P. Wechterowicz, E. Dziubak "Proszę mnie przytulić", czyli zróbcie misia

Idąc jakiś czas temu wewnętrzną klatką schodową w moim miejscu pracy, napotkałam idącego z naprzeciwka nieznanego młodego mężczyznę. Maszerował dziarsko, mimo że pod górę, podśpiewywał sobie coś pod nosem, a do tego uśmiechał się szeroko. Kiedy zbliżał się do mnie, wykonał gest, który sugerował, że oto cieszy się niezmiernie, że mnie spotyka i w związku z tym za chwilę ucałuje mnie z dubeltówki.

Czym prędzej przybrałam groźną minę i wykonałam unik. Jak się jednak okazało, zażegnałam niebezpieczeństwo tylko na jakiś czas, a do tego wróg zamaskował się na tyle dobrze, że straciłam czujność i sama wpuściłam go do domu.

„Proszę mnie przytulić” – już sam tytuł książki jednoznacznie świadczy o jej niepoważnym charakterze. Kto w tych czasach ma czas na przytulanie? Kto chciałby się tego domagać? Kto śmie przypominać o takiej nieproduktywnej czynności?

Przemysław Wechterowicz i Emilia Dziubak. Oto ta para odważnych. On pisze, ona ilustruje. Razem: rewelacja! Chcecie, czy nie chcecie, umiecie robić uniki, czy też nie, i tak zostaniecie przytuleni!

Książeczka jest – wydawać by się mogło - w zasadzie o niczym. Bo oto mamy tylko zwykły wiosenny poranek, podczas którego dwa niedźwiedzie – Tata Niedźwiedź i Niedźwiadek – postanawiają wybrać się na spacer po lesie. Obaj niezwykle zadowoleni z życia i z siebie (przekomarzają się, "czy fajniej jest być ojcem takiego dzielnego i bystrego syna, czy synem takiego mądrego i silnego ojca"), postanawiają wypróbować skuteczność sposobu Taty Niedźwiedzia na dobry dzień. Jego zdaniem nie ma bowiem jak mocne przytulenie się do kogoś.

Las duży, a zwierząt w nim mnóstwo (i nic to, że nie wszystkie faktycznie w nim mieszkają – to wszak nie podręcznik przyrody!), wyściskanie wszystkich zajmuje sporo czasu, a nadto wymaga pomysłowości i odwagi (taka anakonda, to dopiero wyzwanie!). Dwa niedźwiedzie niestrudzenie realizują jednak swoją misję i mimo że niekiedy spotykają się z kompletnym niezrozumieniem („Pan Bóbr nie końca wiedział, co o tym myśleć, ale ponieważ chciał jak najszybciej wrócić do pracy, zgodził się na jedno nie za długie przytulenie”), entuzjazm innych wszystko im wynagradza.

Zapytacie pewnie, czy z tej opowieści płynie morał?

Owszem, nawet dwa.

Pierwszy: nigdy, ale to nie przenigdy nie czytajcie tej książki więcej niż jednemu dziecku jednocześnie. Już wariant dwójkowy spowodował bowiem całkowite sprasowanie znajdującego się w środku rodzica (książkę wyróżnia piorunujące działanie – czytający natychmiast pragną samodzielnie wypróbować skuteczność rad Taty Niedźwiedzia).

Drugi: jeśli spotkacie na schodach uśmiechniętego nieznajomego, uśmiechnijcie się do niego również. Na całowanie z dubeltówki nie należy się jednak zgadzać – ono zarezerwowane jest wyłącznie dla wujów!

Przemysław Wechterowicz, Emilia Dziubak „Proszę mnie przytulić”. Agencja Edytorska Ezop, Warszawa 2013.