A.Sapkowski "Sezon burz", czyli Geralcie, mnie to w nie mieszaj

31 października o godzinie 0:53 obudził mnie dźwięk informujący o nadejściu smsa. Podirytowana (pobudka była zaplanowana na 5.30, a położyłam się ledwie dwadzieścia minut wcześniej) nacisnęłam poduszkę na głowę.

Irytacja. Zapamiętaj to uczucie.

Proza Andrzeja Sapkowskiego jest w moim domu traktowana z dużym szacunkiem. Najdobitniejszym tego przejawem jest to, że książki tego autora jako jedyne dysponują sporą ilością miejsca na półce, bowiem w zasadzie nie wiadomo, jakie inne tomy mogłyby dostąpić zaszczytu stania obok, albo – jak w przypadku wszystkich pozostałych półek – przed lub za nimi.

Wiedźmin pojawił się w moim życiu w zasadzie równocześnie z moim mężem (wtedy jeszcze niemężem) i – w odróżnieniu od niego – od razu podbił moje serce. Myślę, że nie będzie przesadą stwierdzenie, że ta - jak się szybko okazało, wspólna - fascynacja lekturowa nie pozostała bez znaczenia dla podjęcia przez nas oboje (mnie i męża, nie mnie i Wiedźmina) decyzji o założeniu podstawowej komórki społecznej.   

Potem było jak w każdym małżeństwie. Po okresie euforii, podsycanym przez pojawianie się kolejnych tomów, nastał czas znużenia, czy wręcz separacji.

Próby ponownego ożywienia uczuć kończyły się lepiej („Narrenturm”) lub gorzej („Żmija”; im prędzej o tym zapomnimy, tym lepiej będzie dla naszego związku). Gdzieś w tyle głowy ciągle tkwiło jednak przekonanie, że oto już natrafiłam na tego jedynego prawdziwego bohatera mojego życia i wszystkie ewentualne dalsze związki będą tylko popłuczynami.

Dlatego kiedy okazało się, że oto, nagle i niespodziewanie, On wraca („kochanie, wiem że nie było mnie przez czternaście lat, ale nie mogłem zdecydować się, które zapałki kupić”), bez zastanowienia rzuciłam się w jego ramiona.

Błąd.

Dojrzałe kobiety myślą, zanim się rzucą.

Irytacja.

Gdybym nie kupiła „Sezonu burz” w przedsprzedaży („jeśli kupisz dziś, książkę dostarczymy jeszcze w październiku”), nie zostałabym w środku nocy obudzona smsem, informującym że oto natychmiast mogę pobiec do najbliższego paczkomatu w celu odebrania książki. Nie pobiegłam i już to powinno było dać mi do myślenia. Bo kiedyś bym pobiegła.

Gdybym pomyślała logicznie, wpadłabym na to, że to, co było, już nie wróci. A On, ten dowcipny, przewrotny, cyniczny, inteligentny i znający łacinę On, przez lata, jakie upłynęły od jego pogrzebu (po 10 latach prawo stało po mojej stronie; mogłam legalnie i ostatecznie uznać go za zmarłego) stał się już tylko legendą, idealnym wyobrażeniem samego siebie.

Ale kobiety, które kochają, nie myślą logicznie.

Irytacja.

Tej lekturze to uczucie towarzyszyło w sposób niemal permanentny.

Z jednej strony widzę bowiem, że to on. Rozpoznaję – prawda, że chwilami, ale zawsze – znajome rysy, dowcip, ironię, żart. Z drugiej jednak, nie mogę wyzbyć się myślenia o tym, że przez te czternaście lat zmieniłam się tak bardzo, że teraz potrzeba czegoś więcej, bym przestała się dąsać i znów otworzyła dla niego swoje serce. I kiedy widzę, że on się nie stara, bardzo mnie to irytuje.

Ok, dostałam w przeprosinowym bukiecie parę informacji. Gdzie byłem, z kim i dlaczego stało się tak a nie inaczej. Kiedy jednak zdmuchnęłam świece i zapaliłam elektryczne światło, zobaczyłam że bukiecik podwiędły, wzięty ani chybi z wystawki, a nie szyty na miarę.

Może gdybym była młodsza, poprzestałabym na blasku świec. Pech chciał, że przez tych czternaście lat zdążyłam się wyleczyć z romantyczności.

Będę szczera.

Poszłam z nim do łóżka, owszem. Zarwałam noc. Jedną. Wystarczy.

Było miło.

Bywaj.

Bo owszem, coś się kończy, a coś się zaczyna. Ale nie w tym przypadku.

Nasza historia, Geralcie, definitywnie dobiegła już końca.

Andrzej Sapkowski „Sezon burz”. Supernowa, Warszawa 2013.