Dzieci dźwignią handlu, czyli reminiscencje z Dnia Dziecka

Jestem głęboko przekonana, że gdyby jakimś cudem na Ziemi dotąd nie istniały dzieci, XXI-wieczni spece od marketingu natychmiast by je wymyślili.

Dzieci to bowiem dająca się niespotykanie łatwo nakręcić maszynka, służąca do drenowania kieszeni rodziców.

Maszynka, która uruchamia się wskutek najkrótszego nawet kontaktu z choćby najmniejszym impulsem drenującym. Impulsem zaś może być wszystko.

Reklama obejrzana w telewizji (biada wam, o rodzice, którzy pozwalacie swoim dzieciom samodzielnie obejrzeć jakąkolwiek bajkę w jakiejkolwiek telewizji; bajki te mają bowiem to do siebie, że niepostrzeżenie i płynnie przechodzą w reklamy kolejnych najnowszych i niezbędnie dzieciom potrzebnych zabawek).

Spacer w okolicy kiosku z gazetami (dziwnym trafem, większość kiosków we wszystkich szybach eksponuje setki gazet przeznaczonych specjalnie dla dzieci, których pierwsze i ostatnie strony składają się wyłącznie z zachęt do kupna najnowszych i niezbędnie dzieciom potrzebnych zabawek).

Kontakt z rówieśnikami; gdziekolwiek – w szkole, przedszkolu, piaskownicy, kościele (zawsze co najmniej jedno z dzieci będzie miało przy sobie najnowszą i niezbędnie mu potrzebną zabawkę, którą z dumą zaprezentuje wpatrzonym weń jak w obrazek kolegom).

Tak, dzieci są dźwignią handlu, bez dwóch zdań.

Tak, dzieci są zgubą portfeli rodziców, bez dwóch zdań.

Ci zaś rodzice, którzy pragną choć częściowo uratować swoje portfele, muszą odpowiedzieć sobie na takie oto proste pytanie: czy jesteście w zamian gotowi wziąć na swoje sumienie swe nieszczęsne dziatki, które może i będą oczytane i wybiegane, jednak nie znajdą żadnego wspólnego języka z rówieśnikami? Gdy bowiem Wasze dziecko zechce zapytać kolegę chociażby o to, co ten sądzi o najnowszej zagadce kryminalnej rozwiązanej przez Lassego i Maję, najpierw spotka się z pogardliwym milczeniem, a potem z plecami kolegi, który czym prędzej odwróci się w stronę kogoś, z kim będzie mógł podzielić się spostrzeżeniami na temat najnowszych postaci z Lego Chima, Hero Factory, albo wymienić się na śmieciaki czy magno-zety.

Właśnie, śmieciaki. Oto cisi bohaterowie wczorajszego święta.

To dla mnie pierwsze miejsce w kategorii: jak znakomicie opakować i sprzedać za wielkie pieniądze coś, co jest warte najwyżej 5 złotych.

Kiedy ze dwa lata temu po raz pierwszy zobaczyłam na witrynie sklepu z zabawkami wielką kartkę informującą o możliwości nabycia śmieciaków w niezwykle promocyjnej cenie, obojętnie przeszłam mimo. O naiwności!

Od dwóch miesięcy w klasie Starszego rozpętał się bowiem śmieciakowy szał. Z początku nie wiedziałam dlaczego, potem odkryłam jednak, że oto telewizje dziecięce przypuściły zmasowany atak, informując o pojawieniu się na rynku najnowszej, czwartej już (!) serii śmieciaków, nazwanej dla odróżnienia od poprzednich – z nieznanych mi powodów – śmieciakami UFT. Zanim zdążyłam się zorientować, dałam naciągnąć się na dwa zestawy śmieciaków w kubłach, które wszak już nazajutrz zostały negatywnie zweryfikowane przez klasowych kolegów Starszego.

- Eee, z trzeciej serii? Badziew. – orzekli.

Niestety, nie udało mi się przekonać Starszego, że drugie z tych zdań było szczerą prawdą i że należałoby w związku z tym zapomnieć o śmieciakach. Prośby, groźby, płacze, sabotaż – oto środki, jakie pojawiły się w naszym domu jako stały element codziennych kontaktów.

Pękłam. Zmiłujcie się jednak nade mną i rzućcie tylko co drugim kamieniem.

Z okazji Dnia Dziecka obdarowałam potomstwo tradycyjnymi prezentami książkowymi (o, książki? no fajne, fajne, a śmieciaki są?) oraz dwoma zestawami - każdy złożony ze śmieciaka (sztuk jedna) oraz spinnera (sztuk jedna). Pięć dyszek z kosztami wysyłki i też możecie się nimi cieszyć, naprawdę!

Zapytacie może cóż to jest?

Hm. Jakby tu…

Jak można dowiedzieć się z licznych reklam, śmieciaki to:

- „elastyczne mini figurki do zbierania, które symbolizują różnego rodzaju odpady”. Są więc wśród nich armioagresorzy, orientwojownicy, zwierzobojówki oraz jedzenionapastnicy.

Nie, nie mówcie, że w Waszych gminach nic nie mówili o tego rodzaju odpadach! Naprawdę?

- „są to najbardziej obrzydliwe i jednocześnie sympatyczne Śmieciaki. Można się nimi bawić w różne obrzydliwości”.

Tak, to wiele wyjaśnia. Przynajmniej rodzicom chłopców. Rodzice dziewczynek mogą odetchnąć z ulgą.

I clou programu, haczyk na rodziców:

- „dzięki Śmieciakom nasze dzieci nauczą się odpowiedniego segregowania odpadów!”

Doprawdy, czapki z głów. Za takie hasło reklamowe wypuszczone tuż przed wejściem w życie „ustawy śmieciowej” należą się co najmniej gratisowe dwa tygodnie w egzotycznym kraju w opcji all inclusive. Koniecznie w otoczeniu bawiących się Śmieciakami dzieci!

Na koniec najważniejsze.

Po co to wszystko piszę?

Po pierwsze, mam prośbę do twórców Śmieciaków i reklam na ich temat. Wzbogaćcie je o element nakłaniający dzieci do zwykłego wyrzucania śmieci do kubła. Chociaż tyle należy się rodzicom o wydrenowanych portfelach, co?

Po drugie, od wczoraj czuję się podle. Nie tylko dlatego, że kupiłam dzieciom śmieciaki. Przede wszystkim dlatego, że dodatkowo, z uwagi na obrzydliwą pogodę, porzuciłam ambitne plany spędzenia Dnia Dziecka (aktywnie! edukacyjnie! rodzinnie! na łonie natury!), wybierając wersję najprostszą i najbardziej komercyjną z możliwych. Multipleks, seans w 3D, popcorn i cola. I nie pociesza mnie ani trochę to, że to samo zrobiły tysiące innych rodziców (cudem zaparkowałam na ostatnim miejscu w wielopiętrowym parkingowcu).

Pilnie szukam drogi do rodzicielskiej Canossy! Czy ktoś już tam był i może mnie zaprowadzić?