Jestem w niedoczasie, czyli idą święta?

A więc (nie zaczyna się zdania od „a więc”!) to jest tak.

Jest 21 grudnia, a u mnie coś nie gra.

Wróciłam dziś z pracy, zadarłam głowę do góry i zobaczyłam to.

Hm.

Jak ten czas szybko leci, doprawdy.

Następnie przez przypadek spojrzałam w dół.

„kici, kici” samo cisnęło się na usta.

Koty, mnóstwo kotów.

Tyle że nie mruczą, a jakoś i głaskać je nieszczególnie ma się ochotę.

Zdjęcia przez litość dla samej siebie nie zamieszczę. Nie kopie się leżącego.

Nie wiem, czemu co roku dzieje się to samo.

Od kilku lat przed świętami Bożego Narodzenia w mojej pracy rozpętuje się pandemonium.

Przez ostatni tydzień nie przeczytałam ani zdania z jakiejkolwiek książki. Owszem, w tym czasie przeczytałam – lekko szacując – kilka tysięcy stron, ale nic o czym mogłabym tu napisać. Ba, sama zapisałam nawet coś koło stron 150, ale do cytowania tu żadna z nich się nie nadaje.

Dziś wyszłam z pracy, dopychając za sobą drzwi kolanem, bowiem nieukończone sprawy pchały się jedna przez drugą. Chwilowo ogłuchłam i oślepłam, ale nie mam złudzeń – kiedy wrócę do pracy drugiego stycznia, smród będzie nie do zniesienia.

O tym, że Młodszy się rozchorował, nie muszę wspominać, gdyż jest to oczywiste, prawda?

Nie wiem tylko, czy mam bić dziękczynne pokłony za to, że nastąpiło to przed świętami, a nie w trakcie, dzięki czemu choć raz nie zaliczę pierwszego dnia świąt wizyty w dyżurnej przychodni, czy na razie się wstrzymać, nie wiedząc czy Starszy nie szykuje mi jakiejś niespodzianki?

Liczyłam, że wybawi mnie koniec świata, ale zdaje się, że we współczesnej rzeczywistości nawet Majowie się nie odnaleźli.

Jest jednak coś, co sprawia że święta boczkiem, boczkiem wcisnęły się do mojego domu.

Gdyby nie to, że połowa ciasteczek wyjechała w charakterze prezentów, to pewnie bym się nie zmobilizowała. A tak, udało się. O koszty mniejsza (i nie mam tu na myśli finansów).

Bardzo to lubię. Pieczenie ciasteczek (i ich późniejsze dekorowanie) to – poza przyjemnością z ich późniejszego jedzenia - też fantastyczna okazja do spędzenia czasu z dziećmi, nawet jeśli są dwójką wrzeszczących i wielbiących potwory chłopców. Choć chwilę mogłam robić coś razem z nimi, co złagodziło nieco wyrzuty sumienia z powodu odpychania ich rękoma i nogami, bo „mama musi pracować”.

Poza tym w czwartek Ania doniosła, że redakcja Dużego Formatu zrobiła nam fantastyczny prezent. Wieczorem mąż przyniósł z kiosku gazetę i okazało się, że to prawda!

To wszystko sprawia, że myślę sobie, iż może w tym roku nie trzeba jednak będzie odwoływać Świąt?

Dam radę!