wtorek, 22 stycznia 2013

A. Krawczyk "Napisz na priv", czyli polska proza kobieca mi nie służy

To było tak.
Życie dało mi w kość. Ostatnia lektura (omawiana u Ani „Opowieść podręcznej” M. Atwood) wyssała ze mnie wszystkie soki. Mąż wyjechał się szkolić, czyniąc mnie słomianą samotną matką. Potrzebowałam odtrutki. Już.
Ponieważ zaś jakiś czas temu okazało się, że Bazyl i ja najwyraźniej jesteśmy mentalnymi bliźniakami (mam nadzieję, że Bazyl za chwilę nie wyskoczy z dementi, bo koncepcja posta mi runie), postanowiłam zaufać Starszemu Bratu, który onegdaj wypowiadał się niezwykle pozytywnie o nieznanej mi autorce. Padło na „Napisz na priv”, bowiem inne tytuły były w mojej bibliotece wypożyczone, co sugerowałoby że naród poznał się na jakości twórczości.


I teraz będzie tak.
Nie lubię kopać zarówno tych autorów, którzy mieli dobre chęci, jak i tych, o których pozytywnie wypowiadał się Bazyl. Dlatego, kiedy przeczytałam na okładce wiadomość od autorki (czemu to znowu zrobiłam?!): „założyłam sobie, że historia ma być przede wszystkim zabawna, a czytelnik będzie się przy niej śmiać. Mam nadzieję, że mi się to udało”, powstrzymałam nerwowe drgania. Ba! Wykazałam się wręcz bohaterstwem, gdy nie cisnęłam dzieła w kąt, odczytawszy przesłanie od Moniki Szwaji (współwłaścicielki wydawnictwa SOL, które wydało książkę): „Napewno przyniesie dobry humor!” (pisownia oryginalna).
Około dwudziestej strony, gdy stało się jasne, że autorka naprawdę bardzo się starała, ale to naprawdę bardzo, bardzo, żeby książka była śmieszna i zabawna, tak bardzo, że przekroczyło to granice mojej wytrzymałości, przeżyłam chwilę zwątpienia. Wtedy został jednak wprowadzony nowy, niezły wątek i dałam sobie na wstrzymanie. W okolicach strony osiemdziesiątej byłam zdecydowana porzucić lekturę, ale przed oczami stanął mi Bazyl i wizja jego rozczarowanej miny skłoniła mnie do dalszej walki. Gdy jednak na stronie sto pięćdziesiątej drugiej pojawił się dialog, w którym główna bohaterka wyznała jako rzecz oczywistą, że czytała Sołżenicyna, po czym na zadane jej pytanie: „Co pani teraz czyta?” odpowiedziała: „Celine’a”, uznałam to za znak z niebios. Wyobraziłam sobie bowiem sytuację, w której ktoś pyta mnie „Co pani teraz czyta?”, a mi słowa więzną w gardle, gdyż przyznanie się do „napisz na priv” przekracza moje możliwości. Szczęściem dla autorki, w czasie gdy doszłam do owego wniosku, znajdowałam się na basenowych trybunach, tuż po rozpoczęciu zajęć pływackich mojego syna. 45 minut w tym miejscu naprawdę się dłuży. Doczytałam więc do końca, ale mam poczucie, że mogłam ten czas wykorzystać lepiej.


Wydaje mi się, że autorka przedobrzyła. Obejrzałam zamieszczone wyżej nagranie rozmowy, przeprowadzonej z nią podczas ostatnich Targów Książki w Krakowie i zobaczyłam bardzo sympatyczną kobietę, która robi wrażenie osoby dość konkretnej i poważnie traktującej pisanie. „Napisz na priv” jest jej debiutancką powieścią, o charakterze – jak sama określiła – obyczajowym. Teoretycznie powinnam być dobrym odbiorcą – wszak bohaterką jest kobieta nieco ponad trzydziestoletnia (jeśli przymkniemy oko na „nieco”, to ujdzie), matka małego dziecka (jeszcze nie zapomniałam, jak to było w piaskownicach), aktywnie korzystająca z sieci, w tym z forów internetowych (ten etap też przerabiałam, ze szczególnym uwzględnieniem forum laktacyjnego, do którego podchodziłam najpierw z nabożnym szacunkiem, a pod koniec już tylko wyłącznie z opadem szczęki). Najwyraźniej jednak nie jestem odbiorcą wystarczająco dobrym, bowiem irytowało mnie niemożebnie to, że jeśli bohaterka miała być wykształcona, to musiała ukończyć historię sztuki, i to w Bazylei; jeśli miała znać języki, to w ilościach hurtowych, a do tego wyłącznie biegle; jeśli miała być matką, to dziecka które niby wprowadzało zamęt w dotychczasowym życiu, ale tak naprawdę było ciche i nieszkodliwe (poza momentami, gdy było potrzebne, by wygłosić jakąś zabawną kwestię lub wprowadzić element humoru sytuacyjnego), nigdy nie chorowało i w tajemniczy sposób znikało, gdy niepracująca bohaterka, mająca pracującego męża, niechętną do bawienia dzieci siostrę, i raczej niemająca rodziców, potrzebowała akurat zrobić coś bez niego.

