D.Pilkey "Kapitan Majtas", czyli dlaczego należy czytać dzieciom i sobie o glutach, kupach i gaciach

Ustalmy fakty (przy czym załóżmy, że odnoszą się one głównie do dzieci płci męskiej, gdyż na współczesnych dzieciach płci żeńskiej niestety znam się słabo):

- dla większości uczniów podstawówek (i nie tylko podstawówek, niestety) szkoła jest najgłupszym i najnudniejszym miejscem na świecie, choć ma jedną zaletę (patrz niżej);

- większość uczniów podstawówek uważa, że w szkole można przetrwać tylko dlatego, że chodzą do niej także najlepsi kumple, dzięki którym czas tam spędzany (o ile odpowiednio się go wykorzysta) nie będzie czasem straconym;

- większość uczniów podstawówek uwielbia historie o glutach, kupach, gaciach i innych tego rodzaju rzeczach, o których dobrze wychowany dorosły co najwyżej milczy;

- większość uczniów podstawówek nie czyta książek, a jeśli już musi to zrobić, najchętniej sięga po te z dużym drukiem i możliwie największą ilością obrazków.

Gdy zebrać te wszystkie fakty do (nie bójmy się użyć właściwego słowa) kupy, okazuje się że ten post to ni mniej, ni więcej tylko robota dla… Kapitana Majtasa!

Tu parę słów o Kapitanie Majtasie. 

Jest on:

- szybszym niż strzelająca gumka od majtek,

- silniejszym od bokserek,

- i umiejącym robić różne rzeczy (np. przeskakiwać wieżowce) bez rozdzierania sobie gaci w kroku dorosłym, łysym facetem, ubranym wyłącznie w gacie (majtasy) oraz zrobioną z byle czego (np. z zasłony) pelerynę.

W rzeczywistości (tzw. realu) Kapitan Majtas jest wstrętnym i pozbawionym jakichkolwiek ludzkich cech dyrektorem szkoły podstawowej im. Jeremiego Horwitza. Nosi tupecik, absolutnie nie ma poczucia humoru, a jego ulubionym zajęciem jest uprzykrzanie życia uczniom swojej szkoły, a zwłaszcza George’owi Beardowi i Haroldowi Hutchinsowi.

W kolejnych częściach opowieści o Majtasie, a w Polsce wydano ich dotychczas siedem (i to dawno temu), schemat jest zawsze ten sam:

- George (to ten po lewej, ostrzyżony na jeża i w krawacie) i Harold (to ten drugi, w koszulce i z wielką szopą włosów) robią głupie kawały, wskutek czego ściągają na siebie szkolne problemy,

- George i Harold rysują komiks,

w naszym domu Kapitan Majtas
zazwyczaj wygląda tak

- sytuacja się komplikuje, wobec czego do akcji musi wkroczyć kapitan Majtas,

- następuje seria niewyobrażalnych zdarzeń z udziałem niezupełnie typowych bohaterów, jak chociażby krwiożercze klozety, niewiarygodnie nikczemne kucharki z kosmosu, straszna superkobieta czy zasmarkany cyborg,

- w trosce o dobro czytelników sceny skrajnej przemocy zawsze umieszczane są – po uprzednim ostrzeżeniu – w ruchomych obrazkach;

- po czym wszystko dobrze się kończy. Choć nie wiadomo na jak długo i czy zaraz znów się nie zacznie.

Kiedy usłyszałam o Kapitanie Majtasie po raz pierwszy (a było to niedawno), ukradkiem się skrzywiłam. Gdy wypożyczałam z biblioteki jedną z części i musiałam głośno poprosić o pomoc w odnalezieniu na półce książki mającej w tytule „inwazję krwiożerczych klozetów”, mówiłam najcichszym z możliwych szeptów, rozglądając się trwożnie na boki.

Gdy tylko zaczęłam wspólną z moimi dziećmi lekturę, wiedziałam że kapitan Majtas będzie odtąd także i moim bohaterem.

