Dzień Babci, czyli garść ostrzeżeń

Kiedy w ubiegłym tygodniu, po raz nie wiem już który, kolejny (a co roku przychodzi inny) ksiądz zapytał mnie w trakcie kolędy: „a Pani, oczywiście jest w domu, z dziećmi?”, przypomniałam sobie jak bardzo nienawidzę stereotypów.

To samo przypominało mi się też za każdym razem, ilekroć wioząc w wózku którekolwiek z własnych dzieci, spotykałam kogoś znajomego, kto – dowiedziawszy się, że oto już wróciłam do pracy zawodowej („naprawdę? tak szybko?!”), pytał, nie oczekując w zasadzie innej odpowiedzi niż potwierdzająca: „a mały z babcią, tak?”

Kiedy – z okazji zbliżającego się Dnia Babci i Dziadka – moje dzieci uczą się, nie wiem już który raz, wierszyków o tym, jak to dobrze z babcią być, bo babcia ulepi pierogi, a w ogóle to na nosie ma okulary i siwy koczek, liczę na to, że ich własna babcia (nosząca ubrania w rozmiarze 38, o modnie ostrzyżonych blond włosach, obuta w dziesięciocentymetrowe szpilki) nie weźmie tego specjalnie do siebie.

Niektóre babcie występujące we współczesnych polskich książkach dla dzieci mają siwe koczki, okulary, a ich głównym zajęciem jest dreptanie z pokoju do kuchni oraz gotowanie obiadów dla pozostałych domowników.

Te babcie są od zawsze na emeryturze, nie mają własnych znajomych i pasji. Ot, stereotypowe babcie, które z pewnością już w kołysce marzyły o tym, by móc zajmować się wnukami.

Takie babcie spotkamy w książkach Renaty Piątkowskiej („Opowiadania dla przedszkolaków”, „Opowiadania dla piaskownicy”, „Nie ma nudnych dni”), ale także w „Ostrożnie!” Grzegorza Kasdepke.

I nie, nie mam nic przeciwko, wszak takie babcie istnieją. Dobrze byłoby jednak zaproponować dzieciom jakąś przeciwwagę. Chociażby po to, aby za 20-30 lat nie oczekiwały od własnych matek tego, że natychmiast po przyjściu na świat wnuków zamkną na kłódkę swoje życie i zapomną o własnych potrzebach.

Zwolennikom modelu stereotypowego chciałabym ponadto zwrócić uwagę na parę łączących się z nim niebezpieczeństw, które mogą sprawić, iż wnuki będą mogły cieszyć się babcią zdecydowanie za krótko.

Niebezpieczeństwo pierwsze:

Babcia siwiuteńka i drepcąca zazwyczaj bywa także schorowana (w czasach, gdy wizja osiągnięcia wieku emerytalnego ciągle się oddala, jedynym wyjściem by mieć czas na zajęcie się wnukami jest wszak pójście na rentę!). Schorowane babcie leżą zaś w łóżkach, gdzie pod pierzynami, odziane w czepce, oczekują wizyt wnucząt.

Niestety, jak uczy literatura, babcie tego rodzaju dość często bywają zjadane.

Niebezpieczeństwo drugie:

Babcia w opisanym wyżej typie, zawsze chętna do zajęcia się wnukiem, dość często bywa niestety pozbawiona dziadka. Kobieta samotna musi zaś – siłą rzeczy – stać się samowystarczalna. Zazwyczaj ma więc w małym palcu majsterkowanie, bez problemu samodzielnie załatwia niezbędne remonty, nie zapominając o przyjemności jaką sprawiają drobne robótki ręczne.

Każdy ma jednak swój próg wytrzymałości. Nadmierna roszczeniowość wnucząt może sprawić, że któregoś dnia taka babcia weźmie po prostu nogi za pas…

Niebezpieczeństwo trzecie:

Choć trudno to sobie wyobrazić, nawet babcia może zostać doświadczona przez nudę.

Jak długo bowiem można być mądrym, miłym, cierpliwym i zawsze na miejscu?

Jak uniknąć ziewania podczas lepienia stutysięcznego pieroga?

Wszyscy, którzy wiele razy słyszeli opowieści o prowadzonym przez kogoś podwójnym życiu, powinni teraz przypomnieć sobie, kim byli ich bohaterowie.

Czy nie były to przypadkiem nobliwe, wzbudzające zaufanie starsze panie?

Pal sześć, gdy babcia ma na boku drugą rodzinę. Jeśli jednak w ramach rozrywki decyduje się wkroczyć na drogę przestępstwa, może się to skończyć długą odsiadką. Bynajmniej nie w bujanym fotelu.

No, chyba że babcia, zastawszy w domu awizo z prokuratury, z informacją że po odbiór przesyłki ma zgłosić się do pobliskiego sklepu monopolowego, nie będzie w stanie przełamać oporów moralnych. Wówczas, z uwagi na niemożność prawidłowego doręczenia aktu oskarżenia, może jej się upiecze…

Czego wszystkim Babciom, w dniu ich święta, serdecznie życzę!

Zamieszczone zdjęcia pochodzą, w kolejności, z następujących książek:

Renata Piątkowska „Nie ma nudnych dni”, ilustracje Iwona Cała. Wydawnictwo Bis, Warszawa 2011.

„Czerwony Kapturek”, ilustracje Tony Wolf. Wydawnictwo Wilga, Warszawa 2008.

Kate Lum „Co!?”, ilustracje Adrian Johnson, tłumaczenie Jędrzej Butkiewicz. Wydawnictwo Tatarak, Warszawa 2009.

David Walliams „Babcia Rabuś”, ilustracje Tony Ross, przełożyła Karolina Zaremba. Dom Wydawniczy MAŁA KURKA, Piastów 2013.