Na plus poczytuję natomiast pojedyncze pomysły, które w ilościach niehurtowych i bez machania transparentami „jestem zabawny” i „uwaga! śmiech!” wywołałyby wyłącznie pozytywne uczucia. Podobał mi się wątek dotyczący twórcy opowiadań i powieści grozy Łukasza Orbitowskiego, krążącego po Krakowie w poszukiwaniu autentycznych miejsc, do których można byłoby dopisać mrożącą krew w żyłach historię, i napawającego przez to spore grono osób przerażeniem. Trafnie oddała też autorka nastroje panujące na kobiecych forach, zwłaszcza tych dotyczących ciąży, wychowywania i karmienia dzieci.

Dlatego też dam jej chyba jeszcze jedną szansę. Przezornie nie sięgnę jednak raczej po drugą z książek podobno obyczajowych – „Magiczne miejsce” (z opisu na stronie autorki wynika, że wątkiem dominującym będzie porzucenie prawniczej kariery w stolicy i wyjazd na wieś w celu przekształcenia zrujnowanego pałacu w elegancki hotel, na co mogę tylko wykrzyknąć „ratunku!” i dać nogę). Wolę też ominąć łukiem „przezabawny” kryminał „Morderstwo niedoskonałe” (wybacz, Bazylu). Zamiast nich wybiorę raczej „prawdziwy” kryminał "Dziewczyna z aniołem", według zapewnień autorki osadzony mocno w krakowskich realiach i mający odniesienia do historii, które zdarzyły się naprawdę, albo zbiór opowiadań (także dwóch innych autorek - Marty Guzowskiej i Adrianny Michalewskiej) "Mordercze miasta", których akcja dzieje się w Krakowie, Wrocławiu i w Warszawie.

Agnieszka Krawczyk „Napisz na priv”, Wydawnictwo SOL, Warszawa 2009.   

131 komentarzy:

  1. Boskie... Przyznam, że bardzo mnie zaniepokoiło, co piszesz, bowiem przymierzam się do "Dziewczyny z aniołem", książki wielece chwalonej, i już oczyma wyobraźni widziałam swe katusze (jak mi się nie podoba coś, co się podoba wszystkim, to automatycznie winy upatruję w sobie)...
    A w ogóle to takie znikające dziecko to bardzo praktyczne rozwiązanie:-)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Myślę, że nie powinnaś ustawać w przymierzaniu, bo autorka wydaje mi się mieć potencjał i jeśli tylko nie założyła sobie, że "Dziewczyna..." miała być śmieszna (a chyba nie założyła), to są szanse na coś więcej.
      Myślę, że opatentowanie pomysłu dotyczącego dziecka mogłoby przynieść zyski nieporównywalnie większe niż te płynące z napisania książki:))

      Usuń
  2. Łomatko, poczułem się jak drugi bohater wpisu :) A co do mentalnego bliźniactwa, to widać akurat tym razem piernicznął jakiś chromosom i się schromosoli..., tfu, schromoliło. Poza tym się zgadza :P

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To taka mała wprawka, wkrótce dzieci w szkołach będą układać pieśni sławiące Bazylowe wyczyny:P Bliźniactwo najwyraźniej dwu- nie zaś jednojajowe, co zresztą wydaje się oczywiste, zważywszy choćby na różnicę wzrostu...

      Usuń
    2. Dobrze, że o wzroście tu mowa, bo można by tę dwujajowość (-jajeczność??) zrozumieć wprost. Przynajmniej ja, jako etatowy obrzyn z wioski, tak bym zrozumiał. A jeśli chodzi o meritum, to w biblio jest chyba jakieś dwie nieczytane książki autorki, to aż wezmę i zobaczę. Choćby po to, żeby powzdychać do tych cudownie znikających dzieci :D

      Usuń
    3. Faktycznie, uwaga o jajowości wyszła cokolwiek dwuznaczna, aczkolwiek bez takowej intencji:P
      Weź i zobacz, może mi się pogorszyło. Uprzedzam jednakże, że sporo jest tam opisów dotyczących czynności czysto kobiecych, niekiedy wręcz intymnych, przedstawionych oczywiście - a jakże! - w sposób niezwykle zabawny. Mój małżonek wziąłby na ten przykład taką książką walnął o ścianę zaraz po pierwszym opisie, ale Ty może polubisz...

