A na powitanie "Potęga sławy"

Najpierw jednak zacznę od czego innego.

Dojrzałam.

Po długim okresie podglądactwa połączonego z narastającym uczuciem zazdrości (patrz notka w moim profilu) postanowiłam spróbować.

Stąd blog.

Nie jestem multimedialna. Nie będzie tu fajerwerków, mega wypasionych postów z super dodatkami, linków do Facebooka (brr!) i innych takich. Będzie przaśnie, acz po mojemu.

Plan jest taki: ma być głównie o książkach, bo im dłużej żyję, tym bardziej jestem sfrustrowana, gdy nie pamiętam o czym była książka, którą kiedyś przecież czytałam i co właściwie sobie myślałam, kiedy ją czytałam. Poza tym zamierzam zmusić samą siebie do czytania, a tę metodę uznałam za dobrą. Jestem po długim okresie posuchy. Bardzo duża aktywność zawodowa plus bardzo małe dzieci w domu równa się brak czasu na lekturę. Skoro więc dzieci z bardzo małych zrobiły się tylko małe, czas wrócić do gry!

 Ale ma być też o chwilach. Tych chwilach, które frruu, ulatują, i już ich nie ma. Wydaje się nam, że będziemy je dobrze pamiętać, ale guzik, po paru latach okazuje się, że za nic na świecie nie możemy sobie  ich przypomnieć. Planuję przyszpilić niektóre z nich właśnie w tym miejscu.

Co z tego wyjdzie? Zobaczymy, sama jestem bardzo ciekawa..

A teraz do rzeczy, czyli: patrz tytuł posta.

Nie za bardzo miałam ochotę na lekturę tej książki (stała sobie od kilku lat cicho i grzecznie na półce w trzecim rządku, w najczarniejszym kącie), ale Stosikowe losowanie u Anny mnie zmusiło, więc nie było wyjścia.

Myślałam: „Helen Fielding? Ta od Bridget Jones? Nie, nie, ja już wyrosłam z takich lektur, a zresztą ileż można czytać książek na to samo kopyto?”

Ale jakoś poszło. Co więcej, wciągnęłam się. Co więcej, uroniłam łzę. Co więcej, uśmiechnęłam się niekiedy. Ale co najwięcej: nawet się trochę zamyśliłam lub – żeby być absolutnie stylową w wyrażaniu się - ta lektura skłoniła mnie do refleksji.

Bo jest tak: młodzi i piękni trzydziestoletni, ona i on, miłość i seks, telewizja i wielka sława, zdjęcia na pierwszych stronach gazet, toksyczny związek, pojawia się ten trzeci. Blee, no ileż można, zwłaszcza, że lekturę przerywa natrętna myśl, iż niektóre zdania gdzieś już się jakby czytało… (choć tak naprawdę to w tej książce, a nie w „Dziennikach Bridget Jones” były użyte po raz pierwszy; „Potęga sławy” jest podobno debiutem literackim autorki).

Ale jest też Afryka, głód, umierający ludzie, biedne dzieci, bezradne i nieumiejętne organizacje (z ONZ na czele) stworzone rzekomo po to, by pomagać i garstka ludzi, którzy próbują naprawdę pomóc na tyle, na ile potrafią (a nie mogą zbyt wiele). Hm, to też nie brzmi dobrze.

Jednak gdy wymieszać jedno z drugim, to zaskakująco okazuje się, że nie jest źle.

To nie jest proste czytadło, np. na lato. Gdyby pozostawić tylko pierwszy wątek, to niewątpliwie by nim było. Co więcej, byłoby to niewątpliwie proste i absolutnie niestrawne czytadło. Gdyby z kolei skupić się tylko na drugim, to z kolei szkoda byłoby czasu na tę akurat pozycję. Zamiast wymyślonych historii, lepiej poczytać jakieś reportaże opisujące to, co w Afryce dzieje się naprawdę.

Autorka zdecydowała się na wymieszanie tych dwóch wątków, czyniąc przy tym swoją książkę zdatną do czytania. Nie, żeby od razu trzeba było nerwowo przetrząsać biblioteki i aukcje internetowe w poszukiwaniu tej pozycji - co to, to nie, ale jeśli już nam wpadnie w ręce, to nie trzeba odkładać ze wstrętem!

Książka powstała podobno w 1994 roku (to już prawie 20 lat temu! Ostatnio coraz częściej łapię się na tym, że kiedy myślę o czymś, co było – wydaje mi się – nie tak dawno, to okazuje się, że było to 20 lat temu. To nowa, straszna jakość w moim życiu…). Sądzę, że autorka opisała w niej mechanizmy, które – przynajmniej w Anglii – funkcjonowały już od pewnego czasu. A nie są to dobre mechanizmy. Kult mediów (wtedy jeszcze bez Internetu, ale TV i prasa brukowa i tak dawały radę), pustota sławnych, którzy zazwyczaj są znani z tego, że są znani, bezmyślność i egoizm bogatszej części świata. I co? I przez te 20 lat nic się nie zmieniło. Co więcej, jest jeszcze gorzej. O ile w 1994 obrazki z Afryki robiły jeszcze na kimkolwiek wrażenie, bo były nowością i rzadkością, o tyle teraz? O wybuchła bomba, klik, o, Iksiński rzucił żonę dla młodszej, klik, o, z głodu zmarło 1000 osób – nie przy kolacji, na Boga, klik. Teraz naszym bogatym i sławnym nie chciałoby się pewnie aż tak bardzo zaangażować w taką akcję pomocową, jak opisana w książce (nic nie zdradzam, na okładce mojego wydania w notce wydawniczej też to opisali!), bo nie podniosłoby im to oglądalności, czytelności czy jakiejkolwiek innej ości wpływającej na sprzedaż.  Ale co gorsza, pomimo że książka powstała tak dawno temu, to na świecie nic tak naprawdę się nie zmieniło. Głód w Afryce nadal jest bardzo poważnym problemem, ludzie dalej umierają. A bogaci i sławni dalej adoptują biedne afrykańskie sieroty i robią sobie wzruszające zdjęcia…

W zasadzie to nie wiem, co bardziej wpędziło mnie w taki nastrój – czy faktycznie książka, czy to że ostatnio dużo myślę o tym etapie życia, na którym jestem, próbując zrobić z jednej strony bilans, a z drugiej plan na przyszłość. Faktem jest jednak, że to po lekturze tej właśnie książki wreszcie zrobiłam coś, z czym bez sensu nosiłam się od dawna, zamiast po prostu to zrobić. Bo tak trzeba. Bo nie ma na co czekać. Bo jutro może być za późno. I za ten właśnie impuls „Potęga sławy” ma u mnie lepsze miejsce na półce J