J. Przybora "Miłość do magister Biodrowicz", czyli o roli przyjaźni w miłości

„JA

  Przyjaciel mój zakochał się w magister Biodrowicz. (do Przyjaciela) Dlaczego właściwie zakochałeś się w magister?

PRZYJACIEL

  Zakochałem się w magister właściwie dlatego… ponieważ… Nie, nie wiem, dlaczego tak postąpiłem.

JA

  A kto ma wiedzieć? Jesteś dorosłym, dojrzałym mężczyzną, a nie wyrostkiem, więc…

PRZYJACIEL

  Nawet nie mam wyrostka.

JA

  Nawet nie masz wyrostka. Więc w ogóle wszystko przemawia u ciebie za tym, żebyś sobie zdawał dokładnie sprawę z motywów tego uczucia. Musisz to sobie absolutnie wyjaśnić i w zależności od motywów będziemy to uczucie u ciebie kultywować albo też zwalczać ze wszystkich sił. Będziemy się bili o to uczucie lub – z tym uczuciem, jeżeli zajdzie potrzeba, tzn. gdyby te motywy były np. niskie.”

Ponieważ ciągle jeszcze to ja jestem najlepszym przyjacielem Młodszego, od kilku dni zajęta jestem głównie ustalaniem, czy w związku z jego wielką miłością mamy się bić, czy też raczej kultywować. Mimo że obiektem uczuć szczęśliwie nie jest żadna magister, a Hania (lat prawie pięć), a Młodszy póki co jest szczęśliwym posiadaczem wyrostka, i tak wyjaśnianie przyczyn zakochania idzie nam jak po grudzie.

„JA

  No to analizujmy przyczyny. Może one są natury zewnętrznej? Może to uroda magister tak cię… tego ten?

PRZYJACIEL

  Wiesz, wątpię. Uroda magister nie jest znów aż taka, żeby… tego ten.”

JA

  Więc może to toalety magister zrobiły na tobie…

PRZYJACIEL

  Nie. Nic na mnie nie zrobiły toalety magister. To nie to.

JA

  W takim razie może – inteligencja?

PRZYJACIEL

  Może…

JA

  Ale nie jesteś pewny?

PRZYJACIEL

  Nie. Nie mam najmniejszej pewności.”

                                                        - A czemu kochasz Hanię? – dopytuję Młodszego.

- Nie wiem. – wzrusza ramionami.

- A Hania jest ładna?

- No tak – przyznaje. – Ale Ty jesteś ładniejsza. – dorzuca po chwili zastanowienia.

- A może podobają Ci się jej spódniczki? (Hania lubuje się w tiulowych różowych spódniczkach.)

- Nie, spódniczki to nie! – Młodszy stanowczo zaprzecza.

- No to o co chodzi?

- Nie wiem – wyznaje bezradnie. – Po prostu jak ją widzę, to mi się robią oczy w serca…

Przeczytałam z uwagą wszystkie pięć historii opowiedzianych przez Przyjaciela oraz jego Przyjaciela, zamieszczonych w zbiorze "Miłość do magister Biodrowicz", dlatego wiem, że przed Młodszym jeszcze długa droga. Droga kręta i zawiła, którą koniecznie powinien przebyć z Przyjacielem.

Ponieważ w grę wchodzi zarówno stawienie czoła temu, że stało się niespodziewanym obiektem czyichś uczuć („Dorota”), jak i znoszenie licznych cierpień, często ściśle fizycznych („Jak pokochaliśmy przedszkolankę”), czy też konieczność odnajdywania miłości w wielce niesprzyjających okolicznościach („Dwóch mężczyzn szło drogą służbową”), jestem więcej niż pewna, że sama nie sprostam.

Zwłaszcza, że najdalej za piętnaście lat i tak wszystko skończy się takim dialogiem („Z pierwszą wizytą”):

„INŻYNIEROWA

  To tyś mnie szpiegował! Kto zainstalował magnetofon w moim tapczanie?

INŻYNIER

  A kto się zaplątał w taśmę?

INŻYNIEROWA

  Zapewniam panów, że był to po prostu tapicer. (do męża) Nie dość ci tych inwektyw – jeszcze chcesz ogołacać mieszkanie?! Zaraz… Ogołacać czy ogałacać?

INŻYNIER

  Mnie się zdaje, że… ogałacać?

PRZYJACIEL

  W każdym razie chyba nie - agałocać?

INŻYNIER

  Mniejsza z tym. Spytamy Maćka, jak wróci z kina.

INŻYNIEROWA

 Boże! My przecież mamy dziecko! Ty oczywiście o tym zapomniałeś!

INŻYNIER

  A kto pierwszy sobie przypomniał?

INŻYNIEROWA

  Będziesz łożył na Maciusia!”

Jeremi Przybora „Miłość do magister Biodrowicz”, ilustrowała Alicja Wirth. Czytelnik, Warszawa 1972.