K. Krenz "Królowa pszczół", czyli będę żądlić!

Odnoszę wrażenie, że powinnam natychmiast zarzucić dalsze przeprowadzanie bibliotecznych eksperymentów pt. „wezmę, co stoi na półce, choć nie mam pojęcia co to”. Szkoda życia i czasu, bo jak na razie zaliczam same pudła.

W tym przypadku przestrogą powinna już być okładka, będąca z pewnością jakąś arcymądrą i głęboką alegorią, której mój prosty umysł jednak ani trochę nie chwyta. Zamiast alegorii widzę jedynie coś brzydkiego.

Stojąc przy bibliotecznej półce przeczytałam jednak notę na okładce, przy czym nauczona wcześniejszymi doświadczeniami starannie pominęłam opis samej książki. O autorce piszą zaś – „poetka, pisarka, tłumaczka, dziennikarka. Jej wiersze były tłumaczone na wiele języków. Wśród jej przekładów literatury pięknej znalazły się opowiadania i powieści m.in. Amosa Oza, Johna Updike’a i Richarda Russo. Autorka dwóch powieści. Jest członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Mieszka z mężem w Polsce i w Portugalii.”

No, no, no i czapka z głowy, ja żuczek malutki jestem, a tu taka książka w moje niegodne ręce! Wzięłam. Bzzzzzzz!

Rozumiem – „literatura kobieca”. Rozumiem – „ku pokrzepieniu serc”. Rozumiem – „edukujemy czytelników”. Nie rozumiem jednak – „wszystko naraz”. Efekt – ciężkostrawne.

Po pierwsze: na początku dowiadujemy się, jaki będzie finał opowieści. Wiem, wiem, takie zabiegi się stosuje. W tym przypadku nie mam jednak pojęcia po co.

Po drugie: za dużo głównych bohaterów. W zasadzie wszyscy są główni; jedynie parę postaci pojawia się epizodycznie.

Po trzecie: ckliwość, ckliwość, ckliwość. Lubię czasem poczytać łzawy romans, bądź inną pazurami rwącą serce historię, ale i w tym przypadku umiar jest cnotą! Tu zaś mamy do czynienia z kilkoma równolegle toczącymi się wątkami, przy czym wszystkie kończą się happy endem, przejawiającym się przede wszystkim w szczęśliwym sparowaniu osobników płci przeciwnej. Do kompletu dodam jeszcze ciężką i spektakularną chorobę, którą jednak udaje się całkowicie uleczyć, dwie nagłe śmierci, parę zwierzątek, w tym jedno chore, urnę z prochami którą trzeba dowieźć w bardzo ważne miejsce w ramach spełniania woli osoby zmarłej, wątek złego ubeka (esbeka? w każdym razie lustracji nie przeszedłby pozytywnie) i to że jedna z bohaterek widzi aury innych.

Dobrze, że wzięłam się za lekturę w okolicy świąt – bez śledzia nie podchodź!

I znów, podobnie jak w przypadku książki Ingi Iwasiów, przeczytałam później wywiad z autorką, która opowiedziała o czym to jest ta książka. I zadumałam się okrutnie.

Proponuję więc test: jeśli na okładce tej książki widzicie Alegorię – bierzcie śmiało i czytajcie, to pozycja dla was. Jeśli zaś Alegorii nie dowieźli, bierzcie cokolwiek innego; nie pożałujecie.

Katarzyna Krenz „Królowa pszczół”, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2011.