Urodziny, czyli wszyscy jesteśmy Ciumkami

„Zanim TO się zdarzyło, w tym miejscu stał piętrowy domek państwa Ciumków – powiedział przewodnik i zwiedzający pochylili się nad czarną dziurą, w której pełzały resztki dymu, a spomiędzy zgliszczy uśmiechała się smutno piegowata lalka-szmacianka…

Tata zlany potem usiadł na łóżku i przez chwilę siedział nieruchomo, pracowicie sortując zmieszane strzępki prawdy i sennych koszmarów. Kiedy skończył, uspokoił się trochę, ale tylko trochę, bo co prawda dom stał nietknięty, ale TO miało nastąpić dzisiaj.”

TO zdarzyło się dzisiaj.

Starszy wprawdzie urodzony w lipcu, jednak z uwagi na nieuchronne wakacyjne rozpierzchanie się kolegów, oficjalne imprezy urodzinowe wyprawia w czerwcu.

Na moje nieszczęście w tym roku w naszej lokalnej modzie urodzinowej zapanował trend na domówki. Dzieciaki, znudzone bawialniami, parkami linowymi, ściankami wspinaczkowymi oraz innymi tematycznymi i zorganizowanymi do bólu imprezami, uznały że najlepsza zabawa odbywa się w domu.

- Czy jesteś tego pewny, synu? – zapytałam co najmniej sto razy, licząc że właśnie teraz usłyszę inną odpowiedź niż „tak”.

Niestety, dziecko nie wyciągnęło ku mnie pomocnej dłoni.

„Tata przytulił mamę i powiedział łagodnie:

- Tak trzeba, kochanie. Tak trzeba.”

Oczywiście, tatom łatwo powiedzieć. Oczywiście, pozdrawiamy wszystkich tatów – w końcu jutro Wasze święto.

Czemuż jednak ojcom z taką łatwością przychodzi bezradne rozkładanie rąk i mówienie aksamitnym głosem: „Kochanie, zrób jak uważasz. Ja Ci oczywiście pomogę. Na przykład chętnie upiekę dzieciom kiełbaski na grillu.”

„I tak zaczął się ów pamiętny dzień, a atmosfera, która już rano była gęsta, w miarę zbliżania się godziny siedemnastej gęstniała jak tężejąca galaretka.(…)

- Tato, pobawisz się ze mną? – zaproponowała Kasia, ale tata popatrzył takim wzrokiem, że znałaby odpowiedź, nawet gdyby nie powiedział:

- Oszalałaś? Przecież dzisiaj są twoje urodziny!”

Doprawdy, przeklinałam chwilę, w której się na to zgodziłam. Doprawdy, przeklinałam ją najbardziej o zbrodniczej godzinie 6:30, gdy w jedyny dzień w tygodniu, w którym mogę choć trochę się wyspać, zadzwonił budzik. Szybkie zakupy, szybkie sprzątanie (czytaj: wrzucanie zbędnych przedmiotów do sypialni, którą można zamknąć na klucz), szybkie dekorowanie pomieszczeń (nienawidzę dmuchania balonów!), szybkie przygotowanie przekąsek dla dzieci, szybkie przygotowanie akcesoriów do wybranych wczorajszej nocy a znalezionych w internecie gier i zabaw. Przydałby się szybki prysznic, najlepiej zimny.

źródło zdjęcia

„Goście, na początku nieśmiali, zaczęli się szybko rozkręcać i wkrótce całe towarzystwo zabrało się za rozpakowywanie prezentów. W powietrzu latały strzępy kolorowych torebek (…)

Potem ktoś nagle pobiegł na górę, a za nim ktoś drugi i trzeci, i w ciągu kilku chwil pokój opustoszał. Mama chciała posprzątać porozrzucane prezenty, ale na schodach znowu zatupotało i stado zbiegło z powrotem na dół. Pokręciło się po pokoju. Ten i ów skubnął paluszka, i owocowego żelka, ktoś inny ściągnął z półki grę, ale była nudna, więc ściągnął drugą, a potem frr! i znowu na górę. (…)

Trzech chłopców siedziało na piętrowym łóżku i odpierało ataki gromady dziewczynek, które pięły się w górę: po drabinie, po biurku, po regale. Kiedy jedna spadała, natychmiast w jej miejsce pojawiały się dwie następne i bój trwał nieprzerwanie.”

