Momarta a nauka języków, czyli post zaprogramowany przez Izę

Tak, uczę się języków. Nieustająco przez całe życie.

Nie zamierzam zawracać tu głowy takimi oczywistościami jak pogłębianie znajomości języków z grupy języków germańskich, słowiańskich czy – niestety, tylko w pewnym zakresie - jednego z języków indoeuropejskich z podgrupy latynofaliskiej języków italskich. Chciałabym natomiast skupić się na znanych mi już całkiem nieźle językach dużo bardziej rozrywkowych niż wyżej wymienione, które nie doczekały się jednak dotychczas żadnego porządnego słownika.

Dążąc do nadania mojemu postowi waloru użyteczności, dalszą jego część opracowałam w formie swego rodzaju rozmówek, ograniczając do minimum informacje natury ogólnej.

1. Język biuronieruchomościowy

To język, którego nauczyłam się w ostatnich miesiącach. Dość prosty, polegający głównie na operowaniu kilkoma zwrotami.

„dom położony w cichej i urokliwej okolicy” – dom położony jest w miejscu, do którego nie dociera komunikacja miejska, taksówkarze za dowóz do niego żądają potrójnej stawki, za to każdy dzień można rozpocząć od przywitania się z ryjącym w ogrodzie dzikiem.

źródło zdjęcia

„dom/mieszkanie z dużym potencjałem” – aktualnie to ruina, jeśli jednak wydacie co najmniej trzykrotność tego, co za nią zapłaciliście, może nawet da się tam zamieszkać.

„łazienka do własnej aranżacji” – obecnie na krzywej betonowej wylewce stoi muszla sedesowa z górnopłukiem oraz odrapana żeliwna wanna.

„stan do odświeżenia” – wystarczy zbić różowe kafelki z łazienki, a także usunąć boazerię ze wszystkich ścian oraz kasetony z sufitów.

„niezwykle sympatyczni właściciele chętnie udzielą wszystkich informacji” – właściciele od trzech lat bezskutecznie usiłują sprzedać ten dom/mieszkanie, dlatego nieprędko wypuszczą z rąk kogokolwiek, kto nieopatrznie przekroczył ich progi.

„nieruchomość w prestiżowej lokalizacji” – codziennie będziecie spotykać wszystkich tych, których nie macie ochoty oglądać, a z uwagi na konieczność ostrożnego gospodarowania cennymi gruntami odległość od okien najbliższego sąsiada nie przekroczy czterech metrów; nie spodziewajcie się też, że w promieniu 10 kilometrów znajdziecie jakąkolwiek szkołę czy przedszkole, nie wspominając o placu zabaw dla dzieci.

2. język prawniczy

Pamiętam, że w czasie studiów dość długo kładziono nam do głów, że język prawny to zupełnie co innego niż język prawniczy. Niestety, zapomniano dodać, że język prawniczy nie ma nic wspólnego z językiem ludzkim.

„i zobowiązuje Pana/Panią do zapłaty kwoty 300 (trzystu) złotych w terminie 7 dni pod rygorem egzekucji” – zazwyczaj mylnie tłumaczone jako informacja o konieczności położenia głowy na pieńku. Na szczęście w Polsce jakiś czas temu zniesiono karę śmierci, od tej pory egzekucje przeprowadzają wyłącznie komornicy. Uprzedzam jednak: to może dużo bardziej boleć!

„niestety, nie mogę wstawić się w sądzie” – zwyczajowa formułka, którą należy rozpocząć pismo informujące o niemożności stawienia się w wyznaczonym terminie. Sąd przyjmuje ją zazwyczaj z ulgą, gdyż wstawiający się w sądzie bywają kłopotliwi.

„sąd nie dał wiary zeznaniom świadków, albowiem były one wzajemnie sprzeczne, niekonsekwentne i wewnętrznie niespójne” – wszyscy świadkowie kłamali, aż im się z uszu kurzyło, a sąd nie był taki głupi, żeby dać się nabrać.

„wierzę, że sąd będzie instancją niezawistną” – formułka, którą należy zamieszczać w pozwach o zapłatę kwot wyższych niż 300.000 złotych. Dzięki niej jest szansa, że połechtany sąd zasądzi choć połowę żądanej kwoty, nie kierując się zawiścią, że sam tyle nie ma.

„odpeszczanie śliwek” – gdy prawnik pozbawia śliwki pestek (cytat za Sądem Najwyższym; wyrok z dnia 26 marca 2013r., sygn. akt II UK 201/12)

„konwergencja legislacji krajowych wspiera zredukowanie dowolności państw i odwrotnie, rozbieżność systemów krajowych prowadzi do większego stopnia dowolności” – w zasadzie nikt nie wie, co to znaczy, ale jeśli będziecie niegrzeczni, będziecie musieli przepisywać takie zdania po sto razy.

„stale leczę się u lekarza pumologa” – tekst, którym należy posłużyć się, gdy składa się pozew w sądzie dla zwierząt; użyty w sądzie dla ludzi może nie wywołać pożądanego efektu.

3. języki u dzieci.

Niestety, w przypadku języków dziecięcych prawidłowością jest, że zanikają one wraz z rosnącą liczbą lat ich użytkowników. Apogeum rozwoju osiągają, gdy dzieci mają około trzech lat, później jest tylko gorzej.

Znany mi osobiście pięciolatek używa aktualnie niestety już tylko kilku swoistych słów. Podaję je niżej, przy czym z uwagi na duże podobieństwo do wyrazów z języka dorosłych, nie przytaczam tłumaczenia:

„helitopter”

„plac babaw”

„kojban”

„spoljel” (w tym miejscu wszyscy próbują samodzielnie wymówić to słowo. Powodzenia!)

„kawałnosy”

Odrębnego omówienia wymaga nader popularny czasownik „przyszłem". Wbrew obiegowym opiniom, jego użycie może być bowiem w pewnych sytuacjach nader adekwatne i całkowicie poprawne. „Przyszedłem” mówimy bowiem tylko wówczas, gdy przyjście wymagało pokonania pewnego dystansu. Jeśli zaś dziecko – chłopiec mówi, że „przyszłem", chce po prostu powiedzieć, że miał do nas bardzo blisko!

Niniejszy post został zaprogramowany przez Izę. Reklamacji nie uwzględnia się:)