Rozmowa z Ingą Iwasiów, czyli sukienka czy brak sukienki, oto jest pytanie

W sobotę wieczorem przeczytałam rozmowę z Ingą Iwasiów, zamieszczoną w Świątecznej Gazecie Wyborczej i od tej pory trawię ją, niczym pyton.

Niczym pyton zadaję też sobie kolejne pytania. Które nijak nie przybliżają mnie jednak do rozwiązania postawionego w tytule posta pytania.

To, że przy Indze Iwasiów intelektualnie wysiadam, wiem już od pewnego czasu. W każdym razie, gdy chodzi o inteligencję teoretyczną i uniwersytecką, bowiem w zakresie tej praktycznej gotowa jestem natychmiast stanąć w szranki.

Od czasu przeczytania dwóch jej książek („Bambino” i „Na krótko”) wiem także, że prostota przekazu to coś, od czego pani Iwasiów trzyma się z daleka. Z bardzo daleka.

O ile jednak w książkach niespecjalnie mi to przeszkadza (po prostu raczej po takie dzieła nie sięgam, zostawiając ten rodzaj przyjemności innym), o tyle jeśli czytam wywiad prasowy, oczekuję że wystarczą dwie powtórki, by pojąć, co wywiadowany miał na myśli.

W tym przypadku złudne nadzieje.

Rzeczony wywiad przeczytałam już pięć razy i nadal niezupełnie wiem, co Inga Iwasiów chciała przekazać światu.

Czytam bowiem ci ja:

„- Wykształcone kobiety boją się mieć inne zdanie?

- Tak, ponieważ mężczyźni sięgają po łatwe sposoby ośmieszania nas. (…) Sposoby dyskusji z kobietami, a właściwie wobec kobiet, które wychodzą ze społecznej roli podporządkowanej, stosowane w życiu intelektualnym sprowadzają się do jednego – ośmieszania i zinfantylizowania drugiej strony, wmówienia jej emocjonalności i niedoboru intelektu. Intelekt u kobiety stanowi wstęp do rewolucji.”

I owszem, co do zasady prawie się zgadzam.

Prawie, bowiem – będąc wykształconą kobietą - nie zauważyłam, abym miała problem z wyrażaniem własnego zdania, w tym także w męskim towarzystwie.

I owszem, mam w swoim otoczeniu osoby, które operują wyłącznie seksistowskimi argumentami. I szczerze powiedziawszy, chromolę je razem z ich argumentacją.

I raczej trudno się mnie ośmiesza, o ile nie zrobię tego sama.

Ale rozumiem, że nie o mnie (ani o panią Iwasiów, oczywiście) tu idzie, tylko o tak zwany ogół. Czytam więc dalej:

„(…) To jest właśnie granica, której nigdy nie przekraczam: nie poszłabym w wieczorowej sukience ani do znajomych, ani na galę Nike.

- Poszła pani w garniturze?

- Bez przesady, wariant ze spódnicą w kropki, raczej kobiecy. Natomiast moja rola społeczna i intelektualna skłonność do dekonstrukcji stereotypów oraz głębokie poczucie braku znaczenia wyszukanych form nie pozwalają mi wystąpić szykownie.

- Dlaczego?

- Dlatego że w tych sprawach zawsze trzeba demonstrować dystans, nie dać się zwodzić rynkowym pokusom.

- Mimo że miałaby pani ochotę na sukienkę?

- Kiedy ja w takich sytuacjach nie mam ochoty. Czułabym się potwornie przebrana w wieczorowej kreacji. I chyba by mi pękł kręgosłup od prostowania.

- Nigdy nie miała pani fantazji, by przebrać się za kobietę?

- Mało się znamy, zapewniam panią: jestem kobietą. Czasami się przebieram za kobiecą kobietę, choć rzadko w oficjalnej sytuacji, ponieważ kody kulturowe ustawiałyby mnie wówczas w położeniu, które wymagałoby jeszcze większego wysiłku, by być usłyszaną.

- Bo sukieneczka, nóżka na nóżkę, dekolt to infantylizowanie kobiety?

- Rzeczywiście, wygląd na razie wpisuje kobietę w kontekst. Jeżeli nie chcemy być infantylizowane, musimy szukać swojego miejsca poza szafą.(…)”

I nad tym właśnie myślę od soboty.

I doszłam na razie do wniosku, że żadna przesada nie jest dobra.

Bowiem uciekając przed kulturowym zaszufladkowaniem w roli „kobiecej kobiety”, wystarczy zrobić jeden krok za daleko, by wpaść do innej szufladki. Kobiety, która bardzo stara się udowodnić innym (komu? mężczyznom?), że jest kimś więcej. Niż kobieta.

Mnie uczono, że nie jest ważna forma, a treść.

I że nie suknia (a nawet sukienka) zdobi człowieka, lecz człowiek suknię.

Uważam, że całkiem nieźle wyglądam i to zaszczyt dla moich sukienek, że chcę je nosić. Bo nawet w sukience zdarza mi się mądrze gadać.

A jeśli ktoś woli sobie tylko popatrzeć, to zdaje się, jego strata.

I oczywiście, nie twierdzę że nie istnieje dyskryminacja kobiet. 

Istnieje, ogromna i wiele jeszcze pracy przed nami, by ten stan rzeczy zmienić.

Ale czy przez brak sukienki dotrzemy do celu?

Raczej wątpię.

Jeśli ktoś lepiej ode mnie zrozumiał Ingę Iwasiów, proszę by mnie oświecił.

A póki co, idę do szafy wybrać sobie sukienkę na jutro.

„Sukienka dla feministki” z Ingą Iwasiów rozmawia Dorota Wodecka. Magazyn Świąteczny „Gazety Wyborczej”, sobota-niedziela 2-3 listopada 2013r.