M. Strzałkowska "Rady nie od parady", czyli laudacja na cześć Autorki

Drodzy Czytelnicy!

Szanowni Rodzice!

Ukochani Blogerzy!

Oraz Wy, Wszyscy Inni!

Przypadł mi dziś w udziale niebywały zaszczyt przedstawienia Wam niezwykłej kobiety, której zasług nie zawaham się porównać do zasług jej wielkiego rodaka, Mikołaja Kopernika. Tak bowiem jak on ruszył słońce a wstrzymał ziemię, tak nasza dzisiejsza bohaterka swoimi słowami poruszyła serce i umysł Starszego, stawiając tamę lenistwu, głupocie oraz ignorancji i uszczęśliwiając zarazem jego Rodziców!

Małgorzata Strzałkowska, bo o niej mowa, jest twórcą wszechstronnym. Pisze i ilustruje, sprawnie porusza się w poezji, ale i w prozie, jej dzieła można spotkać w bibliotekach szkolnych, a także na brzuchach dziatwy, która chętnie przyodziewa koszulki opatrzone wymyślonymi przez nią hasłami.

Sama twierdzi, że chciała być baletnicą lub ogrodniczką. Doprawdy, my Rodzice Starszego, wyrażamy wielką radość, że życzenia te się nie spełniły!

Nie czas dziś i nie miejsce, by chwalić się samemu; wspomnę jednak mimochodem że – jakby coś przeczuwając – i my mamy niewielki współudział w sukcesie naszej bohaterki.

Otóż bowiem, od najmłodszych lat nasączaliśmy Starszego twórczością pani Małgorzaty, ładując w nią olbrzymie pieniądze oraz narażając na szwank dobre relacje z Dziadkiem, krzyczącym przy każdej wizycie: „Czy nie widzicie, że ta półka zaraz się złamie?” Nauka, prawda i mądrość wymagają jednak poświęceń; czymże są więc nasze wyrzeczenia wobec bezmiaru szczęścia, jakie dziś spłynęło na nas, a jutro, kto wie? może jutro za sprawą Starszego spłynie i na cały świat?

Wracając jednak do naszej Autorki, warto wspomnieć, że lubi zieleń, zapach wanilii, Tuwima, Leśmiana, Gałczyńskiego, ośmiozgłoskowiec Fredry, Wyspiańskiego, postacie ze swoich wierszy, właściwych ludzi na właściwym miejscu, stare meble, niepotrzebne przedmioty, poczucie humoru, polską kuchnię, drewno, róże od Ryszarda, żaby, koty, długie spódnice, nowe wyzwania, książki Fromma, filmy o mumiach, obrazy Malczewskiego, kląskanie słowika w zaroślach, prerafaelitów, błogie lenistwo w Kazimierzu, secesję, łąki, Traviatę i Włoszkę w Algierze, słońce, wakacje w Orzechowie oraz rozpieszczać swojego psa (sznaucerzycę średnią pieprz z solą o imieniu Gana). Nie od rzeczy będzie napomknąć, że zwłaszcza tym ostatnim wyznaniem definitywnie zaskarbiła sobie naszą miłość. Jako eksposiadacze sznaucera (i cóż, że olbrzyma?) uważamy bowiem wszystkich właścicieli psów tej rasy za tych, którzy znają się na rzeczy jak nikt inny i jesteśmy w stanie wybaczyć im wiele. Nawet to, że nie lubią golonki.

Chcąc być uczciwymi wobec Was, wyznamy w tym miejscu, że i nam zdarzyły się chwile zwątpienia, za co jednak teraz publicznie, szczerze i z całego serca chcielibyśmy przeprosić. Otóż, kiedy dowiedzieliśmy się, że lekturą naszego syna mają być „Rady nie od parady”, uznaliśmy to za pomysł niezbyt udany. Wierszyki z morałem od czasów Jachowicza kojarzą się nam bowiem wyłącznie ze śmiertelną powagą i umiarkowaną skutecznością. Ba! Również i pierwszy rodzicielski rzut oka nie wywołał w nas entuzjazmu. Wprawdzie wierszyki krótkie, zgrabne, nienachalne, a do tego w udany sposób zilustrowane, jednak ich skuteczność i atrakcyjność dla młodego czytelnika wydawała się nam nieduża. O, jakżeż się myliliśmy! Gdy bowiem Matka, po licznych i bezowocnych próbach skłonienia Starszego do samodzielnej lektury czegokolwiek, rzuciła zrezygnowanym głosem: „a może sam spróbujesz sobie przeczytać te wierszyki?”, okazało się że Starszy nie odrzucił pomysłu z góry. Co więcej, po przeczytaniu pierwszego wiersza, samorzutnie postanowił przeczytać i drugi, a potem trzeci. Kolejnego dnia przeczytał sześć kolejnych, zaś następnego, po zapoznaniu się z ostatnimi siedmioma zapytał: „I co? I więcej nie ma?” Matka następnego dnia czym prędzej pognała więc do biblioteki, przynosząc stamtąd dwie kolejne części wierszyków. I choć były o czymś zupełnie innym (część druga o ekologii, część trzecia o wartościach), Starszy przeczytał je w ciągu jednego dnia. Lawina ruszyła. Dotąd niechętne samodzielnemu czytaniu dziecko rzuciło się na wszystko, co wpadło mu w ręce. Czyta codziennie do późna, wpadając w samozachwyt z powodu ilości przeczytanych stron. Któż zliczyłby zaś ilość łez wzruszenia wylanych przez Matkę i Ojca, którzy stracili już nadzieję, że kiedykolwiek usłyszą od potomka, że oto chciałby „sobie poczytać”, nie mówiąc już o tym, że nie śmieli marzyć, że dowiedzą się, iż czynność ta sprawia mu przyjemność.  

O Pani Małgorzato Strzałkowsko! Wielbimy Panią i wysławiamy! Obiecujemy, że będziemy głosić Pani chwałę między wszystkimi rodzicami, a wszystkie kolejne Pani dzieła nabędziemy za gotówkę, bez mrugnięcia okiem (choć lepiej byłoby, gdyby nie podpisała Pani kolejnego kontraktu na sto książeczek). Jeśli zaś moglibyśmy mieć małą prośbę, to pragnęlibyśmy bardzo, by napisała Pani coś niezwykle pedagogicznego na temat samodzielnego wiązania butów. W Pani nasza jedyna nadzieja!

Podpisano: Matka Starszego (i Ojciec też, z upoważnienia).

Małgorzata Strzałkowska „Rady nie od parady, czyli wierszyki z morałem”, zilustrował Marcin Bruchnalski. Wydawnictwo Czarna Owca, Warszawa 2007.

Małgorzata Strzałkowska „Raj na Ziemi, czyli rady nie od parady II”, zilustrował Marcin Bruchnalski. Wydawnictwo Czarna Owca, Warszawa 2012.

Małgorzata Strzałkowska „O wartościach, czyli rady nie od parady III”, zilustrował Marcin Bruchnalski. Wydawnictwo Czarna Owca, Warszawa 2012.