Przeczytałam powyższy fragment książki „Co tam u Ciumków” odpowiednio wcześniej, wydawało mi się więc, że zdołam wyciągnąć właściwe wnioski.

Po pierwsze, żadnej swobody. Czas wyłącznie inteligentnie zorganizowany.

Po drugie, opisana impreza dotyczyła urodzin dziewczynki w wieku przedszkolnym. Ach, czymże są dziewczynki w wieku przedszkolnym w obliczu groźby najazdu stada chłopców (i jednej dziewczynki) w wieku wczesnoszkolnym! Przełączyłam się w tryb bojowy.

To zdumiewające, ale te same miny i tembr głosu, które w pracy znakomicie mi wystarczają, by okiełznać najbardziej agresywne jednostki, nie wyłączając zatwardziałych recydywistów, dziś zdały się na nic. Po piętnastu minutach ochrypłam, po półtorej godzinie wspomagałam się gestami. Towarzystwo rozłaziło mi się i rozpierzchało, preferując zwłaszcza przebieganie przez ulice (część urodzin odbywała się w plenerze i polegała na poszukiwaniu kolejnych miejsc, w których ukryte były wskazówki naprowadzające na miejsce ulokowania skarbu). Propozycje kolejnych gier i zabaw spotykały się wyłącznie z jedną reakcją: „a nie możemy iść pograć w piłkę?” (na swoje nieszczęście mieszkam w pobliżu orlika).

źródło zdjęcia

 „- Prosimy na tort! – zawołała w którymś momencie mama, ale nie doczekała się żadnej reakcji. W końcu tacie udało się zagonić towarzystwo do stołu i wtedy mama wniosła na tacy serowy tort z czerwoną galaretką.

- Blee, nie znoszę galaretki! – zawołał Benio.

- Ja też nie – poparła go Zosia.

- A ja lubię tylko zieloną – oświadczyła Zuzia.

- Mam nadzieję, że w tym torcie nie ma sera – wzdrygnął się Bartek i zewsząd posypały się recenzje w podobnym duchu.

Po chwili na stole zostało kilkanaście talerzyków z ledwie nadgryzionym tortem, a przy stole tylko Jasio, który nie miał nic przeciwko serowi i galaretce – i mama pomyślała, że to bardzo miłe dziecko.”

Menu naszej imprezy nie było zbytnio rozbudowane.

Ot, znakomicie upieczone przez Ojca kiełbaski z grilla, w towarzystwie bananów z grilla, kilka miseczek z różnymi owocami, bakaliami, nieco słodyczy.

Ośmioosobowe towarzystwo zjadło łącznie dwie kiełbaski oraz jednego banana.

Tort był w planach, owszem.

Że to nie był dobry pomysł pomyślałam po raz pierwszy, gdy ojciec Krzysia wyszeptał w progu: „Tylko bardzo proszę nie dawać Krzysztofowi tortu! Przyszedł na te urodziny tylko pod warunkiem, że nie będzie musiał go jeść!”

Potem kilka razy próbowałam triumfalnie wnieść tort na stół, za każdym razem słyszałam jednak: „Nieeee! Tylko nie tort!”, ewentualnie: „Ja mogę zaśpiewać „Sto lat”, tylko niech Pani nie każe mi tego jeść!”

Jeśli ktoś ma ochotę na tort, zapraszam, mamy go dużo.

Jakież to szczęście, że Młodszy ma urodziny dopiero w następnym roku…

Wszystkie oznaczone kursywą cytaty pochodzą z opowiadania „Urodziny” autorstwa Pawła Beręsewicza, zamieszczonego w książce „Co tam u Ciumków?”, z ilustracjami Surena Vardaniana, wydanej przez Wydawnictwo Skrzat, Kraków 2011.