      Usuń
  3. Zaprawdę powiadam Ci, ciesz się, że czytałaś Agnieszkę Krawczyk, a nie Celine'a:P

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Może i tak, ale czytam ci ja, że "wyróżniał się ostrym, prowokacyjnym stylem obfitującym w wulgaryzmy, pełnym ironii, satyry i czarnego humoru", to może jednak powinnam spróbować?

      Usuń
    2. Ja tam pamiętam głównie opisy rzygania i koprofagii, zdecydowanie mało ironiczne, satyryczne i czarnohumorystyczne:P

      Usuń
    3. Najwyraźniej nie doszukałeś się głębi. Albo byłeś za mało egzystencjalistyczny. Albo znasz za mało języków obcych i nie studiowałeś w Bolonii.

      Usuń
    4. Głębia była za głęboka na takiego głąba:P

      Usuń
    5. Starałam się być delikatna... Tak czy siak, ja nawet nie podeszłam, a zamiast tego sięgnęłam po "Napisz na priv". W tym kontekście dla mnie nawet dno wydaje się być za mało denne...

      Usuń
    6. Zdecydowanie nie masz czego żałować, przynajmniej jakiś humor był:P

      Usuń
    7. No. Jakiś był. Ze dwa razy uniosłam w górę prawy kącik ust, a ze trzy razy lewy.

      Usuń
    8. A może spróbuj wykorzystać modną blogerską teorię, że nie ma złych książek, są tylko nieodpowiedni czytelnicy:P Bo nie sądzę, żebyś była krwiożerczym ponurakiem:)

      Usuń
    9. Jako że w blogosferze śledzę wyłącznie to, co mi się podoba, do tej teorii nie dotarłam, ale jest mi dobrze znana z innych dziedzin życia:P Co do mojej krwiożerczości, zdania są podzielone; na ponuractwo faktycznie nikt nie narzekał:PP

      Usuń
    10. Jeszcze możesz być ponurym krwiożercą:) Chociaż chyba nie znasz stosownego klasyka:P

      Usuń
    11. Już raz przecież ustaliliśmy, że Baranowskiego pamiętam raczej umiarkowanie, więc proszę mnie na przyszłość uprzedzać, że to znowu on, żebym się nie kompromitowała!:P I nawet nie pamiętam, jak który z duetu wyglądał, w związku z czym przyporządkowania mnie do Krwiożercy bądź do Ponuraka musisz dokonać losowo.

      Usuń
    12. Ale gugle, jak widzę, niezawodne:)) Tu mała ściągawka: http://bi.gazeta.pl/im/7/8421/z8421557X.jpg

      Usuń
    13. Zacofany w lekturze pije do mnie, bo ja mam to w nagłówku napisane - o tych nietrafionych czytelnikach. Ja tak naprawdę uważam, zobaczcie na rzesze fanów Greya czy pani Michalak, dla jednych niestrawne, dla innych ósmy cud świata

      Usuń
    14. Kasiu, Ty masz to wpisane w nagłówek bloga, ale chyba nie stosujesz tej zasady szczególnie często:) Ja się z tym stwierdzeniem nie zgadzam zupełnie, książka zła językowo, ze źle skonstruowaną akcją jest taka bez względu na uczucia części czytelników, czy nawet większości czytelników. To chyba jednak na inną dyskusję:)

      Usuń
    15. Z załączonego przykładu wysnułam taki oto wniosek: dobrze, że nie wysilałam się w sprawie blogowego nagłówka, bo sama ich nie czytuję:)
      Sama ostatnio miewam coraz częściej filozoficzne podejście do życia i wszelakich prawd. Ile ludzi, tyle prawd i każda tak samo prawdziwa. Co skłania mnie raczej ku opowiedzeniu się za opcją "złego czytelnika". Nie przeszkadza mi to jednak twierdzić, iż niektóre książki są w mojej ocenie knotami nad knotami i opinia żadnego czytelnika tego nie zmieni!:PP

      Wracając zaś do Ponuraków i Krwiopijców: oczywiście, że gugle! Gdyby mi zabrać gugla, IQ momentalnie spadłoby mi o 50%:) A załączone podobizny przekonały mnie ostatecznie, że nie jestem żadnym z nich:P

      Usuń
    16. Momarto: tyle dobrego, że nie jesteś żadnym z nich, chociaż sympatyczni byli i w brydża grywali. Opcja "złej książki" jest rzadkością, na Biblionetce z upodobaniem się takie analizuje, nie co dzień taka gratka się trafia.

