8 lutego, czyli urodziny Bohdana Butenki

źródło zdjęcia

„Na jakich książkach pan się wychował?

Pożerałem książki głównie przygodowe i sensacyjne. Najważniejsza z nich to „Potop” Sienkiewicza, a najważniejszy autor – Karol May. „Potop” przeczytałem, kiedy miałem 9 lat! Poza tym „Emil i detektywi” Kastnera, książki Coopera, Curwooda, Twaina, Londona, wszystko o Indianach i piratach.”

„(…) Jak pan wpadł na pomysł łączenia rysunku ze zdjęciem? W drugiej połowie lat 70. to była nowość.

Wydawnictwo „Nasza Księgarnia”, gdzie byłem redaktorem artystycznym, chciało przygotować serię krajoznawczą, popularyzatorską, przybliżającą Polskę małym czytelnikom. Rodzaj albumu. Pomyślałem, że dzieci chętniej będą oglądały coś takiego, gdy jednocześnie będą mogły śledzić intrygę kryminalną. Chodziło o to, żeby połączyć smrodek dydaktyczny z rozrywką, autentyczne krajobrazy z na poły fantastyczną historią rysunkową. Tak powstał pierwszy polski foto-komiks.

To był świetny pomysł. Każdemu się wydawało, że może pójść nad Wisłę i znaleźć tajemniczą szkatułkę.

Ale że dziewczynce to się spodobało… W „Naszej księgarni” rozróżnialiśmy, co wydajemy dla chłopców, a co dla dziewcząt. To było dla chłopców!”

Nie lubię Sienkiewicza, w tym także „Potopu” (niewykluczone, że winić za to należy fakt, że przeczytałam go po raz pierwszy w wieku 9 lat, całkiem jak Butenko).

Nie lubię podziału książek na „dziewczyńskie” i „chłopięce”. Uważam taki podział za głupi. Tak jak dziewczynka może bowiem zaczytywać się w historiach i Indianach, i piratach, tak i chłopiec ma pełne prawo śledzić losy Ani z Zielonego Wzgórza czy innych egzaltowanych panienek.

Uwielbiam za to Bohdana Butenko. Bezkrytycznie.

Dlatego przymykam oczy na ujawnioną powyżej rozbieżność naszych poglądów.

Zwłaszcza dzisiaj, w dniu 83 urodzin pana Bohdana, kiedy to należą mu się wyłącznie hołdy i zachwyty.

A więc:

uwielbiam Bohdana Butenko za poczucie humoru,

za dystans do świata i samego siebie,

za rozpoznawalną kreskę,

za to, że jasno u niego widać, że sympatyczne wcale nie musi być ładne,

za Gucia i Cezara,

za to, że ciągle jest i ilustruje kolejne książki,

a także za to, że je pisze, przy okazji także ilustrując

oraz za poczucie humoru (o ile nie wspominałam).

Gdy jakiś czas temu postanowiłam zgromadzić jak najwięcej książek zilustrowanych lub napisanych przez Jubilata, nie miałam pojęcia, że jest ich aż tyyyyyle.

I mimo że mam już sporo książek autorskich,

całkiem dużo zilustrowanych wierszyków,

i innych historyjek dla młodszych dzieci,

a ponadto kilka komiksów,

nieco książek dla starszych dzieci

oraz parę dla młodzieży,

to przede mną ciągle długa (i niestety kosztowna) droga.

Wcale się jednak z tego powodu nie martwię i mam nadzieję, że jak najdłużej będę mogła dopisywać kolejne pozycje do listy życzeń.

Wszystkiego najlepszego, panie Bohdanie!!!

Cytaty zamieszczone na początku posta są fragmentem rozmowy Joanny Rolińskiej z Bohdanem Butenko, opublikowanej w książce J. Rolińskiej „Rozmowy o dzieciństwie”, wydanej przez Wydawnictwo G+J Gruner + Jahr Polska, Warszawa 2013.