L. Talko "Dziecko dla odważnych. Szkoła przetrwania", czyli horror księgarza

Wydawnictwo „Znak emotikon”, wydając w jednym tomie wydawane wcześniej pojedynczo przez Naszą Księgarnię opowieści autorstwa Leszka Talki, zabiło nie lada ćwieka księgarzom.

Pytanie, na które muszą sobie odpowiedzieć, brzmi: gdzie tę książkę ustawić?

Tytuł: „Dziecko dla odważnych”, uzupełniony o podtytuły poszczególnych części („Dziecko dla początkujących”, „Dziecko dla średniozaawansowanych”, „Dziecko dla profesjonalistów”, „Dziecko dla zawodowców”), sugerowałby bowiem miejsce na półce w dziale „Poradniki”.

Znajdziemy tu wszak i sprawdzone rady dotyczące tego, jak ululać nasze ukochane maleństwo do snu (szukaj w rozdziale pt. „Co zrobić, kiedy dziecko płacze w nocy, czyli niech ta cholera wyłączy syrenę”), i garść porad dietetycznych (m.in. w rozdziale pt. „Jak karmić małego niejadka, czyli jeszcze jedna muta i zwariuję”), ale też i wskazówki dla rozsądnych rodziców troszczących się o rozwój swojego maluszka od pierwszych chwil jego życia (w rozdziale pt. „Jak stymulować rozwój intelektualny maleństwa, czyli jak ruszysz widelce, to cię palnę!”).

Gdy zwrócić uwagę na podtytuł książki, brzmiący: „Szkoła przetrwania”, bardziej zasadne wydawać się może umieszczenie jej w dziale „Pasje i zainteresowania”, w części poświęconej survivalowi (patrz rozdział pt. „Jak zorganizować maluszkowi dzień, czyli ten potwór zamienił dom w koszary”). Z drugiej jednak strony, nie można nie dostrzec, że nie od rzeczy byłoby dokonanie wyboru półki w dziale „Religia i ezoteryka” (w części poświęconej survivalowi). Wystarczy bowiem tylko zerknąć na tytuły takich rozdziałów jak „Udręka i ekstaza, czyli jak stworzyć dziecko doskonałe”, czy „Czekanie na Godota, czyli cud”, by zrozumieć, że autor stworzył swoje dzieło, przepełniony pragnieniem podzielenia się z czytelnikami mistycznymi doświadczeniami związanymi z przyjściem na świat jego umiłowanego potomstwa.

Jeśli jednak sięgnąć głębiej, okaże się, że oto mamy do czynienia z prawdziwym księgarskim horrorem.

W grę może bowiem wchodzić i dział „Filmy” („Czas Apokalipsy, czyli jak wychować grzeczne dziecko”; „Człowiek demolka, czyli jak wybrać odpowiednią zabawkę”; „Casablanca, czyli jak podnieść przyrost naturalny”), i „Fantastyka” („Idealny rodzic, czyli byt nieistniejący”), ale także „Kryminał i sensacja” („Wszyscy jesteśmy podejrzani, czyli jak skłonić dzieci, żeby mówiły prawdę”), „Medycyna” („Jak oglądać telewizję i zachować zdrowe zmysły”) czy „Prawo i ekonomia” („Jak negocjować z dziećmi, czyli spółka”).

Gdyby jednak księgarze mieli możliwość poświęcenia czasu na lekturę całej książki, nie ograniczając się tylko do przejrzenia spisu jej treści, okazałoby się, że postawione na wstępie pytanie jest wydumane. Każdy, kto bowiem przeczytał całe dzieło, bez chwili namysłu stwierdzi, że jedyne odpowiednie dlań miejsce znajduje się w dziale „Literatura faktu”.

Bo faktem jest zarówno to, że to zbiór wyśmienitych i zabawnych historii, jak i to, że Leszek Talko, jak rasowy reporter wojenny, z poświęceniem gromadził potrzebny do jego stworzenia materiał źródłowy, narażając wielokrotnie swe życie i zdrowie.

A wszystko dla dobra czytelników.

I ku pokrzepieniu ich rodzicielskich serc.

Leszek K. Talko „Dziecko dla odważnych. Szkoła przetrwania”, ilustrowała Ewa Olejnik. Znak emotikon, Kraków 2014.

Pojawienie się tego posta dzisiaj nie jest przypadkowe.

Dziś na świecie pojawiła się bowiem moja pierwsza siostrzenica!

Jej rodzicom pokażę tę książkę jednak najwcześniej za kilka lat. Po co się mają denerwować?

A historie Leszka Talki przypomniałam sobie dzięki portalowi SzczecinCzyta.pl, na którym też pierwotnie ukazała się ta niby-recenzja.