      Usuń
    17. Z Biblionetką pożegnałam się już jakiś czas temu, więc nie jestem na bieżąco. A w brydża grać nie umiem, choć próbowałam się nauczyć. Najwyraźniej nie mam odpowiedniej zapadki w mózgu:(

      Usuń
    18. Zawsze możesz robić za inteligentnego trzymacza kart, grunt rzucać do koloru:)

      Usuń
    19. Zdaje się, że kobietom przypisana jest raczej rola osób robiących milusie kanapeczki na jeden ząb oraz dbających o należyte schłodzenie napojów, ale proszę bardzo, karty też mogę trzymać!

      Usuń
    20. To też:) Zdecydowanie jednak polecam dokształcenie się lekturą Samozwaniec i Chmielewskiej w kwestiach organizacyjno-psychologicznych. Do nauki gry tylko Korwin-Mikke:))

      Usuń
    21. Chmielewska sama była grająca, a poza tym prezentowała stanowisko raczej niedbałe. Samozwaniec nie pamiętam, bo choć czytałam chyba wszystko, to jednak zdecydowanie zbyt dawno temu, by pamiętać sprawy związane z brydżem.
      Korwin-Mikke??? Baranowski chyba o nim nie pisał...

      Usuń
    22. Maleńkie karo karmiła mi żona - dziełko Samozwaniec:) Baranowski pisał o Bąbelku and Kudłaczku, a Korwin-Mikke o brydżu pisał sam, jego podręcznik to klasyk.

      Usuń
    23. "czytałam chyba wszystko", z naciskiem na chyba. Pierwsze słyszę o karo, do tego maleńkim i karmionym!
      Po podręcznik Korwina-Mikke jednak nie sięgnę, nawet jeśli to klasyk.

      Usuń
    24. No to biegusiem do biblioteki, powieści brydżowe są przedrukowane w Mojej wojnie trzydziestoletniej:)

      Usuń
    25. Już pędzę, już pędzę, a po drodze wykopię sobie ładny grób, do którego uprzejmie poproszę, aby wrzucić mi te wszystkie książki. I latarkę.

      Usuń
    26. Czy z kopaniem można poczekać do odwilży? Bo teraz tylko ciężkim sprzętem da radę. Za to pocieszę Cię, że ponoć od czytania przy latarce nie psuje się wzrok:P

      Usuń
    27. Mogę się wstrzymać, więcej książek się uzbiera. Wzrok nie robi na mnie wrażenia; gorszego i tak mieć nie mogę, także jako nieboszczka.

      Usuń
  4. Pani nie znam, a piszesz, że to kolejna jej książka. Ja już nie nadążam za bujnie rozwijającą się literaturą polską. ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ta książka jest pierwsza. Inne są kolejne:)) (Łącznie są trzy pełnometrażowe i jeden zbiór opowiadań, ale czwarta podobnież się pisze już).
      Ja też nie nadążam. Czy jednak jest ktoś, kto nadąża, zwłaszcza zważywszy na fakt, iż szum skrzydeł Muz jest najczęściej słyszanym ostatnio w naszym kraju odgłosem?:P

      Usuń
    2. Otóż to, w prasie mignął mi ostatnio przedruk franc. żartu rysunkowego: para stoi przed witryną księgarni i patrząc na stosy książek stwierdza, że dzisiaj nikt nie czyta, dzisiaj wszyscy piszą.;)
      Wydaje mi się, że u nas głównie panie są w natarciu, jak uważasz?

      Usuń
    3. Też widziałam ten rysunek - za diabła nie pamiętam gdzie, ale możliwości są ograniczone:P
      Jak na moje oko, to faktycznie można mówić o przewadze kobiet, choć i trochę młodych męskich nazwisk też się pojawiło. Jeśli by jednak sądzić tylko po strukturze płci wśród blogerów książkowych, to i tak należałoby uznać za cud to, że jakikolwiek mężczyzna cokolwiek w tych czasach pisuje:P

      Usuń
    4. Coś w tym jest- każdy chce pisać, wydawać, gorzej z czytaniem. Kiedy wejdzie się do księgarni to mam wrażenie, że około 90 % całości oferty dotyczy nowości (książek napisanych w ciągu ostatniej dzieięciolatki). Jako wielbicielka klasyka czuję się - jakby to napisać, coby nie zabrzmiało dwuznacznie- niezaspokojona (i zabrzmiało), bowiem większość oferowanej klasyki to wydawnictwo Zielona Sowa, które zraziło mnie niechlujnym wydaniem (mnóstwem błędów wszelkiej maści). Ale jeśli weźmie się proporcje czytających klasykę i czytających nowości- to rzecz wydaje się zrozumiała.

