem może być prawie każdy. Jeśli tylko będzie dużo ćwiczył.

Jako matka nieidealna, jednak mająca co jakiś czas przebłyski, od paru miesięcy regularnie targam więc moje dzieci do teatru. Niech ćwiczą. Jak osiągną pierwszy poziom, to kto wie, może nawet pójdziemy na jakąś wystawę lub – apage, Satana! – zapiszemy się na warsztaty lepienia z gliny?

Mamy to szczęście, że w Szczecinie znajduje się znakomity Teatr Lalek „Pleciuga”, który proponuje spektakle różnorodne i wykorzystujące tak rozmaite techniki, że jak na razie nie zdążyliśmy się jeszcze znudzić.
Ba! Uważam, że dla takich przypadków jak ja wizyta w teatrze lalek jest niezbędna po to, aby przypomnieć sobie do czego ma się wyobraźnię, po co są kolory i jak niewielu środków trzeba użyć, aby stworzyć wielowymiarowy alternatywny świat.

Spektakl „Jabłoneczka”, który zobaczyliśmy w sobotę (a który premierę miał blisko rok temu) zachwycił całą naszą trójkę. Każdego pewnie z innego powodu, ale dawno nie zdarzyła się nam taka zgodność.

Bardzo prosta opowieść o procesie wyrastania drzewa, tytułowej jabłoneczki, została bowiem przedstawiona przy użyciu równie prostych środków wyrazu. Dwoje aktorów (trzeci ukryty, animujący część bajkowych postaci), scena zbita z desek, kilka kijów i parę nieskomplikowanych lalek. Do tego gra świateł (to zdecydowanie najbardziej zafascynowało Młodszego), trochę muzyki i oczywiste, ale w tym kontekście niebanalne prawdy. Że dobrze mieć przyjaciół. Że nie warto ulegać czarnowidztwu (w tej roli genialna Wrona). Że na wszystko przyjdzie pora, bo natura ma swój rytm.

źródło zdjęcia

W świecie, w którym zabawki dla dzieci muszą grać i trąbić, a przede wszystkim być edukacyjne, czytaj: wyręczać dziecko w samodzielnym zdobywaniu wiedzy, taki spektakl to niezły szok. Dla rodziców również.

I kiedy przeczytałam w programie, że spektakl jest dyplomowym przedstawieniem Laury Sławińskiej, studentki reżyserii na Wydziale Sztuki Lalkarskiej w Białymstoku, to żal mnie ogarnął, że ja tak nie potrafię, choć przecież i starsza jestem, i bardziej doświadczona życiowo, i w ogóle.

źródło zdjęcia

Potem jednak dojrzałam, że autorem scenografii jest Mikołaj Malesza, rocznik 1954, i zrobiło mi się lepiej. Mam jeszcze trochę czasu. Może zdążę się podszkolić?

„Jabłoneczka” Jan Wilkowski według K. Czernego w tłumaczeniu Jerzego Zaborowskiego.

Teatr Lalek „Pleciuga” w Szczecinie, reżyseria Laura Sławińska, scenografia Mikołaj Malesza, muzyka Hubert Połoniewicz

Obsada: Marta Łągiewka, Przemysław Żychowski, Zbigniew Wilczyński.