I. Obermannova "Proszę się nie rozłączać", czyli przepraszam, pomyłka.

Nie jest dobrze.

Ostatnio albo o problemach mężczyzn po czterdziestce, albo kobiet bez macicy.

Nie jestem ani jednym, ani drugim, więc skąd mi się to bierze?

"Proszę się nie rozłączać" wzięłam z bibliotecznej półki, gdyż po przeczytaniu „Laski nebeskiej” Szczygła odczuwałam braki w wykształceniu, jeśli chodzi o literaturę czeską.

Obermannová pisze w miarę lekkim piórem, dotykając paru kwestii.

Co czyni kobietę kobietą?

Kiedy kobieta jest szczęśliwa?

Kim jest Idealny Mężczyzna?

Co ludzie robią w małżeństwie?

„(…) po grecku macica to hystéra. Mądrzy starożytni Grecy sądzili, że właśnie z jej powodu kobiety są histeryczne. I że histerycznym kobietom najlepiej wyciąć macicę. Kto wie, na wszelki wypadek może i wszystkim.

- A co należałoby wyciąć histerycznym mężczyznom? – zapytała Eliszka swojego lekarza. Ponoć nawet się nie uśmiechnął.”

(I. Obermannová, „Proszę się nie rozłączać”, Wyd. Literackie, Kraków 2007, str. 7-8)

Pytanie o istotę kobiecości/męskości. Czy to tylko płciowość, zdolność płodzenia czy coś więcej?

„Ludzie traktują szczęście jako coś w rodzaju domu – że można je urządzić, że można na nie zarobić, że jeśli się sprężą i natężą, to logiczne że ono nadejdzie. Więc są zabiegani, sprężają się, harują, natężają do bólu, wygrywają, są niemal doskonali, a tu nic, szczęście nie nadchodzi.”

(Ib., str. 130)

A jeśli nie tak, to jak? Jak to zrobić, żeby być szczęśliwym?

„(…) Małżeństwo to okropna nuda.

- Zgoda. Tylko dlaczego nie rozmawialiśmy o tym wszystkim wtedy?

- Nie mam pojęcia – rzekł Krzysztof. – Nie istnieje tu żadne rozsądne wyjaśnienie. Samo małżeństwo to przedziwna sprawa, dwoje dorosłych ludzi zachowuje się jak para debili.”

(Ib., str. 103)

Coś w tym jest, niewątpliwie.

Jednak nie przekonuje mnie ta historia.

Niby postępowa i perwersyjna (sekstelefon – nie zdradzam tu żadnej tajemnicy, napisali to na okładce), ale z obrzydliwie happyendowym zakończeniem.

Niby o wyzwolonych kobietach, ale tak naprawdę guzik prawda.

Coś mi nie gra.

Nazwisko Obermannová coś mi mówi.

Biorę do ręki „Laskę nebeską”, szukam.

Rozdział „O tym, jak Havla lubiły wszy”

„Autorka najnowszego czeskiego hitu (2011) ujawnia, że (…) Havel (…) miał z nią pozamałżeński romans. Hit ma tytuł „Tajna książka” (a powinien: „Nędzna operetka”, wyszedł we wrześniu, dzień przez 75. urodzinami eksprezydenta.

Książkę napisała niewolnica prawdy. Nazywa się Irena Obermannová (49 lat), jest autorką wydanego u nas „Dziennika szalonej mężatki”, żyje z pisania scenariusza do najpopularniejszej czeskiej telenoweli.”

Czyżbym jednak podświadomie zapamiętała to nazwisko? Nie wiem, może.

Nie lubię osądzać autorów podług ich prawdziwych czynów, ale Obermannová wyjątkowo mi nie pasuje. Parę trafnych spostrzeżeń i sprawne pióro, to za mało żeby mnie przekonać.

Zalecenie autorki poczynione na wstępie:

„Tę książkę czyta się najlepiej na czerwonej kozetce”.

Pardon, takiej nie posiadam. I dobrze mi z tym.

Irena Obermannová „Proszę się nie rozłączać”, Wyd. Literackie, Kraków 2007, tłum. Jan Stachowski.