Cz. Janczarski "Bieg z przeszkodami", czyli o związku pomiędzy pierzyną, kręgosłupem i nordic walking

„Szarek był największym leniuchem i piecuchem w całym Zajączkowie.

Gdy inni malcy już od rana bawili się na łączce za miastem – Szarek wylegiwał się pod puchową pierzyną.”

Od czasu gdy okazało się, że niestety nie jestem tak zdrowa, jak chciałabym, a było to jakieś dwadzieścia pięć lat temu, powoli acz konsekwentnie stąpałam drogą prowadzącą prosto pod pierzynę.

„Raz w zimie przyszli do Szarka koledzy, Kapustek i Sałatek.

- Chodź lepić bałwana – zaproponowali.

- Mogę zrobić bałwana w domu z pierzyny… - ziewnął Szarek, przewrócił się na drugi bok i usnął.”

Kiedy urodziły się dzieci, nieco zwiększyłam swoją aktywność fizyczną, nie popadając jednakże w przesadę.

Od niedawna miałam przy tym znakomitą wymówkę: moja lekarka zaleciła mi wzmożenie ostrożności i prowadzenie trybu życia starej babci. Ze sportów pozostawiła do wyboru pływanie (nie lubię) oraz szachy (lubię i swego czasu intensywnie uprawiałam, ale nie zamierzam nikogo przekonywać, że w czasie trwania partii wykonuje się ruchy innymi częściami ciała niż ręce, którymi można do wyboru: przesuwać pionki lub figury na szachownicy, naciskać przycisk zegara lub rwać włosy z głowy).

„Kiedy Kapustek i Sałatek byli już w sieni, podeszła do nich mamusia Szarka.

- Chciałabym – powiedziała – żeby mój Szarek był taki, jak inne zajączki. Żeby wstawał rano, bawił się i miał dobry apetyt, żeby był silny i zdrowy. Ale jak zmienić Szarka? Czy mogę liczyć na waszą pomoc?

Przyjaciele byli dumni z zaufania, jakim obdarzyła ich dorosła zajęczyca. Szastnęli nogami i zawołali chórem:

- Postaramy się, proszę pani!”

Mamusia jakiś czas temu zdjęła mnie już z sobie z garba, apetyt także – dziękuję – nieustannie mi dopisuje. Do akcji włączył się jednakże – znienacka – kręgosłup.

Siedzący tryb życia, praca biurowa, wożenie tyłka samochodem tu, ówdzie, a także tam. To musiało kiedyś rypnąć.

Kilka lat temu rypnęło w odcinku szyjnym kręgosłupa, skutkując potwornymi migrenami. Zainwestowawszy pokaźną ilość gotówki w szeroko pojętą terapię manualną, dałam radę bez zmieniania trybu życia.

Pod koniec ubiegłego roku rypnęło w odcinku lędźwiowym. Dowiedziałam się nagle i boleśnie, że otóż – o rety! – posiadam tam kręgosłup. Oraz że nie mogę samodzielnie zapiąć butów. Tudzież umyć włosów. Ani też pomóc dziecku (wzrost 113 cm) zapiąć kurtki. A w ogóle to nie ma pozycji, w której by mnie nie bolało.

Na doprowadzenie się do stanu używalności wydatkowałam kolejną porcję gotówki (umownie nazwijmy ją „kilkaset złotych”), po czym uznałam, że jest już dobrze.

Do czasu, gdy odprowadzając dziecko do przedszkola, źle postawiłam nogę na stopniu.

„Następnego dnia o świcie Szarek obudził się drżąc z zimna.

- Gdzie moja pierzyna?! – zawołał.

Spojrzał w okno: pierzyna leży na śniegu. Wyskoczył na dwór, podbiegł do pierzyny, a pierzyna – w nogi!

Gonił ją Szarek, ale nie miał siły. Zasapał się. Pierzyna uciekła. Wrócił Szarek do domu, słaniając się na nogach.”