      Usuń
    5. Chyba jednak ktoś te nowości czyta, skoro tyle ich wychodzi? Bo dla tych kilkudziesięciu (kilkuset?) blogerów, którzy zamieszczają na wyprzódki recenzji wyłącznie nowości, chyba się nie opłaca ich wydawać?
      O Zielonej Sowie nie wiem nic, ale zdaje się że błędy i niechlujne wydania to przekleństwo wszystkich pozycji, do których wygasły już prawa autorskie.

      Usuń
    6. No proszę Cię, żeby na okładce wydrukować "napewno"?! To nawet blogger podkreśla na czerwono.;)

      Usuń
    7. Patrzyłam na tę okładkę i patrzyłam; i nawet sprawdziłam w internetowym słowniku języka polskiego, bo przemknęło mi przez myśl, że zmieniły się zasady pisowni, a ja o tym nic nie wiem.

      Usuń
    8. Ja zastanawiam się też nad tym, jak można "przynieść humor", ale najwyraźniej świat wielkich metafor jest mi obcy. :(

      Usuń
    9. W tym przypadku to proste: bierzesz humor, oznaczasz go wielkim transparentem, montujesz dodatkowo neon i podtykasz przechodniom pod nos, przytrzymując co bardziej opornych, aby nie uciekli...

      Usuń
  5. Pani Krawczyk nie jest reprezentatywna dla prozy kobiecej w Polsce, więc nie ma co się zrażać. Po prostu uważniej dobierać lekturę, bo to, co innym pasuje, Tobie wcale nie musi. Kiedy widzę notkę, że ma być śmiesznie i to jest główny 'nurt' przyświecający powieści, to od razu mnie telepie. Najlepsze są takie, które są śmieszne, a z założenia nie to było najważniejsze. Weź taką Czeszkę Halinę Pawlovską.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Pytanie tylko, czy istnieje coś takiego jak "reprezentatywna przedstawicielka prozy kobiecej"? Ja tam widzę nurtów a nurtów i przedstawicielek a przedstawicielek:P
      Mną też telepnęło, ale uznałam że może się uprzedzam (wątek działania pod wpływem Bazyla pominę:P). W pełni się jednak z Tobą zgadzam (zwłaszcza po tej lekturze) - śmiech na siłę prowadzi wyłącznie do powstania u czytelnika nerwowego szczękościsku w miejsce oczekiwanego sponiewierania mięśni brzucha.

      Usuń
  6. Twórczości Pani Krawczyk nie znam, więc się nie wypowiem w tej kwestii. Ale przypomniało mi się jak dobrze bawiłam się przy "Les farfocles" Szczygielskiego. To się nie wpisuje co prawda w prozę kobiecą, raczej dla kobiet :-)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Szczygielski jest na liście znanych mi polskich autorów wielkim nieobecnym, ale apetyt mam już spory. Wykonany przed chwilą szybki rzut oka na okładkę "Les farfocles" wywołał wyłącznie sympatię - moim niespełnionym marzeniem od zawsze jest być tak niezwykle elegancką kobietą, w takich rękawiczkach i z takim wcięciem w talii:) Ten krój sukni wyjątkowo jednak nie sprawdza się w aucie, toteż jakoś ostatnio nie noszę...

      Usuń
    2. Hmm, to jak masz zaczynać, to może nie od Nasturcji, bo to chyba najsłabsza książka Szczygielskiego. Farfocle namiętności to już lepszy wybór, chociaż ja należę do wielbicieli szowinistycznego humoru PL-Boya:)

      Usuń
    3. Już przesądzone od czego zacznę - przez Ciebie padło na "Kallas", albowiem absolutnie nie jestem sobie w stanie tego wyobrazić. Potem chyba "Poczet królowych polskich", bo mam już na oku ofiarę posiadającą tę akurat pozycję:))

      Usuń
    4. Kallas jeszcze nie znam, Poczet też grzecznie czeka. Ale resztą ewentualnie służę, PL-Boy mnie bez pudła od lat ratuje przy wszystkich przesileniach pór roku:)

      Usuń
    5. Jeśli przypadniemy sobie z panem Szczygielskim do gustu, to kto wie? może skorzystam. Zwłaszcza, że wielkimi krokami zbliża się przesilenie wiosenne...

      Usuń
    6. Oj zbliża, zbliża,co by tu uruchomić ratunkowo...

