To już koniec zimy, czyli jak witano wiosnę 51 lat temu

Tak oto witała nadejście wiosny A.D. 1963 redakcja miesięcznika „Ty i Ja”.

Jak widać, radośnie, mimo pozimowego uszczerbku na zdrowiu.

Chyba że umówimy się, że zamiast kul widzimy na tym zdjęciu prototypowe kije do nordic walking, a zastępująca but kolorowa skarpeta jest nowoczesną sportową stylizacją.

Z drugiej jednak strony, doznane zimą obrażenia musiały być spore, skoro przywitano czytelników takim oto wstępem:

Zwracam przy tym uwagę na widniejącą na dole pierwszą pozycję spisu zawartości numeru. Zapowiadana siedemdziesiąta strona nie istnieje, gdyż cały numer liczy łącznie 56 stron (plus okładka).

Poza tym jednak cały numer zawiera szereg rozkosznych tekstów, przy czym – z racji minionego Dnia Kobiet – skupię się na tych poświęconych paniom.

Te mogły bowiem w marcu 1963 roku zapoznać się z szeregiem propozycji, obejmujących także kuszące stroje domowe.

Jak pisała redakcja: „przywracamy zapomnianą tradycję „białego tygodnia”, byśmy zmaltretowane fizycznie mrozami i psychicznie wydatkami karnawałowymi mogły znaleźć ukojenie w trosce o umodnienie pieleszy domowych, którym wciąż – spójrzcie na swoją bieliznę pościelową, stołową, na łazienkę – poświęcamy zbyt mało uwagi.”

Nie mam pojęcia o co chodziło z „białym tygodniem”, ale prezentowana na zdjęciu błękitna podomka wydaje się niczego sobie także 51 lat później.

Pytanie tylko, czy 51 lat później istnieją kobiety, nawet niekoniecznie zmaltretowane, które mają czas, by kiedykolwiek założyć podomkę?

Tu z kolei (małoletnich uprasza się o przysłonięcie oczu!) „damskie dessous w stylu amerykańskim”. Prezentowany model „to strój łazienkowo-makijażowy, z tkaniny froté. Aktualny, bo w sklepach z lnem pojawiły się wreszcie barwne tkaniny froté z metra.”

Przyznam szczerze, że jestem w kropce. Nie wiem bowiem, czy jestem tak strasznie nieromantyczna i dlatego wizja obłóczenia się we frotę z metra nie podnieca mnie ani trochę, czy też tylko podświadomie wykluczam możliwość zrobienia dobrego makijażu przez zamotaną na twarzy pomarańczową szmatę.

Prawdziwy smaczek czeka nas jednak w rubryce poświęconej listom od czytelników.

„Jestem średniej tuszy i na próżno wypatruję coś tuszującego, jakiegoś modelu dla tęższych”, pisze w cytowanym przez redakcję liście czytelniczka – jak zaznacza redakcja – „z prowincji”.

Kierująca (jak sądzę) działem mody Teresa Kuczyńska odpowiada jej tak:

„(…) Polka typowa czyli statystyczna, to także stworzenie źle umalowane, o włosach zatłuszczonych, zmierzwionych, oberwanym obrębie spódnicy, o dessous – excusez-moi – zapuszczonym. Ale czy z tego wniosek, że modelki winne być takie same? Oczywiście nie, i każda z nas na to się obruszy. Modele dla tęgich, tuszujące… Czy nie lepiej wysiłki skierować na gimnastykowanie, zrezygnowanie na pewien czas z kolacji niż kombinowanie z krawcową, jak ukryć to i owo, co i tak jest fikcją, bo niczego tu ukryć się nie da, żaden ekstra model nie pomoże. Ale, konsekwentnie, powinniśmy dawać także modele dla kobiet małych, potem dla tych o krótkich szyjach itd. Jakże uwzględnić wszystkie niedoskonałości sylwetki. Pozostańmy więc przy sylwetce doskonałej, tym wzorcu. Wybór najodpowiedniejszego modelu pozostawiamy inteligencji czytelniczek.”

Moja inteligencja podpowiada mi, że prezentowany na zdjęciu strój opinający idealną sylwetkę (to nie ja ucięłam tej pani twarz, to redakcja!) to fragment kolekcji dla panczenistek.

Poza tym jednak, przeżuwając ukradkiem kolację, idę czym prędzej doprowadzić do porządku moje – excusez-moi – dessous! Bo przecież właśnie przyszła wiosna!