Nie pamiętam, kto i kiedy wpadł na pomysł rozpoczęcia nordic walkingowej terapii. Wiem natomiast, że gdyby nie moja koleżanka, do tej pory pewnie bym się za nią nie zabrała, poprzestając na śledzeniu zrozpaczonym wzrokiem procesu ubywania gotówki na koncie.

„Wieczorem pierzyna leżała na swoim miejscu.

A następnego ranka znowu uciekła i gonił ją leniwy zajączek. I tak już było odtąd co dnia: pierzyna uciekała z rana, a wieczorem wracała.

Przyszła wiosna. Szarek biegał coraz szybciej i dalej i coraz więcej zjadał potem listków sałaty i szpinaku.”

żeby nie było:
to nie jest profesjonalna
pozycja z kijkami

Maszeruję z kijkami od ponad miesiąca. Początkowo dwa, trzy razy w tygodniu, ostatnio pięć, sześć razy.

Za każdym razem przechodzę dystans co najmniej sześciu kilometrów, a zdarza się (jak dzisiaj), że i ponad jedenastu.

Zainwestowałam w profesjonalne buty (i nie wiem, jak mogłam żyć do tej pory bez nich!) oraz kijki, a i tak wydałam mniej, niż kosztowałaby mnie kolejna porcja zabiegów rehabilitacyjnych.

Nie boli mnie nic (jedynie mięśnie po każdym treningu, ale ten ból dość szybko mija), jestem dotleniona jak rzadko, zaczynam widzieć pozytywne zmiany w swojej sylwetce.

Maszeruję wyłącznie po lesie, dzięki czemu odkrywam to, co umykało mi do tej pory. Okazało się, że tuż obok mnie są piękne tereny, wyposażone w strumyki, wzniesienia i porośnięte hubami drzewa.

W czasie treningów spotykam zaskakująco dużo (zważywszy na porę roku) osób, które albo także maszerują z kijkami, albo biegają. Wszyscy uśmiechnięci, zadowoleni. Choć nie znamy się osobiście, jeden kłania się drugiemu i życzliwie zagaduje – rzecz nie do pomyślenia w polskim mieście.

Nie mam ochoty na jedzenie mięsa. Odkurzyłam swoje wegetariańskie książki kucharskie, przypomniałam sobie o szeregu kulinarnych wege-blogów (w tym o Jadłonomii, która – zasłużenie – zwyciężyła w konkursie Blog Roku w kategorii blogów kulinarnych).

Czuję się tak dobrze, jak już dawno się nie czułam.

„Aż wreszcie któregoś ranka Szarek dogonił uciekającą pierzynę.

Wyleźli spod niej dwaj przyjaciele: Kapustek i Sałatek.

- Ach, to wy ściągaliście ze mnie pierzynę! To na waszych nogach uciekała przede mną co rano!

- Tak – przyznali się przyjaciele. – Ale nie gniewaj się na nas. Przeczytaj lepiej ten afisz.

I Szarek przeczytał afisz.”

Afisz przeczytałam sama. Koleżanka nijak nie dała się namówić. Zatem namówiłam mamę.

9 marca 2014 roku startujemy w marszu na 5 km, w kategorii „matka - córka”.

„Zawodnicy stali już na starcie. Huknął strzał – rozpoczął się bieg. Ale co to? Wraz z innymi zawodnikami biegnie Szarek. I to jak jeszcze! Przebiera szybko nogami. Już jest w środku grupy zawodników… Już jest na czele…

Wszyscy biegacze, nawet ci najlepsi, zostali daleko w tyle.

A Szarek z dumnie podniesioną głową pierwszy wpada na metę.

Trudno po prostu opisać, jakie były brawa, jakie wznoszono okrzyki na cześć zwycięzcy.”

Nie, nie mam złudzeń. Nie ma takiej możliwości, abyśmy wygrały te zawody.

Trzymajcie jednak kciuki, żebyśmy przymaszerowały chociaż w połowie, a nie na końcu stawki!

Czesław Janczarski „Bieg z przeszkodami”, ilustrowała Halina Zakrzewska. Nasza Księgarnia, Warszawa 1979.