      Usuń
    7. No, robisz sobie właśnie całkiem niezły podkład. Nie wiem, czy cokolwiek jest to w stanie zrównoważyć. Ani chybi, czeka Cię Grey:P

      Usuń
    8. Ratunkowa lektura musi być zabawna, prędzej Trędowatą wyjmę z półki. O, to nawet niezły pomysł jest, do śmiechu i do płaczu:P

      Usuń
    9. Rodziewiczówna też nieźle robi. Mam w spadku chyba wszystko, co napisała (chyba!) i sporą część przeczytałam:)

      Usuń
    10. Powiadasz? Czytałem Wrzos w dzieciństwie i już wtedy mnie poraziło tak, że nie odważyłem się na nic więcej tej autorki:P

      Usuń
    11. Błąd. Poważna luka w znajomości polskiej literatury. Wiele więcej nie napiszę, bo mi się wszystko zlało w jedną wielką całość i kompletnie nie pamiętam nad kim łzy roniłam, a nad kim chichotałam:)

      Usuń
    12. No wypominania mi luk nie zdzierżę, akurat jutro mam być w bibliotece, więc jak nie zapomnę, to sobie jakieś dzieło R. zapodam:P

      Usuń
    13. I tak nikt Ci nie wierzy, że przeczytałeś te wszystkie książki, więc spokojnie możesz i bez czytania dopisać R. do listy:P
      Mam wrażenie, że dość mocno wstrząsnęło mną "Między ustami a brzegiem pucharu"...
      A "Lata leśnych ludzi" też nie czytałeś? Nie wierzę!

      Usuń
    14. Czytałem Antka Cwaniaka, ale to chyba ciut co innego:P Ja wiem, że je przeczytałem, więc poklask tłumów mi niepotrzebny:P Szczególnie tłumów niedowiarków :D

      Usuń
    15. "Antek" to jak dla mnie inna kategoria, a przede wszystkim inna atmosfera. "Lato..." nawet mi się podobało, choć musiałabym przeczytać je teraz, żeby mieć pewność

      Usuń
    16. Z tytułu fascynował mnie Straszny dziadunio:PP Widzę, że sobie jutro poszperam w bibliotece:)

      Usuń
    17. Ja szłam w tony bardziej patetyczne - zawisałam w nabożnym zachwycie nad "Ragnarokiem" i "Gniazdem Białozora", choć ten ostatni jako dziecięciu kojarzył mi się z białym ozorem, co psuło nieco nastrój.

      Usuń
    18. Nie zwykłem chyba jako dziecko zawisać nabożnie, najwyraźniej więc ograniczano mi dostęp do Rodziewiczówny:)

      Usuń
    19. Moja babcia przygarnęłaby Cię w tym miejscu czule do łona i wepchnęła za pazuchę ze trzy sztuki dzieł Marii (niektóre egzemplarze były bowiem podwójne, jako że babcia była estetką i zwracała uwagę także na urok okładek), jako zadośćuczynienie za krzywdy wyrządzone jako niewinnemu dziecięciu. Ja nic nie wręczę, bo za diabła nie wiem gdzie upchałam Autorkę.

      Usuń
    20. Rozczuliłem się tą scenką rodzajową, szczególnie że zawsze łasy byłem na darmowe książki:))

      Usuń
    21. To może, bacząc na Twój stan, nie dodam, że w garść dostałbyś kawałek świeżego placka drożdżowego z kruszonką?

      Usuń
    22. Ten, ten... Szkoda, że to już tylko wspomnienia, bo momentami bardzo by mi się przydało takie przygarnięcie:(

      Usuń
    23. Masz przynajmniej wspomnienia i wzorzec osobowy dla siebie we właściwym czasie. I na marginesie: przywlokłem Lato leśnych ludzi z biblioteki:P

      Usuń
    24. Z góry uprzedzam, że na wypadek ewentualnego rozczarowania lekturą niniejszym ustanawiam Strasznego Dziadunia moim pełnomocnikiem do przyjmowania skarg:P

      Usuń
    25. Zamierzam w pierwszych słowach recenzji wyjaśnić, kto za tym stoi. I bynajmniej nie Dziadunio:)

      Usuń
    26. Po pierwsze: zważywszy na to, że Twoje zaległości recenzyjne są ostatnio równie długie jak zaległości czytelnicze, mam jeszcze sporo czasu na umocnienie fortyfikacji.
      Po drugie: Straszny Dziadunio ma Dzienniki Ustaw i Monitory Polskie w małym strasznym paluszku i po zamieszczeniu choćby cienia niepochlebnej uwagi pod moim adresem, zasypie Cię lawiną odpowiednio umotywowanych żądań i roszczeń.
      Po trzecie: może nie będzie tak źle, a ma sława jako Tej, Która To Uczyniła rozniesie się po świecie szerokim echem:PP

      Usuń
    27. Wyobraź sobie, że właśnie szatańsko postanowiłem przegryźć Rodziewiczówną książkę o eksperymentach na ludziach, więc lepiej ogłoś mobilizację w trybie pilnym i już kop rowy przeciwczołgowe na przedpolach:P A Twoja sława, albo niesława, rozniesie się w zasięgu oddziaływania mojego bloga, czyli niedaleko:P