I nie chodzi o to, że zaśmiewałam się z glutów, śmiesznych imion i nazwisk (bohaterem czwartej części jest profesor Pupon Pofajdanek) czy innych tego rodzaju tanich, adresowanych do dziesięciolatków chwytów (choć skłamałabym, gdybym powiedziała, że żaden glut mnie nie rozśmieszył).

Nie chodzi też o to, że nie lubię dużo czytać, a najbardziej na świecie lubię komiksy (choć komiksy, owszem, cenię wysoko).

Po prostu lubię inteligentne historie, w których pozornie nie chodzi o nic (a w każdym razie nie o nic mądrego), a jednak można z nich wyczytać bardzo wiele, przy okazji uszczęśliwiając lekturą dzieci.

Weźmy taki początek czwartej części:

„Wszyscy nauczyciele mają już wyrobione zdanie o George’u i Haroldzie.

Ich wychowawczyni uważa, że cierpią na ZN. Zdaniem szkolnej psycholog przypadłością jest ZDUN. Natomiast dyrektor szkoły, pan Krupp, powtarza zawsze: „To po prostu ZŁE dzieci!”.

Ja jednak sądzę, że naszym bohaterom dolega po prostu ZSSN (Zespół Straszliwej Szkolnej Nudy).

Są to naprawdę całkiem mili, sympatyczni i inteligentni chłopcy. Jedyny problem polega na tym, że szkoła ich potwornie nudzi. Postanowili więc troszeczkę „ożywić atmosferę”, żeby wszystkim było weselej.”

Nadszedł czas na puentę.

Gdybyż tak Kapitana Majtasa przeczytali wszyscy, nie tylko ci niemający problemów z darzeniem swych uczniów szacunkiem, nauczyciele.

Gdybyż zastanowili się czy przypadkiem ich najgorszym uczniom także nie dolega ZSSN (polecam zwłaszcza wychowawczyni Starszego, od której w ubiegłym tygodniu otrzymałam wiadomość o treści: „Jestem zaniepokojona! Pani syn dostał jedynkę ze sprawdzianu, a poza tym cały czas gada na lekcjach!”)

Gdybyż wyciągnęli wnioski z tego, że George i Harold – mimo że są zakałami całej szkoły – tak naprawdę robią dla innych więcej niż niektóre najgrzeczniejsze na świecie dzieci, pilnie i bez szemrania wykonujące wszelkie polecenia.

Sądzę, że najgorszym co mogłoby się wówczas stać, byłoby to, że wszyscy - a zwłaszcza uczniowie - byliby po prostu dużo szczęśliwsi.

Dav Pilkey „Kapitan Majtas. Przerażający plan Profesora Pofajdanka”, „Kapitan Majtas. Szał strasznej superkobiety”, „Kapitan Majtas. Wielka bitwa z zasmarkanym cyborgiem, część 1: Noc obrzydliwych glutów z nosa”. Tłumaczenie Piotr Jankowski. Egmont Polska, Warszawa 2003 i 2004.

PS. Wydawnictwo Egmont, które (pomijając książki „filmowe”) wykonuje naprawdę dobrą robotę jeśli chodzi o literaturę dla dzieci, wydało swego czasu pierwsze siedem części historii o Majtasie. Od tego czasu autor napisał – jeśli się nie mylę – kolejne cztery. Może nadszedł już czas na wznowienia i kontynuację?

PS.PS. O Majtasie dowiedziałam się i trzy wyżej wymienione części mogłam przeczytać dzięki niezawodnej MoWi! Dzięki! 

PS.PS.PS. Powodem dla którego w tym tygodniu nie było historycznego postu z „Przekrojem” jest całkowity brak czasu. Czasem chciałabym napisać też o jakiejś książce, a niestety nie jestem ostatnio w stanie pisać częściej niż raz w tygodniu. Upraszam o wybaczenie!