Witaj szkoło, czyli o czym nie wiedzą przyszli rodzice

Kiedy dawno temu ostatecznie opuściłam progi liceum, naiwnie myślałam, że od tej pory data 1 września nie będzie wywoływać u mnie żadnych gwałtownych uczuć (skojarzenia z 1 października mimo wszystko są zupełnie inne).

A jednak.

Nienawidzę pierwszego września, nawet jeśli – jak w tym roku – wypada drugiego.

Robi mi się słabo na myśl, że to już i że znów zacznie się trwający dziesięć miesięcy koszmar.

Nie, nie pracuję w szkole.

Tak, mam dzieci.

A przez dwa miesiące było tak pięknie.

Wstawałam rano i miałam całą łazienkę tylko dla siebie (mąż wstaje później, dzieci w wakacje też).

Z domu wychodziłam i jechałam prosto do pracy. Z pracy wracałam do domu, w normalnym tempie, jak każdy człowiek.

Popołudniami robiłam, co chciałam.

Wieczorami też.

Od jutra będę wstawać o pół godziny wcześniej, żeby mieć choć trochę łazienki tylko dla siebie, ale codziennie gdy tylko usłyszę dźwięk budzika, będę robić tak:

Zamiast jednego śniadania, przyjdzie mi robić trzy, w tym jedno do śniadaniówki. Nie wykluczam, że górę wezmą złe cechy mojego charakteru i co jakiś czas zrobię takie, o:

Z domu nie będę wychodzić, tylko wypadać w dzikim tempie, ciągnąc za sobą ośmioletniego osobnika płci męskiej, mniej więcej tak:

W identyczny sposób będę wypadać z pracy, pędząc co sił w przyciskającej pedał gazu nodze, by zdążyć odebrać potomstwo z placówek.

Koniec z ułożoną fryzurą, od jutra będę wyglądać tak:

Popołudniami będę uczestniczyć w Wielkim Wyścigu Rodziców, zawożących dzieci na liczne zajęcia pozalekcyjne. I co z tego, że swoje wożę tylko na sportowe? I tak będę wyglądać tak, o:

Wieczorami natomiast będę nadzorować proces odrabiania lekcji.

O ile sięgam pamięcią, moje lekcje w podstawówce odrabiały się same i nie zwykłam angażować rodziców w ten proces.

Naiwnie myślałam, że i ja jako matka przynajmniej do szóstej klasy będę miała spokój.

Błąd.

W moim domu teraz będzie to wyglądało mniej więcej tak:

Ale nic to. To tylko dziesięć miesięcy.

Dam radę.

Witaj szkoło!

Wszystkie zamieszczone wyżej zdjęcia stanowią ilustracje Roba Scottona do jego własnej książki „Kotek Splotek”, przetłumaczonej przez Jędrzeja Polaka, a wydanej przez poznańskie wydawnictwo Vesper w 2010 roku.