Archiwalny niezbędnik urlopowicza, czyli pomocna dłoń miesięcznika "Ty i ja"

No i nadszedł! Wymarzony, wytęskniony.

Urlop.

Poprzedniego dnia obudziłam się o świcie zlana zimnym potem, ze świadomością, że oto nadszedł Ostatni Dzień W Pracy Przed Urlopem. Dzień, w którym trzeba było zrobić wszystko, czego nie zrobiło się przez ostatnie miesiące, a oprócz tego odpowiedzieć na liczne maile i pisma, rozesłać setki następnych, przekazać obowiązki… To dzień, który trwał dłużej niż wszystkie inne, będąc zarazem co najmniej o 24 godziny za krótkim.

Gdy obudziłam się następnego dnia, bladym świtem, bo przez ostatnie tygodnie weszło mi to w krew, najpierw rozpromieniłam swe oblicze („nie idę do pracy, hura!”), a zaraz potem oblałam się zimnym potem („rany julek, jutro wyjeżdżam, muszę się spakować!”).

Ze zgrozą w oczach rozejrzałam się wokół, rozpaczliwie wypatrując pomocnej dłoni. Wysunęła się z archiwalnego numeru miesięcznika „Ty i ja”, z lipca 1965 roku.

Dzięki niemu przypomniałam sobie, że tak samo jak pięćdziesiąt lat temu, tak i dzisiaj w walizce prawdziwej kobiety nie może zabraknąć odpowiedniego kostiumu kąpielowego.

Do wyboru: „klasyczny kostium pływacki (…) wykonany ściegiem pończochowym, który dobrze obciska sylwetkę wpływając podobno na jej optyczne wyszczuplenie”

oraz kostiumy służące do „zabawy w chowanego za pomocą intarsji koronkowych, siatkowych z helanko”.

Niestety, w mojej szafie brak zarówno helanko (czymkolwiek by ono było), jak i tkanin wykonanych ściegiem pończochowym. Może uda mi się jednak przez noc wydziergać cokolwiek szydełkiem, pocieszając się przy tym, że nie tylko – jak pięćdziesiąt lat temu – „minęła bezpowrotnie moda na ogromne, strojne czepki pływackie”, ale i niemodne stały się czepki „tradycyjne, sportowe, ale bardzo wesołe w kolorach: w groszki, w paski, w kratkę.”

Dzięki syrence z reklamy zamieszczonej na drugiej stronie miesięcznika wiem też, że wybierając się na plażę nie mogę zapomnieć zabrać ze sobą olejku do opalania „SOLEX”. Anna Lechicka w felietonie kosmetycznym ze strony pięćdziesiątej piątej zwróciła ponadto moją uwagę na fakt, że „człowiek kieruje się zespołem złożonych uczuć. Umiar, umiarem, ale dochodzi do tego absolutna konieczność wywołania silnego wrażenia po powrocie do miasta. Chodzi o te wszystkie okrzyki: „Ach, co za wspaniały koloryt!” Również w samotne godziny przyjemnie zajrzeć do lusterka i stwierdzić, że wita nas w nim brązowa dziewczyna w niczym niepodobna do tej zimowej, przedwiosennej czy nawet wiosennej. To wzmacnia na duchu. (…) Niestety, ta euforia odchodzi wraz z łuszczącą się skórą, dobre jednak i tyle”.

Niestety, zarówno syrenka, jak i pani Lechicka nie udzielają żadnych porad osobom, które – jak ja – jednoczesny kontakt ze słońcem i słoną wodą przypłacają silną reakcją alergiczną. Choć może za takową można uznać uwagę, że „w tych warunkach potrzebny jest fetysz, który doda pewności siebie, ułatwi przejście z grupy zalęknionych i nieśmiałych do grupy zdobywczej.”

Nie wiem, czy uda mi się jednocześnie dziergać i szukać, ale będę się starać.

Zadanie mam ułatwione, bo mogę nie kłopotać się przynajmniej ostatnim punktem programu.

„Najcenniejszą pamiątką z urlopu, wycieczki czy uroczystości rodzinnej są ładne zdjęcia” przypomina redakcja „Ty i Ja”, dodając że „korzystając z usług ORS możesz zakupić na dogodnych warunkach ratalnych aparaty fotograficzne produkcji krajowej (…) wpłacając tylko 10% wartości gotówką”. Z kolei „aparaty fotograficzne z importu (…) zakupisz, wpłacając zaledwie 20% wartości gotówką”.

Jako posiadaczka aparatu fotograficznego z importu (swoją drogą, dziś nie ma chyba innych?), nabytego w całości za gotówkę, czuję się prawie jakby bogata.

Obiecuję więc, że na urlopie będę robić wyłącznie ładne zdjęcia. A kiedy wrócę, kto wie, może zdam relację z fetyszowych poszukiwań?

Bądźcie czujni!