Spotkanie z Pawłem Beręsewiczem, czyli jak zachęcić dzieci do czytania

Kiedy całkiem niedawno czytałam u Bazyla entuzjastyczną relację ze spotkania pani Agnieszką Frączek z jej młodocianymi czytelnikami, mogłam tylko pozazdrościć.

Teraz z satysfakcją mogę zdać własne sprawozdanie, którego mottem będzie: ludzie, zróbcie wszystko żeby wasze dzieci mogły spotkać się z pisarzem!

O książkach Pawła Beręsewicza pisałam już tu i tu. Istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że napiszę jeszcze o kilku (tam i ówdzie), zwłaszcza że większość pozycji jego autorstwa wydaje się być przeznaczona dla dzieci powyżej dziesiątego roku życia (mniej więcej).

Lubię w jego książkach to, że małego czytelnika traktuje poważnie i – jako jeden z nielicznych – nie popada w dydaktyzm. Mam też wrażenie, że dobrze się bawi pisząc.

Niewątpliwie nie bez znaczenia jest to, że ma własne dzieci, a do tego praktykę dydaktyczną. Myślę jednak, że najważniejsze jest to, iż lubi to, co robi.

Krótko przed spotkaniem przeczytałam w mocno zaległej „Polityce” artykuł o tym, jak spotkania autorskie widzą sami autorzy. Wnioski nie były entuzjastyczne: ciężka praca, pot i znój. Podobnie wypowiadała się też onegdaj Młoda Pisarka.

Może i tak jest; nie wiem, nie jestem pisarką. Wydaje mi się jednak, że bycie pisarzem dziecięcym i młodzieżowym to – przynajmniej pod tym względem – sama przyjemność.

Podczas spotkania, które odbyło się w szkole Starszego, usiadłam sobie na samym końcu, za wszystkimi dziećmi – uczniami klas drugich i trzecich. I nie mogłam się zdecydować: patrzeć na Autora czy na dzieci? To było naprawdę niesamowite przeżycie – blisko setka dzieci, niemal każde dzierży w dłoni książkę i każde na wskroś podniecone i przejęte.

Przyznaję, byłam sceptyczna. Nie podobało mi się to, że za spotkanie dzieci będą musiały zapłacić (na szczęście panie wychowawczynie rozegrały to sprytnie i pokryły należność z pieniędzy „klasowych”). Zastanawiałam się, co dzieci z tego zrozumieją, skoro z rozmów z ich rodzicami oraz mojego blogowego zaplecza wynika jasno, że w domach generalnie się nie czyta, a lektury (także i w drugiej klasie) próbuje się opędzić jakimś brykiem. Okazało się jednak, że można spróbować coś zrobić – tydzień wcześniej szkoła (a właściwie jedna, niezwykle zdeterminowana nauczycielka) zorganizowała kiermasz książek autora, podczas którego można było kupić niemal wszystko, co napisał, po bardzo okazyjnych cenach. Pełną parą pracowała też biblioteka, a nauczyciele w klasach podczytywali dzieciom to i owo. Efekt? Dzieci naprawdę wiedziały o co chodzi, a nawet mam wrażenie że większość z nich naprawdę przeczytała którąś z książek.

Oczywiście, nie udałoby się odnieść sukcesu, gdyby nie sam Autor, który mimo zmęczenia (trzy dni spotkań w szkołach pod rząd) umiał idealnie wczuć się w rolę.

Nie było drętwo i nudno. Było śmiesznie i zachęcająco. Nawet jeśli pan Beręsewicz podczas spotkania jedynie powtarzał (po raz setny) wcześniej wyćwiczone kwestie, nie dawał po sobie poznać, że tak jest. Idealnie udawało mu się wejść w interakcje z młodą publicznością, w perfekcyjny sposób udawał zaciekawienie i zainteresowanie ich pytaniami, które niewątpliwie słyszał co najmniej po raz tysięczny. Uniknął przy tym prostego schlebiania ich gustom oraz infantylizowania.

Było naprawdę fantastycznie!

Nie miałam jeszcze okazji rozmawiać z kolegami i koleżankami mojego syna, bowiem przez ostatnie dni byłam zupełnie gdzie indziej. To, co widziałam od zaplecza, tchnie jednak optymizmem. Dzieci w tym wieku są tak otwarte i chłonne, że czasem naprawdę wystarczy impuls, by popchnąć je na dobrą drogę.

Czytanie naprawdę nie szkodzi! Czytanie pomaga, otwiera, ubogaca!

Drogie Ministerstwo i Wy, wszelcy inni Decydenci! Pomyślcie, naprawdę o tym, czy by nie spróbować podążać taką właśnie drogą. Zamiast likwidować szkolne biblioteki, spróbujcie je wzmacniać. A że doinwestujecie przy okazji polskich autorów książek dla dzieci, to naprawdę nic nie szkodzi!