      Usuń
    28. To, że czytasz, nie znaczy że zaraz napiszesz. Poczekaj chociaż do odwilży:P

      Usuń
    29. Rzecz ma nadany absolutny priorytet w czytaniu i pisaniu, luki należy nadrabiać, skoro już dobrzy ludzie je człowiekowi wypomnieli :P

      Usuń
    30. To puść jakiś przeciek, jakby miało być źle, abym mogła udać się do zaprzyjaźnionej brygady operatorów koparek z prośbą o pomoc w robotach ziemnych:P

      Usuń
    31. Tak naprawdę liczę jednak na to, że przypadniecie sobie z Marią do gustu, co zaowocuje być może jakimś nowym cyklem literacko-wspomnieniowym u Zacofanego w lekturze:)
      Ja będę wówczas robiła za klakiera na akord:P

      Usuń
    32. A to przepraszam, wycofuję ofertę. Ostatnio robię wyłącznie w akordzie i nie umiałabym się przestawić...

      Usuń
    33. Możesz ewentualnie polecić koleżankę:P

      Usuń
    34. Nie widzę takiej potrzeby. Jest parę osób, które chętnie zgłoszą się samorzutnie i ochoczo poklaskać miłemu koledze:P

      Usuń
  7. Dzięki za ostrzeżenie. Żeby Cię pocieszyć dodam, że też mam nie najlepsze skojarzenia z książkami, które miały być niesamowicie zabawne, a mnie jakoś szczególnie nie oczarowały: "Przyjaciele" i "Ślimaki z ogródka" Marty Madery.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Na Przyjaciół też się naciąłem kiedyś i to po, jak mi się wydawało, wiarygodnych rekomendacjach. Poczucie humoru to jednak sprawa delikatna:)

      Usuń
    2. Ani tytułu, ani nazwisko autorki nie mówią mi kompletnie nic. Sądząc jednak po Waszych opiniach, nie powinnam być szczególnie zmartwiona.

      Usuń
    3. Stanowczo nie powinnaś:) Ale już trylogię owocową Sowy mogłabyś zaryzykować.

      Usuń
    4. A to chyba czytałam. Bohaterka którejś części miała na imię Malina? Możliwe, że przeczytałam tylko jedną część, ale i tak niewiele pamiętam. Tyle, że faktycznie nie wzdrygałam się ze wstrętu, ale byłam wówczas w ciąży, co bardzo wiele usprawiedliwia.

      Usuń
    5. Była Malina, Jagoda i Wiśnia:) No popatrz, ja też zacząłem w ciąży, na szczęście nie swojej:P Jakiś klasyk Szwai byłby nie od rzeczy, ale pewnie nie będziesz reflektować:D

      Usuń
    6. Szwaję czytałam prawie całą, bez ostatnich kilku pozycji (ciągle się nie mogę doliczyć ilu). Na razie jeszcze nie zatęskniłam, a po tym "napewno" na razie (narazie) ochłodłam. A poza tym, idź mi tu, a sio, z takimi pozycjami. Tu ma być "ą" i "pę", i o Kulturze, i o Sztuce, a jak dobrze poguglam, to może i Derrida się pojawi:P

      Usuń
    7. No to jak czytałaś dawniejsze Szwaje, to nowszych Ci nie będę polecam, szału nie robią:P A jak ma być ą i ę, to jednak lepiej Celine'a niż Sowę i Kanta zamiast Szczygielskiego:P

      Usuń
    8. To ja jeszcze przemyślę profil bloga.
      Chociaż akurat Kanta czytywałam...

      Usuń
    9. Każdy z nas czytywał, chociaż u mnie to było raczej prześlizgiwanie się wzrokiem, a i tak mało mi szczęka od ziewania nie wypadła:P

      Usuń
    10. Bo widzisz, mój drogi, Ja (tak: Ja) byłam Wschodzącą Gwiazdą i Przyszłą Nadzieją Filozofii. Wprawdzie nad Kanta przedkładałam Kirkegaarda, ale też nie gardziłam. A ziewania tłumiłam w zarodku! (Sama w to teraz nie wierzę, ale to prawda. Mam nawet w domu opatrzone dedykacjami nagrody książkowe za udział w olimpiadach filozoficznych, więc w razie konieczności mogę wylegitymować się jako dowodami rzeczowymi)

      Usuń
    11. Świat dzieli się na tych, którzy nad Kantem ziewają, i na tych, którzy udają, że nie ziewają, ot co, jakby powiedziała pani Małgorzata Linde:P

      Usuń
    12. Błąd metodologiczny. Podział nie obejmuje tych, którzy o Kancie nigdy nie słyszeli, czyli większości populacji. Pani Linde też zalicza się do tej grupy. Ot co:P

      Usuń
    13. Pani Linde zapędziłaby Kanta w kozi róg, co jak co, ale poczucie imperatywu moralnego to miała takie, że ho ho:)

      Usuń
    14. To prawda:D I zdecydowanie jej imperatyw miał charakter bardziej kategoryczny, niźli ten jego...

