List do Świętego, czyli ostatnia deska ratunku

Drogi Święty Mikołaju!

Wprawdzie wiem, że nie istniejesz, ale nie zaszkodzi spróbować, zwłaszcza że jesteś moją ostatnią instancją, a byłam przez ostatni rok grzeczna.

Ok, prawie grzeczna. Ale to też się liczy.

źródło zdjęcia: http://www.santaclauslive.com

Ponieważ zbliżają się Święta, a jak dotąd nie życzyłam sobie niczego szczególnego (bo te stosy książek oraz niezbędnie mi potrzebne nowe sukienki, sztuk trzy, nie powinny być traktowane jako prezenty, nieprawdaż?), ośmielam się zwrócić się do Ciebie z mą prośbą, licząc na Twoją świętą sprawiedliwość, nakazującą Ci obdarować każdego tym, czego pragnie najbardziej.

Abyś należycie zrozumiał wagę mej prośby, najpierw muszę Ci jednak skrótowo przedstawić zaszłości ostatnich dwóch dni.

Wczoraj.

Starszy (lat 7 i prawie pół) wyszedł ze szkoły z niespotykaną dotąd u niego miną. Trochę zadowolony kot, trochę spłoniona pannica lat naście.

- Czy wszystko w porządku, synku? – zapytałam kontrolnie.

- Taaak, mamo. Tak. – odparł.

Po chwili jednak dodał: - Mamo? A ile można mieć zakochanych?

- Zakochanych? – wykrzyknęłam. – A co to są „zakochane”?

- No wiesz, takie dziewczyny – wyjaśnił.

Moja czujność wzrosła. Dokonałam błyskawicznej analizy posiadanych danych i – niby od niechcenia - zadałam szybkie pytanie:

- A ile ich masz?

- Eee, no, chyba cztery – odparł, drapiąc się po głowie. – Ale to chyba za dużo, nie? – dodał po chwili.

- Myślę, że masz rację – odparłam powoli, gdy już odzyskałam mowę.

- No, i dlatego dziś z jedną zerwałem – wyjaśniał niewzruszenie dalej. – Ale chyba muszę zerwać jeszcze z jedną, nie?

- A co to znaczy, że z nią „zerwałeś” – zapytałam, pozornie spokojnie, jednak każdy mięsień mego ciała drgał i łkał.

- No wiesz, powiedziałem jej, że nie może być już we mnie zakochana – oświadczył Starszy tonem, w którym pobrzmiewało zdegustowanie moją niewiedzą.

- Aha, no faktycznie – odparłam szybko. Po chwili jednak pogrążyłam się do reszty – A skąd Ty właściwie wiesz, że te dziewczyny są w Tobie zakochane? – zapytałam.

- No mamo! No przecież jak one się ciągle do mnie przytulają i chcą mnie całować, to wiadomo, prawda?! – wykrzyknął z oburzeniem.

Prawda.

I widzisz, święty Mikołaju, ja nawet nie chcę, żebyś mi wyjaśniał jak to się dzieje, że dzieci lat siedem (i prawie pół) się zakochują, przytulają, całują i zrywają ze sobą. Nie, nie. To wyjaśnię sobie sama. Może. Kiedyś. Teraz chcę Ci tylko opisać jeszcze jedno zdarzenie.

Dzisiaj.

Młodszy (lat prawie cztery). Dziubuś mamusi. Mała przytulanka o okrągłych oczętach i dziecięco pulchnych rączkach. Jak dobrze, że jest taki malutki, cmok, cmok.

Idzie do przedszkola z Ojcem.

Wchodzą do szatni. Tam już przebierają się dwie koleżanki z grupy.

- Cześć !!! – krzyczą jedna przez drugą.

Młodszy nie zaszczyca ich spojrzeniem.

- Dzień dobry, dziewczynki – Ojciec próbuje stanąć na wysokości zadania. Niestety, dziewczynki nie zaszczycają go spojrzeniem.

- Mamo, mamo – jedna z dziewczynek szarpie swoją mamę za rękaw. – To jest właśnie ten kolega, w którym się zakochałam! – wyznaje dramatycznym szeptem.

Popołudniu w domu.

- Synku, a co to były za koleżanki rano w szatni? – Ojciec próbuje wysondować głębokość problemu.

- No takie, koleżanki. – nie chce współpracować Młodszy.

- A one Cię lubią? – Ojciec nie daje za wygraną.

- No. Bajdzo. – cedzi informacje Młodszy. – Cały czas chcą się ze mną bawić i mnie całować – łaskawie dodaje.

I oto, drogi Święty Mikołaju, doszliśmy do sedna.

Bardzo, ale to bardzo, bardzo Cię proszę: zrób coś z tymi dziewczynami! Niech one nie bałamucą moich małych chłopczyków!!! Bo ja rozumiem, że kiedyś tam, za parę lat, jak już będą mieli pryszcze, ale teraz??? Ja absolutnie nie jestem gotowa!

Dasz radę. Wierzę w Ciebie!

I pamiętaj, że ten pierniczek, który znalazłeś na talerzyku szóstego grudnia, to ja upiekłam!