Przeczytałam nekrolog, czyli o czym myślę w listopadzie

Im człowiek starszy, tym częściej myśli.

Ja myślę na przykład o tym, po co.

Po co robię to, co robię i czy ma to sens.

Nie mam złudzeń. Gdyby np. wybuchła wojna, szlag by mnie trafił w pierwszej kolejności. Nieprzydatna. Nie uszyje, nie wyleczy, tylko myśleć potrafi. Won.

Emigracja w zasadzie też nie dla mnie. Wyuczyłam się tak znakomicie, że nadaję się tylko do pracy w RP. Z zagranicznych ofert pracy najbardziej dopasowany do mojego profilu wykształcenia byłby zmywak. W drugiej kolejności ściera.

Pociesza mnie czasem to, że w ciągu dotychczasowego życia udało mi się robić tyle różnych rzeczy (zmywak i ściera też nie są mi obce), iż dałabym radę. Zebrałabym w sobie siły i nauczyłabym się czegoś nowego. I to nawet pomimo tego, że za chwilę będę oglądać „Czterdziestolatka” nie jako serial o starych ramolach, tylko o ludziach w moim wieku (nie myślałam, że dożyję takiego momentu).

Czasem zaczynam też myśleć o tym, co po mnie zostanie.

Może innym jest to od początku obojętne, może niektórym przychodzi to z wiekiem. Jeśli tak, do mnie jeszcze nie przyszło.

Może to próżność, nie wykluczam, ale chciałabym żeby coś po mnie zostało.

Maria Peszek śpiewa, że nie chce mieć dzieci i z tego, co śpiewa (oraz co mówi tu i ówdzie) wynika, że dobrze rozumie czym to pachnie. Odważna kobieta. Ja w chwilach głębokiego niepokoju pocieszam się bowiem tym, że „przecież mam dzieci”. Zreprodukowałam się; umrę, ale momarciana cząstka zostanie. Uff.

Zdarza mi się też pocieszać tym, że – póki jestem w RP – mam w ręku realne narzędzia do wywierania wpływu na życie innych ludzi. Staram się robić z nich jak najlepszy użytek i łudzę się, że może przez to, iż w taki a nie inny sposób poprzestawiam trybiki, świat stanie się może choć trochę lepszy. Nie mam jednak i nigdy nie uzyskam namacalnego dowodu na to, że tak właśnie jest.

Być może coś wisi w listopadowym powietrzu, że takie myśli krążą. Kiedy kliknęłam dziś na kombajn zakurzonej, zobaczyłam że ona też pływa w podobnym nurcie.

Nie wiem czemu u niej tak. Wiem, czemu u mnie.

Mam wstydliwe upodobanie.

Czytam mianowicie nekrologi we wszystkich gazetach, jakie mi wpadną w ręce. Nie wiem dlaczego i akurat nad tym nie zamierzam się zastanawiać. Przyjęłam tę swoją przypadłość z dobrodziejstwem inwentarza. Mąż się przyzwyczaił.

Nekrologi zazwyczaj są okropne. Pisane na pokaz lub „bo wypada”. Oschłe, oficjalne. Czasem nawet to rozumiem, bo jak można zmieścić w czarnej ramce człowieka? 

Redagowałam nekrologi dwóch osób, bardzo mi bliskich. Były do bani; może dlatego że mnie wtedy za bardzo i zbyt niespodziewanie bolało?

Wczoraj przeczytałam inny.

Nie znałam profesora Niemca, nie słyszałam o nim.

Tego nekrologu ogromnie mu jednak zazdroszczę.

„Dziękujmy za te wszystkie dzieci rozsiane po Polsce, które, dorastając, będą najprawdziwszą pamiątką po Tomku”

Nie wiem, kto napisał to zdanie, ale uważam, że udało mu się ująć najpiękniejszą prawdę o Człowieku, któremu udało się życie.