      Usuń
    15. Pewnie, że był. Wszyscy wiedzą, że nie ruszał się z domu, bo się bał:P

      Usuń
    16. Nie dziwię mu się, pewnie cały Królewiec pełen był takich pań Linde z imperatywem:P

      Usuń
    17. No to miętczak, czy raczej człowiek roztropny, zdecyduj się:)

      Usuń
    18. Miętczak, powinien wyjść i im udowodnić, że ich imperatyw przy jego imperatywie to pan pikuś i mogą mu co najwyżej galaretkę z nóżek gotować co drugi dzień:D

      Usuń
    19. On zdaje się uważał, że niewiasty nie są godne by usta przed nimi otwierać, co zakładał a priori, więc może my - a posteriori - nie powinniśmy wyciągać tak daleko idących wniosków?

      Usuń
    20. Mi on w sumie nic złego nie zrobił, choć znam takich, co przez niego oblali egzamin na drugim roku studiów:P

      Usuń
    21. Ja nie oblałem głównie dlatego, że o Kanta mnie nie pytano:P Metafizyka Arystotelesa była wałkowana.

      Usuń
    22. Arystoteles nie leżał w kręgu moich zainteresowań, więc pewnie metafizyka by mnie ogłuszyła. Za to Platon, ho, ho!

      Usuń
    23. Coraz więcej znaków na niebie i na ziemi, że nie trzeba ufać Bazylowi. A oto KOLEJNY :P

      Usuń
    24. Tłumaczy mnie to, że byłem młody :P

      Usuń
    25. To w ramach samobiczowania i pogrążania, jeszcze TO :P

      Usuń
    26. Od razu widać, że pisząc drugą recenzję nieco posunąłeś się w latach, bo jakiś cień krytyki się pojawił:) Ale mnie i tak do siebie nie zniechęcisz!:PP
      (bo na przykład taką historyjkę o Lichotce przeczytałam, i owszem, i bardzo sobie chwalę:))

      Usuń
  8. Nie można zawsze wierzyć Bazylowi, ot, taka konkluzja mnie naszła. W kwestii wyborów książkowych, oczywiście :)
    Na przykład z Wiltem się rozminęliśmy całkiem i kompletnie. Z kolei Flawię uwielbiamy oboje. Czyli trzeba zawsze sprawdzić samemu.

    OdpowiedzUsuń
  9. Wracając do Szczygielskiego to dodam, że "Les farfocles" zawiera dwie książki w jednej: "Nasturcje i ćwoki" i "farfocle namiętności". Dlatego polecam jak już się zdecydujesz właśnie to wydanie. Mam nadzieję, że domyślasz kim są NASTURCJE a kim ĆWOKI? :-) pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To przecież oczywiste, kto jest kim:) W kontekście faktu, że autorem książki jest mężczyzna, zastosowanie takiego nazewnictwa rokuje interesująco. Niestety, obadałam już wirtualnie moją bibliotekę i Szczygielskiego zakupili tylko pozycje młodzieżowe, więc trzeba będzie wszcząć szerzej zakrojone poszukiwania, względnie poczekać na dopływ funduszy:(

      Usuń
  10. a ja polecam PL-BOY'a...miałam go ale niestety już oddałam i nie pożyczę...ale wiem kto ma ;-)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Kto ma? Kto ma? Napisz na priv!:PP

      Usuń
    2. haha! taaaa...a widzisz jednak książka "przyniosła napewno dobry humor"...a ja ci na złość wcale nie napiszę...na priv

      Usuń
    3. Roli książki w dostarczaniu mi dobrego humoru jednak bym nie przeceniała. Radzę sobie we własnym zakresie.
      Co zaś do danych osobowych posiadacza książki, użyję pozablogowych metod perswazji:))

      Usuń
  11. Wiesz, że Twój tekst został "Recenzją dnia" na http://www.czytanieszkodzi.pl/ ? Tym razem to jednak nie moja sprawka :D

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Tak, wczoraj się zorientowałam. Tym razem Cię nie podejrzewałam, wszak obiecywałeś poprawę:D
      Na marginesie: siła rażenia tego serwisu ma się tak do siły rażenia Facebooka jak siła uderzenia piąstki niemowlaka do prawego sierpowego wyprowadzonego przez zaopatrzoną w profesjonalną rękawicę bokserską piąchę W.Kliczko...

      Usuń
    2. Oooo, recenzja dnia! I nie dziwię się :-))

      Usuń