P. Adamczyk "Pożądanie mieszka w szafie", czyli wyznanie miłości

- Cóż tu skrobiesz, momarto?

- Słowa, słowa, słowa!

- Cóż, moja droga, czytasz?

- Słowa, słowa, słowa!

- Co cię otacza, co tworzy twój świat?

- Wszystko słowa!

Bez obaw, ten wpis nie służy tylko zrealizowaniu marzenia wystąpienia w twórczym duecie z Williamem S., choć – cóż tu kryć – było miło!

Słowa są dla mnie bardzo ważne. Od pięknych rzeczy bardziej lubię piękne słowa.

„Kiedyś pani nocna mówiła, że po przedmiotach ich poznacie, a nie po słowach; słowa bywają złudne, dla niepoznaki lub dla zmylenia, albo dla świętego spokoju, a przedmioty są do zaspokojenia potrzeb, powszednich albo wyuzdanych, mówią o nas na pewno nie wszystko, ale z pewnością wiele.”

[P. Adamczyk, „Pożądanie mieszka w szafie”, str. 20]

Pod tym zdaniem się nie podpiszę. I co z tego, że złudne? Co z tego, że czasem obłudne? Słowa to najprostszy i najtańszy sposób na stworzenie szczęścia. Nieważne, że czasem tylko na bardzo krótką chwilę, ważne że oto, ot tak, z niczego powstaje coś.

Słowa nazywają i konstruują nasz świat. Pozwalają go uporządkować, ale czasem mogą też go zburzyć.

To przy pomocy słów uczymy nasze dzieci, słowami uwodzimy, czasem ranimy.

Każdy umie używać słów, jednak nie każdy wie, że nie chodzi o byle jakie słowa.

Mnie słowa otaczają od zawsze. Są moim afrodyzjakiem, ale i najlepszym pocieszycielem. Dobrze dobrane słowa użyte we właściwym momencie.

Przy pomocy słów stworzyłam wiele rzeczywistości, bardziej lub mniej realnych. Stale się uczę, aby wiedzieć kiedy użyć ich więcej, kiedy mniej. Wiem, że istnieje szereg języków – innego używam tutaj, innego w domu, innego w pracy. Nie wszystkie z nich są prawdziwe, ale każdy czemuś służy.

O książce Piotra Adamczyka napisano już całkiem sporo, zważywszy na to, iż dopiero przed miesiącem ukazała się w księgarniach. Jedni lubią głównego bohatera, inni nie; jedni mówią mądrze, że to „chick-lit” w męskim wydaniu (jak ja uwielbiam te obcojęzyczne zwroty!), inni szukają odniesień, odwołań i porównań – do Miauczyńskiego, Houellebecqa, Stendhala.

A ja chciałam o słowach.

Bo te słowa mnie zauroczyły, zachwyciły, ba! rozkochały w sobie. I tu nie chodzi o akcję, fabułę czy – podążając za tytułem – pikantne fragmenty. Szczerze bowiem powiedziawszy, problemy samotnych mężczyzn grubo po czterdziestce nie interesują mnie nic a nic. Z kolei jeśli będę chciała poczytać o seksie, to bez problemu znajdę kilka o wiele bardziej nabrzmiałych pozycji. Trochę też rozczarowało mnie zakończenie tej historii.

Pomimo to zakochałam się.

Podobno nikt dotąd nie opracował wzoru na miłość. Uniwersalnego może nie ma, ale ja znam swój: weź garść słów, trochę poetyckich, trochę kolokwialnych i trochę zwykłych, niczym się nie wyróżniających, wymieszaj to z sentymentem, ironią, żartem, dorzuć parę głębszych przemyśleń. Zrób to jednak właśnie tak, jak w tej książce. I już. Będę twoja.

Pamiętaj, kompletnie nie interesuje mnie kim jesteś. Nie mam ochoty Cię bliżej poznać, nie chcę wiedzieć jak wyglądasz. Tylko do mnie tak mów, tak pisz.

Być może ta książka nie jest wielką literaturą. Chromolę to. Dla mnie ważne jest to, że autor umie używać słów. Że stworzył przy ich pomocy tak wielowymiarowy świat, który wessał mnie, mimo iż w czasie lektury wszystko sprzysięgło się przeciwko nam. Zagrał u mnie na bardzo wielu nutach, poruszył emocje. Zazdroszczę mu, jak cholera mu zazdroszczę, że tak potrafi.

W przypadku tej miłości nie jestem zaborcza. Dopuszczam trójkąty, wielokąty i inne figury geometryczne. Przeczytajcie.

Piotr Adamczyk „Pożądanie mieszka w szafie”, Wydawnictwo Dobra Literatura, Słupsk 2012.